Του Μανώλη Ροζάκη
Ελάτε λοιπόν. Ας το παραδεχτούμε. Έστω και χαμηλόφωνα, για εκείνους, ειδικά, πού δεν θέλουν να εκτεθούν.
Ας συμφωνήσουμε ότι το σημερινό πρότυπο είναι χυδαίο. Είναι επικίνδυνο. Είναι επίσης, αντιλειτουργικό και κιτς. Και καταντά, τελικά, ανιαρό. Ακόμη και αν συνεχίζει να προκαλεί με τη δυσώδη οσμή του.
Και όμως, εδώ δεν φαίνεται κάποιοι να ανησυχούν.
Δεν ανησυχούν για την αδικία, τον αυταρχισμό, την αισχροκέρδεια, τα απονενοημένα διαβήματα αδύναμων πολιτών, την αλαζονεία και την ανεπάρκεια των σαλτιμπάγκων.
Όχι πως θα λέγαμε, βέβαια, ότι αγγίξαμε και την μακαριότητα. Απέχουμε ακόμη, από τον “λόγο του Χριστού και το βάθος των παραβολών του”…
Αλλά, στην τελική, οι σαλτιμπάγκοι δεν φαίνεται να ανησυχούν πολύ. Ίσως, μόνο, στην επιφάνεια. Με πολλές όμως εσωτερικές αντιφάσεις και περίσσια υποκρισία. Και αυτό, γιατί ένα ψευδές στερεότυπο μιας υποτιθέμενης αριστείας, εμποδίζει το αντιληπτικό τους πεδίο, ενώ συνάμα παρέχει την ενδεδειγμένη ηρεμία, που καταλήγει και σε αυτήν την παροιμειώδη νωθρότητα.
Ο Π. Κονδύλης έλεγε ότι “οι παρωπίδες παρέχουν πάντα έναν ασφαλή προσανατολισμό”.
Έτσι λοιπόν, και οι ‘σαλτιμπάγκοι, κάνουν το πάν για να τις επιβάλλουν, με κάθε μέσο, και στο φιλοθεάμων κοινό. Όχι από συμπόνοια, αλλά, κυρίως, λόγω υπαρξιακής ανάγκης.
Με υποκρισία και άγνοια κινδύνου, βαφτίζουν στο βόθρο την αριστεία τους, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, ενώ δεν διστάζουν να επιχαίρονται για την ασυδοσία και την διαφθορά, χωρίς αιδώ.
“Η εξουσία μιας γραφειοκρατίας συχνά κωμικής, πάντοτε όμως ωμής“ έγραφε ο Καστοριάδης.
Όμώς, η δημοκρατία, η αξιοκρατία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι συλλογικές κατακτήσεις.
Δεν είναι ιδιωτική (idiot) υπόθεση κανενός.
Ακόμη και αν η αλαζονεία και η ανεπάρκειά τους, συνεχίζει να αποτελεί πλεόν μόνιμη πηγή κινδύνων, τελικά καταντούν επικίνδυνα ανιαροί.
Για το λόγο αυτό υπάρχει και το γνωμικό που λέει: “Μην ανησυχείς αν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν. Να ανησυχείς όταν εσύ δεν καταλαβαίνεις τούς άλλους”.