Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Άλλη μια λέξη που όλο και πιο συχνά τιτλοφορεί πολιτικά άρθρα, είναι αυτή της απόστασης. Επιδημία αποστάσεων, μεταξύ δελφίνου υπουργού και πρωθυπουργού, υποτελών βουλευτών από δόλιους υπουργούς και τάσεις για αποστάσεις μη ανεχτικών δεξιών πολιτών, από επαναλαμβανόμενες πρακτικές κυβερνητικού παρακράτους. Που δημιουργούν αποστάσεις κατάκτησης αυτοδυναμίας με τάσεις συρρίκνωσης μάλλον της εκλογικής αποτύπωσης της Νέας Δημοκρατίας.
Σε απόσταση αναπνοής ακολουθεί ασθμαίνουσα η αξιωματική αντιπολίτευση, με στάση σε τάσεις ανάκτησης κερδών από τις απώλειες των πολλαπλών κυβερνητικών τραγικών πεπραγμένων. Αποστάσεις εκ μέρους των “προοδευτικών” πολιτών, που προβληματίζονται από την μέχρι τώρα στείρα τακτική, που παραμένει εμμονικά η ίδια, με έντονο το αίσθημα της έλλειψης πειθούς από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Που επαναπαύεται πάραυτα στο θυμικό της αντιδεξιάς ψήφου, σαν μοιραία τάση, των δημοκρατικών πολιτών μη έχοντας άλλες επιλογές.
Οι αποστάσεις των πάλαι ποτέ ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, από το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ της τάσης του Λοβέρδου και λοιπών, σε περίεργη και προβληματική συνύπαρξη, με την αδύναμη αρχηγία του προέδρου του, προς αναζήτηση υπεύθυνης πολιτικής θέσης, είναι πλέον αισθητές και αποτυπωμένες. Η ατυχής ή και σκοπούμενη δήλωσή του, περί διψήφιου και ισχυρού ταυτόχρονα ποσοστού, για να επιβάλει τις προγραμματικές θέσεις συνεργασίας, ακόμα και την “εγωιστική” και υπερφίαλη επιλογή πρωθυπουργού της αρεσκείας του, προοιωνίζει πιθανόν την στρατηγική αποχώρισής του από την προεδρία του κόμματος, ως αφορμή δικαιολογίας.
Οι άγνωστες, περιέργως, τάσεις στην ακροδεξιά ψήφο δήθεν διαμαρτυρίας και απόστασης από το σύστημα, που υπάρχουν ήδη ισχυρές εντός της Ευρώπης, είναι αυτές που πρέπει να ανησυχούν τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Η μέχρι τώρα ακραία συντηρητική πολιτική που εφαρμόζεται και η απόσταση των “προοδευτικών” λεγόμενων κομμάτων από την πραγματικότητα, με τις θεωρητικές μόνο και γενικόλογες προτάσεις, αποτελούν τις πλέον δυσοίωνες πολιτικές εξελίξεις. Που τέτοιες αποστάσεις και τάσεις απαίδευτων πολιτών και “προοδευτικών” κατ’ όνομα κομμάτων, είναι πάντα έτοιμο με δρέψει επικερδώς, το ολιγαρχικό επιτελικό κράτος.