Του Γ. Λακόπουλου
Είναι από τις περιπτώσεις που συμβαίνουν σπάνια: πρώην πρωθυπουργός να χρησιμοποιεί ανύπαρκτα πραγματικά περιστατικά για να επιτεθεί στον διάδοχό του- και με αυτόν τον τρόπο να αποσείσει δικές του ευθύνες.
Πρόκειται για τον Κώστα Σημίτη. Σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ- και συμπεριλαμβάνεται σε συναφές βιβλίο- κατηγορεί τον Κώστα Καραμανλή ότι στη Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 δεν υπερασπίσθηκε όσα είχε συμφωνήσει οι ίδιος στο Ελσίνκι το 1999- και συνεπώς ευθύνεται για την σημερινή τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο.
Τα σχόλια επί της ουσίας έγιναν ήδη σε άλλη στήλη του ΑΠ. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ένα απόσπασμα από το κείμενο Σημίτη που αναφέρει επί λέξει:
“Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, την Κυριακή της 7ης Μαρτίου 2004, προσκάλεσα τον κ. Καραμανλή στο Μαξίμου για να τον ενημερώσω για θέματα που θεωρούσα ότι θα πρέπει να γνωρίζει ο νέος πρωθυπουργός. Ο κ. Καραμανλής ήρθε στο Μαξίμου συνοδευόμενος από τον σύμβουλό του κ. Μολυβιάτη. Αφού αναφέρθηκα στα τρέχοντα οικονομικά προβλήματα, θέλησα να θίξω το θέμα των σχέσεων με την Τουρκία….»
Ακολούθως αναφέρει τα περί Ελσίνκι και άρνησης του διαδόχου του να τα συζητήσει παραπέμποντας στον παρόντα Πέτρο Μολυβιάτη- που ανέλαβε εν συνεχεία υπουργός Εξωτερικών της νέας κυβέρνησης.
Εδώ αρχίζουν τα περίεργα, αρχής γενόμενης από την φράση «προσκάλεσα τον κ. Καραμανλή στο Μαξίμου για να τον ενημερώσω για θέματα που θεωρούσα ότι θα πρέπει να γνωρίζει ο νέος πρωθυπουργός».
Ο νέος πρωθυπουργός δεν «προσκαλείται» από κανέναν. Πηγαίνει ως εντολοδόχος στο Μέγαρο Μαξίμου για να παραλάβει από τον προκάτοχό του.
Εκτός αν αυτός είναι ανάγωγος και αντιθεσμικός σαν τον Αντώνη Σαμαρά που αρνήθηκε το 2015 να παραδώσει στον Αλέξη Τσίπρα.
Επιπλέον ο απερχόμενος πρωθυπουργός δεν κάνει καμιά χάρη στον νικητή των εκλογών όταν τον ενημερώνει για θέματα που «θα πρέπει να γνωρίζει». Είναι υποχρέωσή του.
Το χειρότερο ακολουθεί: Η συνάντηση -κατόπιν…πρόσκλησης ή όχι- στην οποία αναφέρεται δεν υπήρξε ποτέ. Τουλάχιστον με αυτή τη σύνθεση.
Το βεβαιώνουν όσοι θα μπορούσαν να ξέρουν από την πλευρά Καραμανλή. Από την πλευρά Σημίτη ο μόνος που θα μπορούσε να ξέρει δεν βρίσκεται εν ζωή για να μαρτυρήσει.
Κανείς από όσους περιστοίχιζαν τον Κ. Καραμανλή εκείνη την περίοδο δεν επιβεβαιώνει «πρόσκληση» και πολύ περισσότερο συνάντηση των δυο ανδρών παρουσία του Π. Μολυβιάτη.
Αλλά και από το πολιτικό ρεπορτάζ εκείνης της περιόδου δεν προκύπτει το παραμικρό που να επιβεβαιώνει τον Κ. Σημίτη.
Το μόνο που θυμούνται αυτόπτες δημοσιογράφοι της εποχής είναι ότι ο Κ. Καραμανλής πέρασε την πόρτα του Μεγάρου Μαξίμου ακολουθούμενος από τον Θ. Ρουσόπουλο και τον Βαγγ. Μεϊμαράκη.
Κανέναν άλλον. Πόσο μάλλον τον Πέτρο Μολυβιάτη. Συνεπώς δεν θα μπορούσε να συμβεί αυτό που αναφέρει ο Κ. Σημίτης:
«Ο κ. Καραμανλής με διέκοψε αμέσως αναφέροντας ότι στα θέματα αυτά έχει διαφορετικές απόψεις και δεν χρειάζεται πληροφόρηση. Προσέθεσε ότι ο κ. Μολυβιάτης είναι κατ’ εξοχήν αρμόδιος για την αντιμετώπισή τους».
Ούτε βέβαια αυτό που λέει στη συνέχεια:
«Ο κ. Μολυβιάτης πήρε αμέσως μετά τον λόγο και δήλωσε ότι η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει την δική της πολιτική, που είναι διαφορετική από εκείνη της κυβέρνησής μου».
Οι απόντες δεν παίρνουν μέρος σε μια συζήτηση. Με αυτά τα δεδομένα ο Κ. Σημίτης:
Είτε ψεύδεται -συνειδητά προκειμένου να δώσει βάση στην επίθεση του κατά Καραμανλή,- είτε ξεχνάει, είτε μπερδεύει τα πράγματα με κάτι άλλο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί.
Μπορεί όμως να δώσει διευκρινίσεις ο ίδιος για να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί από την πλευρά του σε θέμα αξιοπιστίας.
ΥΓ. Από το πολιτικό ρεπορτάζ προκύπτει ότι ήταν ο Κ. Σημίτης που φρόντισε να μην υπάρχει «τετ α τετ» συνάντησή του με τον διάδοχό του, ειδοποιώντας τη ΝΔ ότι από την πλευρά του θα παρίσταται και ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης. Οι δημοσιογράφοι συμπέραναν τότε ότι «ο Σημίτης δεν ήθελε να μείνει μόνος με τον Καραμανλή».
Πώς προκύπτουν όσα λέει τώρα, ένας Θεός ξέρει.
