Απεργία δίψας ξεκίνησε την Δευτέρα ο κρατούμενος φοιτητής Βασίλης Δημάκης, ο οποίος μετήχθη το βράδυ της 16ης Απριλίου στα Γρεβενά, από τις φυλακές Κορυδαλλού. Λίγες ημέρες αργότερα (21 Απριλίου) είχε ξεκινήσει απεργία πείνας, αντιδρώντας στην «εκδικητική» μεταγωγή του.
Όντας ποινικός κρατούμενος, συνέχισε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή του και αποφοίτησε με 19,9 ως αριστούχος μαθητής. Έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις και πέτυχε την εισαγωγή του στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ), και μάλιστα δεύτερος σε κατάταξη ανάμεσα σε όλους τους μαθητές των εσπερινών λυκείων της χώρας. Μεσολάβησε η εκπαιδευτική μεταγωγή του, όπως προβλέπει ο νόμος, από τις φυλακές του Αγίου Στεφάνου Πάτρας στον Κορυδαλλό, ώστε να ξεκινήσει τη φοίτησή του, την οποία και συνέχισε πετυχαίνοντας ιδιαίτερα υψηλούς βαθμούς.
Μετά από αιτήματά του, που είχαν απορριφθεί επανειλημμένα, προχώρησε σε απεργία πείνας και τελικά δίψας, προκειμένου να του επιτραπεί να παρακολουθεί με “βραχιολάκι” τα μαθήματά του στο Πανεπιστήμιο. Ο Βασίλης Δημάκης είχε δικαιωθεί μετά από 31 ημέρες και μπόρεσε, με ειδικές εκπαιδευτικές άδειες, να παρακολουθεί τα μαθήματά του και πάλι με άριστες επιδόσεις.
Η αιφνιδιαστική μεταγωγή του, όμως, από τις φυλακές Κορυδαλλού σε εκείνες των Γρεβενών, καθιστά αδύνατη τη συνέχιση των σπουδών του με “βραχιολάκι”.
Στο πλευρό του βρίσκονται ήδη κόμματα, φορείς, οργανώσεις καθώς και καθηγητές του, που απευθύνουν εκκλήσεις προς τους αρμόδιους, προκειμένου να επιλυθεί το ζήτημα και να μη διακινδυνεύσει περαιτέρω η ζωή του κρατούμενου φοιτητή.
Ανακοίνωση Τμήματος Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ:
Η απεργία θανάτου που επέλεξε ο κρατούμενος φοιτητής Βασίλης Δημάκης θέτει ενώπιον όλων μας, αλλά κυρίως ενώπιον της κυβέρνησης, ένα κρίσιμο δίλημμα.
Έχουμε εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη φύση, στον κάθε συνάνθρωπό μας, πως κρύβει μέσα του, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε αρνητική συνθήκη, μια σπίθα, τρεμόσβηστη έστω, καλοσύνης και ανθρωπιάς, που προσμένει την κατάλληλη στιγμή να ανάψει φλόγα δημιουργίας και προσφοράς; Ή, αντίθετα, θεωρούμε πως για κάποιους συμπολίτες μας, που δοκιμάστηκαν σε δύσκολες συνθήκες και έκαναν ίσως μεγάλα λάθη στη ζωή τους, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα και καμιά προοπτική, σε πείσμα των επανορθωτικών πολιτικών που επιμένουμε να εφαρμόζουμε ως κράτος δικαίου και πρόνοιας;
Κι αν πιστεύουμε πως ναι, υπάρχει προοπτική κι ελπίδα για κάθε άνθρωπο, και γι’ αυτό άλλωστε ιδρύουμε σχολεία μέσα στις φυλακές και ευνοούμε τη φοίτηση των κρατουμένων με ποικίλα υποστηρικτικά μέτρα, τότε τι μήνυμα στέλνουμε σε όλους αυτούς τους πολίτες με την αντιμετώπιση του Βασίλη Δημάκη;
Το ζήτημα δεν είναι να μην «κάνει πίσω» η συντεταγμένη πολιτεία σε ένα ζήτημα τόσο βαθιά ανθρωπιστικό, που εγγίζει τον πυρήνα του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, αλλά να κάνουμε όλοι μας από κοινού ένα βήμα μπροστά στέλνοντας το εμπροσθοβαρές μήνυμα που απαιτεί η συγκυρία: ότι για την πολιτεία, για την κοινωνία, για όλους μας, το δικαίωμα στο απροσδόκητο, στην ελπίδα, στο όνειρο, στη μεταμόρφωση είναι αδιαπραγμάτευτο θεμέλιο της συλλογικής μας ύπαρξης. Και οφείλει να είναι, κατά συνέπεια, θεμέλιο και της παιδείας μας και των παιδαγωγικών μας προσεγγίσεων, μέσα και έξω από τις φυλακές.
Γι’ αυτό και θεωρούμε αυτονόητη υποχρέωση την άμεση παρέμβαση τόσο του υπουργείου Δικαιοσύνης όσο και του υπουργείου Παιδείας. Γιατί χωρίς την πίστη στον άνθρωπο και στην αισιόδοξη προοπτική ούτε Παιδεία ούτε Δικαιοσύνη, ούτε καν κοινωνία μπορεί να υπάρξει.