Του Διογένη Λόππα
Η νέα εκκωφαντική ήττα της αντιπολίτευσης, αξιωματικής και λοιπής, στο καίριο άρθρο 16 αυτή τη φορά, οφείλει να προβληματίσει όλους τους δημοκρατικούς πολίτες.
Το ασύδοτο καθεστώς Μητσοτάκη, κατόρθωσε να αλώσει ένα από τα τελευταία κάστρα της προοδευτικής παράταξης. Θα έγραφα ”χωρίς να ανοίξει ρουθούνι”, αν οι πραιτωριανοί δεν έδερναν τους διαφωνούντες έξω από το κοινοβούλιο.
Εντελώς αχρείαστη βία, γιατί αν η αντιπολίτευση ήξερε να κάνει τη δουλειά της, όπως ορίζουν το σύνταγμα και τα κοινοβουλευτικά ήθη, τίποτα από αυτά δεν θα χρειαζόταν.
Γιατί μόλις πριν λίγες ημέρες, η ίδια αντιπολίτευση που έσκουζε θεατρικά μέσα στη βουλή για τα μάτια του κόσμου, είχε διασώσει πανηγυρικά το καθεστώς, ψηφίζοντας ένα άκαιρο νομοσχέδιο που αρνήθηκαν να ψηφίσουν 52 κυβερνητικοί βουλευτές. Χωρίς να διαπραγματευτεί και χωρίς να απαιτήσει το παραμικρό.
Γιατί αν οι ηγέτες των δύο κομμάτων της κεντροαριστεράς είχαν μια ελάχιστη αίσθηση τακτικής και στρατηγικής, θα είχαν – τουλάχιστον – απαιτήσει από την κυβέρνηση να αποσύρει το αντισυνταγματικό έκτρωμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων σε αντάλλαγμα για τη στήριξη του νομοσχεδίου για το γάμο. Είναι απολύτως βέβαιο, πως ο Μητσοτάκης θα είχε συμφωνήσει μπροστά στον επικείμενο διασυρμό, τουλάχιστον να μεταθέσει την υπόθεση των πανεπιστημίων για την επικείμενη συνταγματική αναθεώρηση.
Τώρα όλος ο δημοκρατικός κόσμος θρηνεί πάνω από το νεκρό σώμα του δημόσιου πανεπιστημίου, χωρίς πάλι να κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για μια μάχη που αρνήθηκε να δώσει στο πεδίο της ενδοπολιτειακής συνεννόησης, όπου υπερτερούσε με ισχυρούς συμμάχους την κοινωνική πλειοψηφία και την Εκκλησία. Αντ’ αυτού, προτίμησε την πολιτική αυτοκτονία εντός του κοινοβουλίου, όπου βρήκε μπροστά της το μπλοκ της μπίζνας που ενώθηκε και πάλι μπροστά στα οικονομικά οφέλη που οσμίστηκε.
Κάποιοι γελάνε σαρκαστικά στην ιδέα ενός Μητσοτάκη με ευρωπαϊκό αξίωμα, αλλά προσωπικά βρίσκω την ιδέα σχεδόν καταπληκτική: Να ένας υπέροχος τρόπος να απαλλαγούμε από τον καρκίνο που καταστρέφει τα εναπομείναντα ζωτικά όργανα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Γιατί, αν περιμένουμε από τον Κασσελάκη και τον Ανδρουλάκη, χαθήκαμε.
Σήμερα ήταν το Πανεπιστήμιο, χθες η Δικαιοσύνη, η Προεδρία η ΕΥΠ και οι Ανεξάρτητες Αρχές, αύριο έχει σειρά το ΕΣΥ, το ΑΣΕΠ, η άμυνα των νησιών και ένας Θεός ξέρει τι άλλο μας περιμένει ακόμα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ δικαίως κοιτάζονται αμήχανα παρακολουθώντας τη στασιμότητα στις δημοσκοπήσεις, καθώς όλα τα settings συνηγορούν σε αλματώδη άνοδο. Στο ΠΑΣΟΚ ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τι τους χτύπησε, την ώρα που ένα σοβαρό μπλοκ βουλευτών τους προωθούσε την υπερψήφιση (!) του εκτρώματος, ενώ η υπόσταση του πάλαι ποτέ Κινήματος συνθλίβεται καθημερινά, κάθε φορά που στη δημόσια σφαίρα προβάλλονται ονόματα όπως Μενδώνη, Πιερρακάκης, Φλωρίδης, Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Καϊλή κ.α.
Στο ίδιο ΠΑΣΟΚ, που η λογική του πίεζε για καταψήφιση και η καρδιά του για στήριξη, ακόμα φαντασιώνονται τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, όμως έχω την κολασμένη υποψία ότι με όχημα το κόμμα Λοβέρδου συν το μομέντουμ που θα επιλέξει ο Μητσοτάκης για να αποσπάσει το κεντροδεξιό μπλοκ βουλευτών, μπορεί να δούμε τον ατυχή Ανδρουλάκη να τερματίζει τρίτος, ακόμα και τέταρτος.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται κανένας από τους δύο, είναι ότι ο προοδευτικός χώρος διψάει για εκπροσώπηση και ιδιαίτερα για αποτελέσματα. Για μια έστω και συμβολική νίκη. Γιατί το τελευταίο διάστημα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, περισσότερη αντιπολίτευση είδαμε από την Εθνική Μάνα, παρά από αυτούς που στείλαμε στη βουλή να κάνουν τη δουλειά.
Γιατί η επιθετική δήθεν ρητορική, που στο τέλος καταλήγει σε de facto συγκυβέρνηση, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα και καμία απολύτως επίδραση στη δύσκολη καθημερινότητα. Αυτό που μετράει στο τέλος, δεν είναι τα (έξυπνα όντως) βίντεο στο tik tok, αλλά το αποτέλεσμα επί του πεδίου.
Ο καταγγελτικός αντιπολιτευτικός λόγος που αρκείται στις έξυπνες ατάκες και στα εύκολα ”κατηγορώ”, θυμίζει λίγο τον πόλεμο στην Ουκρανία: Δύο χρόνια ακούμε μόνο για τις σπουδαίες νίκες του ηρωικού ουκρανικού στρατού και την πανωλεθρία των Ρώσων, αλλά όταν κοιτάμε το χάρτη, οι Ρώσοι κατέχουν το 20% της Ουκρανίας και προωθούνται.
Τα βαριά λόγια και οι σοβαρές καταγγελίες περί Μαξίμου ΑΕ, κατάλυσης του συντάγματος και θεσμικής εκτροπής, δεν θα φέρουν πίσω το δημόσιο πανεπιστήμιο. Θα μπορούσε όμως να το είχε κρατήσει στη ζωή, μια απλή συμφωνία κυρίων, όταν ο Μητσοτάκης έψαχνε να βρει πρόθυμους ομοφοβικούς βουλευτές.
Πρόθυμους μητσοτακικούς σάλιαγκες στην κεντροαριστερά διαθέτουμε εν αφθονία. Δεν έχουμε ανάγκη περισσότερους, πόσω δε μάλλον προερχόμενους εκ της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής. Γιατί ο σάλιαγκας τελικά κρίνεται στην πράξη και όχι στα εύκολα λόγια, όταν δηλαδή πάνω στην κάλπη διασώζει το καθεστώς από μοιραία κοινοβουλευτική ήττα.
Όχι Μητσοτάκης σε θάλασσες και ακτές, αλλά ανοίξατε την κερκόπορτα και μπήκε κύριος στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Γιατί δεν είσασταν σε θέση να κάνετε έναν απλό πολιτικό υπολογισμό, όταν τον είχατε στη φάκα.
Αντιπαρέρχομαι τον ατυχή πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που μετράει πολιτικούς μήνες και που έτσι κι αλλιώς διαθέτει το ακαταλόγιστο εξαιτίας της ιδιάζουσας σύνθεσης της κοινοβουλευτικής του ομάδας και της υπόθεσης των υποκλοπών, που όσο παραμένει στο σκοτάδι με τη συναίνεση και του ιδίου, δημιουργεί συνθήκες πιθανής ομηρίας.
Απευθύνομαι στον φέρελπι πρόεδρο της αξιωματικής απογοήτευσης, που ενώ κατόρθωσε το πολιτικά ακατόρθωτο, να εκλεγεί χωρίς κομματικές περγαμηνές, να απαλλαγεί από τα βαρίδια, να κερδίσει όλες τις εσωκομματικές μάχες, να αποφύγει το σκόπελο Τσίπρα ακόμα και να αποκαταστήσει σχέσεις με τους Πέτσες, διασύρεται καθημερινά από αυτόν που υποτίθεται ότι θα νικούσε.
Αγαπητέ Στέφανε, εξελέγης από την οργισμένη βάση της κεντροαριστεράς για να κάνεις αντιπολίτευση, για να παρουσιάσεις τακτικές νίκες, για να πιάσεις τα ποντίκια.
Όχι για να γίνεις παρακολούθημα των νεοφιλελεύθερων σε μια σειρά ζητημάτων με την κοινωνία απέναντί σου.
Το πάθημα του νεκρού που θρηνούμε σήμερα, ας σου γίνει μάθημα.