Ανεύθυνος μέχρις εσχάτων

Του Γ. Τεκίδη

Αναρωτιέται κανείς αν αξίζει και αν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για μια σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση με τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ και πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη. Γιατί αν μέχρι σήμερα η κριτική που του ασκούνταν από την αντιπολίτευση για την ανάλαφρες , ανερμάτιστες και πολλές φορές αξιοθρήνητες πολιτικές του συμπεριφορές και ομιλίες εντός και εκτός κοινοβουλίου, θεωρούνταν υπερβολικές και στα πλαίσια του συνηθισμένου πολιτικού παιχνιδιού, σήμερα θα πρέπει μάλλον να αναθεωρήσουν αυτή την άποψη τους. Γιατί σήμερα ο Κυριάκος μέσα στη βουλή και στη συζήτηση που προκάλεσε ο Σύριζα-ΠΣ σχετικά με την πανδημία, συμπεριφερόμενος ως ένας τυχαία περαστικός πολίτης από την αίθουσα, διαμαρτυρήθηκε προς τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης έντονα για την δυσβάστακτη αδικία που υφίσταται, όταν ο τελευταίος του χρεώνει – άκουσον- άκουσον – την ευθύνη για ότι συμβαίνει στη χώρα. Το γνωστό διαφημιστικό του κρατικού καναλιού με μια μικρή μετατροπή ΄΄ απίστευτο; κι όμως Κυριάκος ΄΄, αντί του ΄΄ απίστευτο; κι όμως ΕΡΤ ΄΄, πηγαίνει γάντι στη περίπτωση μας. Ανείπωτο και το …θράσος του Α. Τσίπρα να… ζητάει ευθύνες από τον Κυριάκο επειδή κάτω η πλέμπα δεν καταλαβαίνει, φέρεται ανεύθυνα και κάνει του κεφαλιού της, ενώ αυτός και οι ηρωικοί άριστοι μοχθούν νυχθημερόν να τον καθοδηγήσουν, να τον πείσουν τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Μωυσής μπορεί να είναι, δεν είναι όμως ο Ιησούς να κάνει θαύματα, να ποδηγετεί μυαλά και σκέψεις, να πείθει για το σωστό τον κάθε ιδεοληπτικό δημοκράτη, τον κάθε μιαρό και αναχρονιστικό αριστερό. Ευθύνες, λοιπόν, του καταλόγισε για την πανδημία, με στοιχεία και ντοκουμέντα αδιαπραγμάτευτα, ευθύνες για τις απευθείας αναθέσεις, ευθύνες για το χωρίς προηγούμενο μπάχαλο από την τελευταία κακοκαιρία, ευθύνες για την εξαγορασμένη από τον ίδιο δημοσιογραφική αλητεία, ευθύνες για την κοπιώδη κυβερνητική προσπάθεια παράδοσης στα ιδιωτικά συμφέροντα της παιδείας και υγείας, ευθύνες… ευθύνες. Ε, άνθρωπος είναι και ο πρωθυπουργός, τόση ευθύνη που στο κάτω της γραφής δεν του ανήκει κιόλας, τέτοια … σκληρότητα και πολιτική…αναλγησία από την αντιπολίτευση, πώς να την αντέξει;

Ένας χαρούμενος και γενικώς τελών εν ευθυμία Κυρ. Μητσοτάκης, ανέλαβε πριν δυο χρόνια την διακυβέρνηση της χώρας και οι άνευ ελέους και στοιχειώδους ανάπαυσης καθημερινοί …αγώνες και… αγωνίες του να συμμαζέψει το κρατικό ρημαδιό και τους…ανεύθυνους συμπολίτες του, τον βύθισαν στην δίνη μιας αδιέξοδης περισυλλογής και αδιεξόδων, στερώντας του το χαρακτηριστικό χαμόγελο και την ανεμελιά. Τώρα αν καμιά φορά χαμογελά και αστειεύεται ακόμη και σε περιστάσεις που δεν επιτρέπεται και δεν συνηγορούν για κάτι τέτοιο, αυτό ερμηνεύεται σαν … απλή ανθρώπινη αμηχανία και …τρικ αναπότρεπτο του προσώπου του. Ο πραγματικός, ο αληθινός Κυριάκος, ο σύγχρονος, ρηξικέλευθος πολιτικός που …αγωνίζεται να βγάλει την χώρα από τον αναχρονισμό, τον λαϊκισμό, την αριστερή…ιδεοληψία και την καθυστέρηση, δικαίως θλίβεται και αγανακτεί από το…θράσος, την αγνωμοσύνη, την μη αναγνώριση της πολιτικής του…επάρκειας και προπάντων την σχεδόν …ηρωική του προσπάθεια να παραδώσει τον τόπο βορά στα ιδιωτικά πιράνχας που καραδοκούν και περιμένουν την πληρωμή τους για όσα του έχουν προσφέρει. Υποφέρει για την …αδικία και την λαϊκή αχαριστία κι αυτό φαίνεται στο …βαθυστόχαστο ύφος του, στο κάποτε σπινθηροβόλο βλέμμα του, στο γεγονός ότι έχει στερήσει από τον εαυτό του και τις …λίγες στιγμές ευχαρίστησης και ξεγνοιασιάς που κάποτε απολάμβανε.

Επειδή όμως ο πολύπαθος και συμπονετικός λαός δεν αντέχει να βλέπει στο πρόσωπο του πρωθυπουργού μας, τόση πικρία και τέτοια απογοήτευση, ίσως σύντομα αποφασίσει να τον στείλει στο σπίτι του για άνευ ορίων ανάπαυση και ανεμελιά. Εξάλλου του αξίζει.