*Του Διογένη Λόππα*
Οι amateurs του υπουργείου των εξωτερικών και το σύστημα Μητσοτάκη που τους
επιτηρεί προσπάθησαν να διορθώσουν ένα λάθος διαπράττοντας ένα ακόμα
μεγαλύτερο. Αφού στάθηκαν ανίκανοι να αποτρέψουν το τουρκολιβυκό σύμφωνο,
αφού δεν κατάφεραν ούτε καν να προσκληθούν (!) στη διάσκεψη του Βερολίνου και μπροστά στον πανικό μιας ενδεχόμενης κατάληψης της Σύρτης (καθώς ποτέ δεν είχαν τα καρύδια να ενισχύσουν εμπράκτως τον άμοιρο φιλέλληνα ηγεμόνα της δυτικής Λιβύης), πίστεψαν ότι εκχωρώντας κυριαρχικά δικαιώματα στη στρατηγικής σημασίας ΑΟΖ νότια της Κρήτης, θα έβγαιναν από τη δύσκολη θέση.
Φευ. Στη βιασύνη της στιγμής ξέχασαν το Καστελόριζο. Αν οι απαράδεκτες
παραχωρήσεις που έγιναν προς την Αίγυπτο, ωσάν να έγινε καμιά ναυμαχία
ανοιχτά της Αλεξάνδρειας και χάσαμε, μπορούν να δικαιολογηθούν ως οδυνηρός συμβιβασμός ελέω ανάγκης, το επίσημο γκριζάρισμα της θαλάσσιας ζώνης του Καστελόριζου δεν δικαιολογείται με τίποτα και θα συνοδεύει για πάντα την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό, όπως η συμφωνία της Μαδρίτης τον κ. Σημίτη.
Η επίσημη παραδοχή της ελληνικής κυβέρνησης, μέσω μιας διακρατικής συμφωνίας (πιο επίσημα δε γίνεται) ότι πέραν του 28ου μεσημβρινού τα πράγματα είναι θολά, ταυτίζεται με τις μαξιμαλιστικές θέσεις
τόσο των Αμερικάνων όσο και των Γερμανών, δικαιώνει τις μύχιες τουρκικές επιδιώξεις και δημιουργεί καινούρια τετελεσμένα τύπου Ιμίων, τα οποία θα δείτε να λαμβάνουν χώρα σε λίγο, μόλις ο προσχηματικός και λίγο κωμικός πλους του Oruc Reis κλείσει τον κύκλο του (no ships, no troops, no flags)
Μέσα στον ορυμαγδό των δυσάρεστων καταστάσεων που βρισκόταν στον πυρήνα της δημοσιότητας αυτή την εβδομάδα ξεχώρισε η πανωλεθρία της επικοινωνιακής διαχείρισης της νέας διπλωματικής ήττας.
Δεν ξέρω ποιος κάφρος είχε την ιδέα να εμφανίσει τον κ. Δένδια θριαμβευτή. Προσωπικά διέκρινα στην ατμόσφαιρα μια απέχθεια απέναντι σε μια τόσο εμετική έπαρση. Αντί λοιπόν να βγουν και να πουν εντάξει, στένεψαν τα περιθώρια, δεν μας έμειναν άλλες επιλογές, ήμασταν αναγκασμένοι κ.λπ, προσπάθησαν μέσω των πέτσινων ΜΜΕ να
βαφτίσουν το κρέας ψάρι και να μετατρέψουν μια άνευ προηγουμένου υποχώρηση σε εθνικό θρίαμβο.
*Κρατάτε με*
Το τελευταίο σίριαλ με το τουρκικό ερευνητικό σκάφος, θα μπορούσε να έχει για πρωταγωνιστή τον Peter Sellers: Οι Τούρκοι προσπαθούν να ”προβάλλουν σημαία” σε λάθος σημείο (πρόκειται σαφώς για διεθνή ύδατα εφόσον δεν υπάρχει καμία άλλη νομική αξίωση πέραν της υφαλοκρηπίδας που έτσι και αλλιώς είναι καταγεγραμμένη ως διαφορά άρα είναι de facto αμφισβητούμενη), συνοδεύουν το ερευνητικό σκάφος με κάτι σάπιες απαρχαιωμένες κορβέτες (που θα αποσυρθούν σε δύο – τρία χρόνια έτσι και αλλιώς), ενώ είναι εμφανώς χεσμένοι από φόβο μπροστά στην έστω μικρή πιθανότητα να τους πλήξει ο αντίπαλος.
Από την άλλη πλευρά ο Ελληνικός στόλος με το πλεονέκτημα της υπεροχής, παρότι κομπάζει ότι τα ύδατα του ανήκουν, όχι μόνο δεν αποπειράται να διώξει τον ”εισβολέα” αλλά αρκείται σε προειδοποιήσεις από ασυρμάτου. Η δε “θιγόμενη” κυβέρνηση ανακοινώνει χωρίς ίχνος αιδούς ότι ο σαματάς από την υπερσυγκέντρωση πλωτών μέσων εμποδίζει τις έρευνες των Τούρκων. Την ίδια ώρα το παραμύθι παίζει πρωτοσέλιδο επί μέρες και στις δύο χώρες και φαντάζομαι ότι ήδη κάποιοι θα έχουν σπεύσει να προμηθευθούν μακαρόνια και χαρτί τουαλέτας.
Αυτό που εύκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς είναι ότι η κατάσταση θυμίζει Ζήκο και από τις δύο πλευρές. Ο κ. Erdogan έβγαλε το Oruc Reis με μισή καρδιά, κάνοντας μια μεγαλοπρεπή μπλόφα (για αυτό και η θνησιγενής
συνοδεία) προφανώς προσευχόμενος στον Αλλάχ να τυφλώσει τους αντιπάλους του μη τυχόν και ανοίξουν πυρ, γιατί τότε τελείωσαν όλα. Ο κ. Μητσοτάκης έχει ήδη δείξει τα κυβικά του από την προηγούμενη φορά, όταν φύσηξαν αυτοί οι αναθεματισμένοι βοριάδες και παρέσυραν τους καψερούς Τούρκους. Σήμερα δεν θα ήταν τόσο σοφό να υπάρξει παρόμοια αναφορά στο στρατηγό άνεμο, οπότε ανακαλύψαμε όλοι έκθαμβοι ότι το αποτελεσματικότερο (και, γιατί όχι, φθηνότερο) όπλο ναυτικής αποτροπής είναι ο αειθαλής κινητήρας Diesel. Νομίζω ότι αν ο Luis Bunuel το έκανε ταινία, θα έβαζε τους Έλληνες να φωνάζουν στον ασύρματο: ”Κρατάτε με ρε, κρατάτε με”.
Κάπου εκεί και αφού ο Σουλτάνος θα έχει ταΐσει αρκετό σανό το πόπολο και
αφού θα έχει πειστεί να επιστρέψει στις συνομιλίες, θα στείλει το πειρατικό
στη βάση του και θα εμφανισθεί θριαμβευτής, αφού θα έχει καταφέρει να
ταπεινώσει τους γκιαούρηδες μέσα στην αυλή τους και θα τους έχει αναγκάσει να προσέλθουν σιδηροδέσμιοι σε διαπραγματεύσεις. Οι δικοί μας θα εμφανισθούν επίσης θριαμβευτές, καθώς θα έχουν στείλει πίσω στη βάση του το Oruc Reis χωρίς μια κανονιά, καθώς οι Τούρκοι θα έχουν υποκύψει μπροστά στην αποφασιστικότητα του μεγάλου μας ηγέτη.
Η νέα Γιάλτα
Η θρυλική συνάντηση των τριών νικητών που καθόρισε τις ζώνες επιρροής στην Ευρώπη, μπορεί να λοιδωρήθηκε ως ιμπεριαλιστική, κυνική και πολλά ακόμα και ίσως πράγματι να ήταν έτσι. Όμως χάρισε μια περίοδο αταραξίας πολλών δεκαετιών και εξαφάνισε τους πολέμους μέχρι που τελικά με την πτώση του τείχους ανατράπηκε. Η νικήτρια υπερδύναμη κατόρθωσε να επιβάλλει τις βασικές της επιδιώξεις για τριάντα ακόμα χρόνια και οι λίγες συγκρούσεις περιορίστηκαν σε τοπικό επίπεδο. Η διπλωματία του χωροφύλακα κατάφερε βέβαια να επιβληθεί και στη δική μας περίπτωση, άσχετα αν εμείς λόγω παραλείψεων, λαθών και φοβικών κυβερνήσεων δεν καταφέραμε να επωφεληθούμε, αλλά χάσαμε και αυτά που είχαμε (Κύπρος, Ίμια, Μαδρίτη).
Σήμερα ακόμα και αυτή η έστω δυσάρεστη επιλογή της Αμερικανικής
επιδιαιτησίας δεν υπάρχει πια. Η υποχώρηση των ΗΠΑ δημιουργεί την ανάγκη για μια νέα Γιάλτα. Οι βασικοί συνομιλητές αυτή τη φορά θα είναι η Γαλλία και η Γερμανία. Φρονώ ότι το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει: Οι δύο υπερδυνάμεις της ηπείρου προσπαθούν να μοιράσουν ζώνες επιρροής. Η Γαλλία επιθυμεί να κατοχυρώσει (και τα καταφέρνει) τη Μεσόγειο και η Γερμανία την ανατολική Ευρώπη. Φαίνεται πως μεταξύ τους υπάρχει κατανόηση από το γεγονός ότι η Γερμανία υποκύπτει αργά αλλά σταθερά στα οικονομικά ζητήματα και δίνει χώρο στη Γαλλία στη μεσόγειο και η Γαλλία δείχνει να μένει παγερά αδιάφορη στα ζητήματα της ανατολικής Ευρώπης ενώ την ίδια ώρα εμφανίζεται πρόθυμη να καλύψει το κενό ασφαλείας που αφήνει έκθετη τη Γερμανία.
Το θέμα των Βαλκανίων δυστυχώς και αυτή τη φορά θα είναι θέμα σκληρής
διαπραγμάτευσης καθώς και οι δύο χώρες επιζητούν την επικαρπία. Στο θέμα όμως της Κύπρου και της ανατολικής Μεσογείου γενικότερα οι Γάλλοι δεν έχουν σοβαρό αντίπαλο και επελαύνουν. Τους Τούρκους τους περιμένουν στη γωνία και πολύ σύντομα θα αρχίζουν να τους κονταίνουν, ξεκινώντας από το ευάλωτο σημείο τους που είναι η σαθρή οικονομία τους. Αν μάλιστα καταφέρουν να πείσουν και τους Γερμανούς (δίνοντας ανταλλάγματα αλλού), τότε ο ορίζοντας του Σουλτάνου θα στενέψει επικίνδυνα. Η παράξενη αντίδραση των Γερμανών το τελευταίο διάστημα, δηλαδή η ουδετερότητα που δείχνουν ενάντια στο εθνικό τους συμφέρον που είναι η στήριξη της Τουρκίας, δείχνει προς αυτή την κατεύθυνση. Φαίνεται ότι έχουν αποφασίσει να διαπραγματευθούν και όχι να
κυριαρχήσουν.
Δυστυχώς αυτά τα προφανή είναι ακόμα ακατανόητα για την ηγεσία μας η οποία δείχνει να βρίσκεται αρκετές φάσεις πίσω. Αντί να συνταχθεί με τους
φυσικούς μας συμμάχους και από κοινού να καθορίσουν το μέλλον (και δίκαιες θαλάσσιες ζώνες με τη δύναμη της ισχύος) φρονεί ότι εκχωρώντας κυριαρχία και δικαιώματα θα κερδίσει πολιτικό χρόνο. Αυτή δε η ”τακτική”
χρυσώνεται, ή έστω προσπαθεί, από τους πολυπληθείς κυβερνητικούς
υπερασπιστές. Ο κ. Τσιντσίνης της Καθημερινής προσπαθώντας μάταια να
αντικρούσει τον κ. Κοτζιά, ανάμεσα σε άλλα λιγότερο ή περισσότερο φαιδρά
επιχειρήματα αναφέρει και ότι είναι καλύτερη μια περιορισμένη αλλά
αξιοποιήσιμη ΑΟΖ, από μια πλήρη ΑΟΖ την οποία δεν μπορείς να εκμεταλλευθείς.
Σωστό αυτό, αλλά ισχύσει και για την απέναντι πλευρά. Για αυτό και οι
δίκαιες συμφωνίες είναι πενήντα – πενήντα. Όμως στη χώρα της Καθημερινής και της Φαμίλιας, ο τζάμπας ζει.