Του Διογένη Λόππα
Μετά από μια επείγουσα σύσκεψη του Βρετανικού συμβουλίου εθνικής ασφάλειας χθες στο Λονδίνο, ο πιο προετοιμασμένος ηγέτης (λόγω τερατώδους μορφώσεως και υψηλού πολιτικού ενστίκτου) σήμερα στη δύση, αποφάσισε την εκκένωση όλων των Βρετανών πολιτών από την Καμπούλ. Τι είναι αυτό που ώθησε τον κ. Boris Johnson σε μια τόσο ακραία ενέργεια (σήμερα κάποια πρακτορεία αναφέρονται σε 600 στρατιώτες που έχουν ήδη αναπτυχθεί για το σκοπό αυτό) την ώρα που Αμερικανοί και Ευρωπαίοι επιμένουν ότι ο υπερσύγχρονος τακτικός στρατός της εκλεγμένης Αφγανικής κυβέρνησης, εκπαιδευμένος και εξοπλισμένος μέχρι τα δόντια από τις ΗΠΑ, θα συντρίψει του ισλαμιστές ατάκτους, ενώ ακόμα και ο Σουλτάνος ονειρεύεται τουρκικές δυνάμεις στο αεροδρόμιο;
Η απάντηση έρχεται μέσα από τα βάθη των αιώνων από μια ξεχασμένη περιοχή όχι πολύ μακριά από εκεί, τα Γαυγάμηλα. Σε αυτή την καθοριστική μάχη της πορείας του Αλέξανδρου προς το θρόνο (και το χρυσό) των Αχαιμενιδών, το βιβλίο του πολέμου ξαναγράφτηκε από την αρχή και πολλές δοξασίες ανατράπηκαν, κυρίως αυτές που ήθελαν την υπεροπλία να κερδίζει.
Βρισκόμενος ο Αλέξανδρος σε εξαιρετικά δυσχερή θέση, καθώς ο Μεγάλος Βασιλιάς έσπευσε να αντιμετωπίσει ο ίδιος, επικεφαλής ενός πολυπληθούς και φαινομενικά ανίκητου στην εποχή του στρατού τον ανεπιθύμητο εισβολέα και να διδάξει ένα μάθημα στους σφετεριστές από τη δύση, θεμελίωσε, μέσω ενός τολμηρού ελιγμού, τις βάσεις της ”ψυχολογίας της μάχης” και την επίπτωση που αυτή μπορεί να έχει στην τελική έκβαση μιας μάχης, σε πείσμα της υπεροπλίας.
Καθώς λοιπόν η δεξιά του πτέρυγα υπό τον πολύπειρο Παρμενίωνα κατέρρεε κάτω από το συντριπτικό βάρος της επίθεσης ενός ανώτερου ποιοτικά και αριθμητικά στρατού και μπροστά στον κίνδυνο να χάσει σε μια μέρα όλα όσα με κόπο προετοίμαζαν για χρόνια αυτός και ο πατέρας του, προχώρησε στο αδιανόητο: Συγκέντρωσε την προσωπική του φρουρά (τους Εταίρους, ένα επίλεκτο βαρύ ιππικό) και εφόρμησε στο κέντρο των Περσών στοχεύοντας το προσωπικό άρμα του Δαρείου. Ο ηγέτης των Περσών, παρόλο που αναφέρεται ότι πολεμούσε ο ίδιος λυσσαλέα στην πρώτη γραμμή, δίστασε για λίγο μπροστά στην ορμή της επίλεκτης ελληνικής μονάδας και έστρεψε το άρμα του προς τα πίσω, πολύ πιθανόν για να επανατοποθετηθεί απέναντι στα νέα δεδομένα της μάχης (δεν είχε κανένα λόγο να τραπεί σε φυγή, όπως υποστηρίζουν κάποιες πηγές, καθώς κέρδιζε τη μάχη κατά κράτος μέχρι εκείνη την ώρα).
Αυτός ο μικρός δισταγμός του ηγέτη, σε συνδυασμό με την αυτοκτονική αλλά πειστική εισβολή των Εταίρων στο κέντρο της παράταξης, σκόρπισε τον τρόμο σε ένα κατά τα άλλα εμπειροπόλεμο και πανίσχυρο στράτευμα. Σε μερικά λεπτά, το σύνολο σχεδόν του περσικού στρατού υποχωρούσε ατάκτως, πριν σφαχτεί ανηλεώς από τους μέχρι πρότινος υποδεέστερους εχθρούς του. Αν οι Πέρσες διοικητές είχαν παραμείνει στις θέσεις τους και είχαν απλά συνεχίσει τις μέχρι τότε τακτικές μάχης, ίσως ο ρους της ιστορίας να ήταν εντελώς διαφορετικός.
Αυτό λοιπόν που ο Boris αντιλήφθηκε εγκαίρως είναι ότι ο Θεός της ψυχολογίας πολεμάει στο πλευρό των Ταλιμπάν και ότι όσο εξοπλισμένοι και αν είναι οι κυβερνητικοί στρατιώτες, μοιραία θα υποχωρούν ακόμα και χωρίς μάχη μπροστά σε κάτι που μοιάζει αναπόφευκτο, ίσως λόγω έλλειψης ηγεσίας, ίσως λόγω της απότομης εγκατάλειψής τους από τους προστάτες τους (ΗΠΑ), ίσως λόγω των ίδιων των προσωπικών τους πιστεύω που σε πολλές περιπτώσεις βρίσκονται εγγύτερα στις ισλαμικές αξίες των Ταλιμπάν, παρά στους εισαγόμενους νεωτερισμούς μιας δυτικότροπης δημοκρατίας που έχουν αγαπήσει να μισούν.
Η αναμενόμενη πια κατάληψη της Καμπούλ και η αναπόφευκτη πτώση της εκλεγμένης κυβέρνησης, επιφέρουν βίαια το τέλος μιας αθωότητας που βασίστηκε στην αντίληψη ότι οι δυτικοί θεσμοί θα μπορούσαν να επιβληθούν δια της βίας πάνω σε εθνότητες ή κοινότητες που δεν το επιθυμούν. Ο χαρακτηρισμός ”νεκροταφείο αυτοκρατοριών” επιβεβαιώνεται πανηγυρικά όταν εικόνες ισλαμιστών που βολτάρουν χαμογελαστοί πάνω σε απαλλοτριωμένα Hummer κάνουν το γύρο του κόσμου. Η θεωρία ότι εισβάλλοντας στην καρδιά του εχθρού και εξοντώνοντας τους φυσικούς του ηγέτες θα πετύχει, εκτός από την πολυπόθητη εκδίκηση για την 9/11, και κάποιου είδους έλεγχο της τρομοκρατίας, οδεύει ήδη προς τον κάλαθο των αχρήστων.
Έτσι, με την επέλαση των ισλαμιστών επί των αμερικανικών βάσεων και επί κάθε είδους collaborators, το πνεύμα της 9/11 διατηρείται ζωντανό και κάθε μαυρόψυχος μακελάρης επί γης μπορεί πια να είναι όχι μόνο ικανοποιημένος, αλλά και σαφέστατα αισιόδοξος, καθώς ελέγχοντας τις κρατικές δομές μιας όχι τόσο αδύναμης χώρας και με τη σίγουρη συνδρομή του γειτονικού Πακιστάν, η αναβίωση μιας τρομοκρατικής διεθνούς, περισσότερο σοφιστικέ τη φορά αυτή, είναι μόνο θέμα χρόνου.
Αυτοί όμως που πρόκειται άμεσα να πληρώσουν το βαρύ λογαριασμό δεν είναι άλλοι από τους συνήθεις υπόπτους, τους καθημερινούς Αφγανούς και κυρίως τους περισσότερο από τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους της πρωτεύουσας που επί σχεδόν είκοσι χρόνια είχαν κτίσει τις ζωές τους μακριά από τις νόρμες μιας σκοτεινής παραλλαγής του πολιτισμένου Ισλάμ, η οποία απεχθάνεται μετά βδελυγμίας τον ανθρωπισμό.