Του Νίκου Ξυδάκη
H όξυνση στα ελληνοτουρκικά δρα σαν επιταχυντής για τις πολιτικές εξελίξεις εντός των κομμάτων. Οι εμπειρότεροι από τις ηγεσίες τοποθετούνται ήδη, εμφανώς ή εμμέσως, προκαλώντας αντίστοιχες αντιδράσεις. Στη συντηρητική παράταξη έχουν σημασία οι τοποθετήσεις Κ. Καραμανλή, Ντόρας Μπακογιάννη και Α. Σαμαρά, η καθεμία με τον δικό της τονισμό και τις δικές της προεκτάσεις.
Ιδιαίτερο βάρος έχει η στάση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που κατάφερε να λύσει εγκαίρως τον γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού. Από τη στάση του θα εξαρτηθούν πολλά: Θα πιέσει την κυβέρνηση με αντιπολιτευτικό τρόπο έξαλλο, όπως έπραξε ο Κυρ. Μητσοτάκης κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών; Ή θα ασκήσει την επιρροή του για τη σύμπηξη ενός εθνικού μετώπου ισχυρού, όχι όμως και απροϋπόθετα; Φαίνεται ότι ο Αλ. Τσίπρας επιλέγει το δεύτερο· προκύπτει από τις τοποθετήσεις του στη Βουλή αλλά και από τις προσεκτικές διαρροές από κρίσιμες συναντήσεις του, όπως π.χ. με τον πρέσβη των ΗΠΑ. Εντούτοις, στην πορεία θα συναντήσει εμπόδια και παγίδες.
Καταρχάς θα πρέπει να αναμένει επιθετική στάση από τον πρωθυπουργό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιεζόμενος από την τουρκική επιθετικότητα πιθανότατα θα μεταφέρει την πίεση στο εσωτερικό της χώρας, απαιτώντας, όχι ζητώντας, συναίνεση. Η Ντόρα Μπακογιάννη, λειτουργώντας ως άτυπη υπουργός Εξωτερικών, προετοίμασε ήδη το έδαφος, μιλώντας για συναίνεση που καλλιεργεί η παρούσα κυβέρνηση, σε αντίθεση με την απελθούσα κυβέρνηση Τσίπρα, που την απέκλειε… Αυτό το ρητορικό τέχνασμα πιθανόν προοικονομεί την επιθετική έως και εκβιαστική στάση Μητσοτάκη έναντι Τσίπρα.
Το άλλο εμπόδιο-παγίδα είναι ο κίνδυνος να μεταφερθεί στους κόλπους του διευρυνόμενου ρευστού ΣΥΡΙΖΑ η σύγκρουση σημιτικών – ανδρεϊκών, εξ αφορμής του ελληνοτουρκικού, όπως διεφάνη με την αρθρογραφική παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη και τις αντιδράσεις που προκάλεσε.
Η αντιπαράθεση εκσυγχρονιστικού – πατριωτικού ΠΑΣΟΚ σοβεί από τη δεκαετία του ‘80, παροξύνεται με αφορμή τα Ίμια, τον Οτσαλάν, το Σχέδιο Ανάν, και διατρέχει εγκάρσια όλη την αριστερά. Πίσω από την αμιγώς πολιτική και ιδεολογική επιφάνεια, μαίνονται, όπως πάντα, μάχες φατριών για εξουσία, προσωπικές δικαιώσεις, εγωισμοί και ιδιοτέλειες.
Ως εκ τούτου, και στο βαθμό που τώρα στον υπό διεύρυνση ΣΥΡΙΖΑ συνωθούνται όλες οι φυλές του ΠΑΣΟΚ, οι ομνύοντες στον γνήσιο Ανδρέα, τα ορφανά του μπλαιρικού Σημίτη, οι «κηπουροί» του Γιώργου, κι όλοι μαζί ομνύοντας στον ενοποιητικό Αλέξη, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας σφοδρής αναπαραγωγής φατριασμού του πληθυντικού ΠΑΣΟΚ εντός του υπό διαμόρφωση νέου ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
Με δεδομένες τις ρευστές, συχνά απροσδόκητες, ενδοκομματικές συμμαχίες και την επίπονη αφομοίωση νέων μελών και στελεχών, με δεδομένη την ιστορική ανάγκη ενός ρωμαλέου αντιδεξιού μετώπου συγκροτημένου με πολιτικούς όρους, και με το ελληνοτουρκικό σε απρόβλεπτες κορυφώσεις, η εξωτερική πολιτική ίσως πάλι αποβεί παράδοξος ελκυστής για τις εσωτερικές εξελίξεις. Η Συμφωνία των Πρεσπών παρήγαγε πολιτικά αποτελέσματα ευνοϊκά για τη χώρα και την προοδευτική παράταξη, παρά τον αριβισμό της αντιπολίτευσης, τις κραυγές και τις κατάρες. Μακάρι και το ελληνοτουρκικό να απολήξει αναλόγως, χωρίς αριβισμό.
ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ