Του Γιάννη Πανούση
Δεν φανταζόμουν πριν τριάντα χρόνια όταν έγραφα το ποίημα με τίτλο ersatz,λέξη διεθνώς καθιερωμένη που σημαίνει φτηνό υποκατάστατο,υποπρο’ι’όν,εμπόρευμα κατώτατης ποιότητας,πως ο όρος θα ξαναγινόταν δυστυχώς επίκαιρος ταυτισμένος στην εποχή μας με ανθρώπους υποπρο’ι’όντα,κατώτερης ποιότητας…
Κώστας Κρεμμύδας, Ξούθου και Μενάνδρου γωνία
Υπάρχουν οι πολιτικοί της πρόγνωσης/πρόβλεψης,της διαπίστωσης,της λούφας και παραλλαγής,της ανευθυνότητας,της αυτο-απενοχοποίησης.
Υπάρχουν πολιτικοί που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς σωματοφύλακες και χειροκροτητές και κυρίως δίχως κόλακες.
Υπάρχουν πολιτικοί που τιμούν ό,τι κι όποιον ‘άτιμο’ κατέχει εξουσία και χρήμα.Υπάρχουν πολιτικοί που μισούν και καταπιέζουν το μη-υποτασσόμενο και το διαφορετικό.
Υπάρχουν όμως και πολίτες οι οποίοι τους απο-δέχονται ή τους ανέχονται,ίσως και να τους θαυμάζουν ή να θέλουν να τους μοιάσουν.
Κι όλα αυτά μέσα σε μία γενικευμένη θολούρα αξιών και ηθικής.
Επειδή αρνούμαι το Δικαίωμα στην εγκληματική δολοφονία Χαρακτήρων, θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τη σύγχυση όρων, οι οποίοι προφανώς προηγούνται της σύγχυσης ρόλων και στάσεων,μακρυά από προσωποποιημένες επι-θέσεις.
Αναρωτιέμαι αν συνδυάζεται:
-ο erga omnes ακτιβισμός με τον υπεύθυνο κυβερνητισμό
-ο επικοινωνιακός τακτικισμός με την άσκηση σοβαρής πολιτικής
-ο εύκολος εξυπνακισμός με την τεκμηριωμένη άποψη
-η γνήσια λαϊκότητα με το φτηνό λαϊκισμό
-το θετικό συστημικό με το αρνητικό αντισυστημικό
-ο περιστασιακός σύμμαχος με τον ‘κατασκευασμένο’ εχθρό
-οι θεσμοί της Δημοκρατίας με τις ad hoc συλλογικότητες
-η μακρόπνοη στρατηγική με τις συγκυριακές κωλοτούμπες
-η δημοτικότητα του ηγέτη με τη δημαγωγία του πολιτικάντη
-το Κράτος Δικαίου με το Παρακράτος
Αναρωτιέμαι αν συμβιβάζεται:
-η περιθωριακή αντίληψη με την κοινωνική συμπεριφορά
-η ματαιωμένη προσδοκία με τη χαμένη ελπίδα
-η δόλια ψευδαίσθηση με τη ρομαντική ουτοπία
-η καλή με την κακή βία
-η Ανομία με την Αταξία
-η Αναρχία με τα Καλάσνικωφ
-η ενσυναίσθηση για τον ίδιον-άλλον με την απάθεια για οποιονδήποτε διαφέροντα
-η συνωμοσιολογία με την ανάλυση δεδομένων
-ο εθνικός διχασμός με την πολιτικο-ιδεολογική διαφωνία
-το κόκκινο με το μαύρο ή το φαιό
Αναρωτιέμαι αν ταυτίζεται:
-η παρόρμηση με την ειλικρίνεια
-το πάθος με την εξέγερση
-η δεισιδαιμονία με την ιδεοληψία
-η οπισθοδρόμηση με τη συντήρηση
-το ηθικό με το σκόπιμο
-ο φόνος με τη συμμετοχική αυτοκτονία
-το άσυλο με την ασυλία
-η κομματική ομιλία με το δημόσιο διάλογο
-η βαρβαρότητα των εκφράσεων με τον πολιτικό πολιτισμό
-το δόγμα με την επιστήμη
Αναρωτιέμαι αν προτιμάμε:
-τον φανατικό από τον φιλήσυχο
-τον ψευδοεξεγερμένο από το νομοταγή
-τον μεταμελημένο από τον σκληρό αμετακίνητο
-την αιδήμονα σιωπή από την κραυγή μίσους
-το μετανεωτερικό από το νεωτερικό
-τον εξουσιομανή από τον αιθεροβάμονα
-τον καταγγέλοντα από τον αδιάφορο
-το γόνο πολιτικής οικογένειας από τα παιδιά του λαού
-τον πατριώτη από τον διεθνιστή
-τον ‘γραμμιτζή’ από τον ελεύθερο στοχαστή
Όλες οι παραπάνω κατηγοριοποιήσεις και αντιδιαστολές έχουν προφανώς σχετική αξία αφού ‘για να υπάρχει ο Πασάς χρειάζεται τον Καραγκιόζη’ [Γιάννης Σώκος, Αμφορείς Βρυξελλών] κι αφού η φράση ‘θα γκρεμίσω,θα χαλάσω’ [Αγγελική Μπούλιαρη, Δραπέτες του ονείρου] κυριαρχεί στο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό.
Άρα αναζητείται νέα ισορροπία [συμφωνία;] ανάμεσα στο νόημα των λέξεων και στην κοινωνική μας πρακτική [και τις σηματοδοτήσεις της]. Εύκολο; Δεν νομίζω…
ΥΓ: Το πικρά χιουμοριστικό ’’Σύντροφοι, φίλοι, καλέεε…’’[Κώστας Κρεμμύδας,Ξούθου και Μενάνδρου γωνία] δείχνει ακριβώς αυτή την εκφυλιστική μετάβαση από τις σταθερές ιδέες στις μεταβλητές και μεταβαλλόμενες σχέσεις.