δεν έχει πια διαφορά καμιά απ’το δεξί μου

Χρ.Τσουράκης, Η πληγή

Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι υποχωρήσεις αρχών και αξιών περισσεύουν. Παράδειγμα τα λεγόμενα «ανοίγματα». Η αναγκαία πολιτική διαφωνία των στελεχών μετεξελίχθη σε παραπολιτική παραφωνία των «προσκληθέντων» και κατέληξε σε ..αφωνία πάντων – λόγω πολιτικού κόστους- σε φαινόμενα αστοχιών, παρακμής ή ανεπίτρεπτου αριστερού[;] λαϊκισμού.

Το κόμμα και οι διανοούμενοι της κριτικής των παθών της κοινωνίας και των λαθών της Ιστορίας κάθονται βουβοί αγναντεύοντας τις δημοσκοπήσεις.
Η Αριστερά,τόσο στη θεωρία, ιδεολογία και ηθική,όσο και στην πράξη,δεν είναι συμβατή με όλες τις συμπεριφορές, όλες τις «μεταμέλειες»,όλες τις σκοπιμότητες. Η ιδεολογικοπολιτική ρευστοποίηση του σκληρού πυρήνα της αριστερής ελπίδας, δηλαδή της συνέπειας,της εντιμότητας,της ειλικρίνειας,της εμπιστοσύνης, μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει.