Του Γ. Λακόπουλου
Το 1993 ο Αντώνης Σαμαράς έριξε εν ψυχρώ την κυβέρνηση της ΝΔ υπό τον Κ. Μητσοτάκη. Σήμερα εμφανίζεται εν θερμώ υπέρ μια κυβέρνησης της ΝΔ υπό τον γιο του, αφού εν τω μεταξύ στραπατσάρισε την κόρη του.
Συμβαίνει κάτι που δεν ξέρουμε; Τι είναι αυτό που κάνει τον πρώην πρωθυπουργό να μεταβάλλεται από αμείλικτος εχθρός της Ντόρας Μπακογιάννη σε ενθουσιώδη υποστηρικτή του Κυριάκου Μητσοτάκη;
Αυτό είναι μάλλον το μεγάλο ερώτημα αυτή τη στιγμή στη ΝΔ. Κατά τα λοιπά όσα είπε στην τελευταία του εμφάνιση ο πρώην Πρωθυπουργός είναι κάτι περισσότερο από μια φλύαρη αυτοεπιβεβαίωση. Είναι η απόλυτη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, παρ ότι είναι τόσο πρόσφατη ώστε όλοι να τη θυμούνται.
Π.χ. πως να ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε ο αρχιερέας του αντιμνημόνιου με τα Ζάππεια, με τα οποία νομιμοποίησε τον ακατάσχετο λόγο ενός μικρού κόμματος – σαν τον ΣΥΡΙΖΑ της εποχής- και ωφέλησε όσο τίποτε άλλο τον Αλέξη Τσίπρα; Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν οφείλει την πορεία του στο Μνημόνιο και τις πολιτικές του, αλλά στο πολιτικό περιβάλλον που δημιούργησε ο Σαμαράς, με αφορμή αυτές τις πολιτικές.
Αν ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές ήταν γιατί ο Σαμαράς είχε φτάσει τα πράγματα στο σημείο να λέει ο κόσμος να φύγει και ας έλθει όποιος νάναι”. Από τη διακυβέρνηση με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, με τον Μπαλτάκο και τον Παπασταύρου, μέχρι τον εμφυλιοπολεμικό λόγο, απολύτως συμπληρωματικό με το λόγο του Τσίπρα.
Ποιος να ξεχάσει τα κουτοπόνηρα σχέδια με βάση τα όποια άφησε ανοικτό το δεύτερο Μνημόνιο, τον Δεκέμβριο του 2014, ζητώντας δίμηνη παράταση με τον υπολογισμό να το βρει μπροστά της η κυβέρνηση Τσίπρα και να …πέσει αμέσως για να επιστρέψει ο ίδιος. Και για να μην γίνει κανένα λάθος και εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, υπέδειξε ως υποψήφιο τον αντιπρόεδρο του κόμματός του, για να μην μπορεί να τον ψηφίσει κανείς.
Αν πάμε στα παλαιοτέρα πώς να ξεχάσει κανείς ποιος ευθύνεται για την τροπή που πήρε το Σκοπιανό και ποιος φρόντισε να μην έχει η χώρα μεταναστευτική πολιτική με τους χειρισμούς που έκανε στο άνοιγμα των συνόρων με την Αλβανία;
Ακόμη και η άρνηση του Σαμαρά να παραιτηθεί αμέσως μετά την ήττα του -για να μπορέσει η ΝΔ να ανασυγκροτηθεί- ήταν η δεύτερη φορά που προσφέρει χείρα βοηθείας στον Τσίπρα μετά τα Ζάππεια
Ακούγοντας σήμερα τον Πρώην Πρωθυπουργό να παίρνει θέση σε τρέχουσες εξελίξεις, δεν μπορεί να μην θυμηθεί τις δημόσιες καταγγελίες του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ότι τον έριξε για χάρη των διαπλεκόμενων συμφερόντων. Ή ότι η ανατροπή του πήγε τη χώρα πολύ πίσω. Ακόμη και αν για τον πατέρα Μητσοτάκη είναι περασμένα – ξεχασμένα για την πολιτική ιστορία δεν είναι.
Ένας πολιτικός στον οποίο αποδίδεται ότι θεωρεί τον εαυτό του μετεμψύχωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Παύλου Μελά, από τη μια δεν κρύβει τον ρεβανσισμό του και από την άλλη τάσσεται υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτή η αντίφαση είναι αξιοπρόσεκτη.
‘” Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μπορεί να τα καταφέρει, για αυτό είμαστε όλοι δίπλα του’ είπε. Υποστήριξη ή θανάσιμος εναγκαλισμός; Θέλει να βοηθήσει τον Κυριάκο ή θέλει να τον πνίξει; Όσοι παρακολουθούν την πορεία του από την ΟΝΝΕΔ μέχρι σήμερα έχουν την απάντηση: το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον σημερινό αρχηγό της ΝΔ είναι η φιλία που του προσφέρει ο Σαμαράς.
Ήδη τα φορτία αυτής της φιλίας είναι ήδη βαριά για το νέο πρόεδρο της ΝΔ. Από το καταχρεωμένο κόμμα που του άφησε, για το οποίο δεν μπορεί να διενεργήσει διαχειριστικό έλεγχο, μέχρι τα πρόσωπα που βρήκε στη Συγγρού και σε κρίσιμες κομματικές θέσεις και δεν μπορεί να απομακρύνει χωρίς να συναντήσει την αντίδραση του Σαμαρά.
Φράσεις όπως “δεν υποστέλλω τη σημαία του αγώνα, είμαι παρών, είμαι μαζί σας, είμαι δίπλα σας, αυτή την Ελλάδα που ονειρευόμαστε θα την φτιάξουμε όλοι μαζί’ ηχούν περισσότερο σαν απειλή για τον Κυριάκο. Δεν τα λέει κάποιος που θέλει να βοηθήσει τον διάδοχό του, αλλά που θέλει να τον διαδεχτεί.
Όσοι ξέρουν καλά τα πράγματα στη ΝΔ λένε ότι τώρα βρίσκεται στη φάση που προσπαθεί να δεσμεύσει τον νεώτερο Μητσοτάκη στη λογική της ‘συνέχειας’ που αξιώνει και της υπεράσπισης του έργου του. Όταν περάσει το κρίσιμο σημείο θα τον αντιμετωπίσει όπως και τον πατέρα του -που τον ανέδειξε- και την αδελφή του αργότερα. Στην πολιτική το σύνδρομο του σκορπιού είναι το χειρότερο χαρακτηριστικό για όποιον το έχει.
