Του Νίκου Ξυδάκη
Η διαφαινόμενη ανικανότητα της κυβέρνησης απέναντι σε ελάσσονα προβλήματα δείχνει τι πραγματικά έχει ανάγκη η χώρα, και τι είδους πολιτικές εναλλακτικές πρέπει να αναζητηθούν.
Οι πρώτες κυβερνητικές πράξεις δείχνουν, αφενός, μια προγραμματική εμμονή επί του συμβολικού, προκειμένου να τραφούν οι κρυπτορατσιστικές, υπερεθνικιστικές και αυταρχικές ορέξεις ενός μέρους του εκλογικού σώματος, να απορροφηθούν όλοι οι άστεγοι διαφυγόντες από τα ακροδεξιά μορφώματα. Αφετέρου, το δόγμα «τάξη και ασφάλεια» και η υπόρρητη πλην σαφής και υπαρκτή αμφισβήτηση της φιλελεύθερης ατζέντας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της περιβαλλοντικής προστασίας, προσφέρεται ως αναπλήρωμα -υποκατάστατο σε όσα η παρούσα κυβέρνηση υποσχέθηκε και αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να πράξει. Υποσχέθηκε φοροελαφρύνσεις και επιβάλλει μείωση του αφορολόγητου και αναβολή μείωσης ΦΠΑ· υποσχέθηκε πολλές και καλές δουλειές, και παρατηρείται αύξηση της ανεργίας· εξήγγειλε δημαγωγικά μείωση των μεγάλων συντάξεων, και κατόρθωσε να αυξήσει το πλαφόν· διακήρυξε τη μείωση του δημοσίου, και πλημμύρισε τη διοίκηση με μετακλητούς άνευ πτυχίων, με μισθούς προκλητικούς και διορισμούς εκτάκτων εκτός ΑΣΕΠ κ.ο.κ.
Το πιο σοκαριστικό δείγμα διακυβέρνησης εκδηλώθηε στην αναξιοπαθούσα Σαμοθράκη: μετά τον δεκαήμερο ναυτικό αποκλεισμό, ο αναρμόδιος υπουργός Τουρισμού πρόσφερε στους κατοίκους απαλλαγή από φορολογικούς και εργασιακούς ελέγχους, πρόσφερε ανομία. Κλέψτε και εκμεταλλευτείτε τους εαυτούς σας: Η ανομία ως ανακούφιση και ανάπτυξη.
Η ανικανότητα, συνοδευόμενη από ψευδολογία και προπαγάνδα, θα εναλλάσσεται διαρκώς με τη μισανθρωπία, και μελλοντικά μπορεί να παρεμποδίσει κρίσιμες λειτουργίες του κράτους. Η εξωτερική πολιτική και τα εθνικά θέματα είναι το πιο επίφοβο πεδίο, ιδίως επειδή η ΝΔ έχει πλειοδοτήσει σε κούφια εθνικοφροσύνη Υπό όρους, η διακυβέρνηση Μητσοτάκη μπορεί να εξελιχθεί σε ολέθρια διακυβέρνηση Μάκρι στην Αργεντινή και να προσομοιάσει στην ακροδεξιά ρητορική Σαλβίνι στην Ιταλία. Πάνω απ’ όλα, θα φουντώνει το αίσθημα ματαίωσης και διάψευσης, αλλά και ανασφάλειας, στα μικραστικά κεντροδεξιά στρώματα που στράφηκαν εκλογικά προς τη συντηρητική παράταξη. Ακριβώς αυτό το αίσθημα διάψευσης και ανασφάλειας, καθώς θα φουντώνει, αλλά και η εμπεδούμενη επίγνωση ότι η συντηρητική παράταξη είναι ικανή μόνο για πελατειακές μικροδιευθετήσεις και αναδιανομή υπέρ των ισχυρών, θα οδηγεί σε εθνικό αδιέξοδο και σε κοινωνική ασφυξία.
Αυτό είναι το έδαφος για να εδραιωθεί και να αναπτυχθεί μια εναλλακτική πολιτική, πειστική και ριζωμένη σε πραγματικές ανάγκες. Ο δύσκολος μα μοναδικός δρόμος προς την ανάταξη και την ισόρροπη ανάπτυξη: αυτό είναι το καθήκον και το έργο, αυτός είναι ο λόγος και η πράξη της Αριστεράς, της προοδευτικής παράταξης. Προς τούτο οφείλει να υπερβεί τάχιστα τις τάσεις εσωστρέφειας και αναδιανομών μικροεξουσίας, αλλά και τις αύκολες μιμήσεις του παρελθόντος. Η ιστορική περίσταση έχει τις δικές της μεγάλες απαιτήσεις: Η πολιτική πρόταση της Αριστεράς οφείλει ορισμένως να είναι συμπεριληπτική και ανοιχτή, όχι αποκλείουσα, να απευθύνεται σε εθνικό λαϊκό ακροατήριο, να αποκρούει τον νεοφιλελευθερισμό και τις ιδεολογικές του παραφυάδες, αντιπαραθέτοντας πραγματισμό και φαντασία, υψηλή αισθητική και ευφυΐα.
Έτσι όπως εξελίσσεται η νεοσυντηρητική κατίσχυση στην Ευρώπη και τις δυτικές δημοκρατίες, με την κλιματική κρίση να κυριαρχεί πλέον εφιαλτικά στην καθημερινή ατζέντα, και τα μικρομεσαία στρώματα να βυθίζονται στην επισφάλεια, μια Αριστερά, σοφή, μοντέρνα και λαϊκή, είναι μονόδρομος για την Ελλάδα. Οι Έλληνες το έχουν κατανοήσει, πρέπει να το κατανοήσουν και οι κλειδούχοι αριστεροί.