Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Για να είναι κάποιος ηγέτης, πρέπει να είναι ηγετικός. Ο Τσίπρας ήταν ο τελευταίος με αυτό το χάρισμα. Δεν το πίστεψε και δεν εδραιώθηκε ως φυσικός εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς.
Το καταγράφουν οι δημοσκόποι – με όση αξία έχουν οι έρευνές τους, για να μην ξεχνιόμαστε – αλλά είναι και ορατό δια γυμνού οφθαλμού: η κοινωνία θέλει ισχυρή αντιπολίτευση. Ακόμη και για το καλό της… κυβέρνησης!
Δεδομένου ότι κυβερνάει η Δεξιά, αυτή η αντιπολίτευση δεν μπορεί παρά να είναι η Κεντροαριστερά. Και όχι βέβαια η «δεύτερη φορά Αριστερά» – που «θα είναι αλλιώς» – του χύδην Πολακισμού.
Το 2023, η μεγάλη ανατροπή δεν ήταν η κατακρήμνιση του ΣΥΡΙΖΑ από την ψευδαίσθηση ότι, αν δεν νικήσει, σίγουρα θα διατηρήσει τα στοιχεία του μεγάλου κόμματος.
Ήταν ότι για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση ανατράπηκε η πλειοψηφία που είχε η Δημοκρατική παράταξη στο εκλογικό σώμα.
Μετά το θηριώδες 54% του Καραμανλή το 1974, τα κόμματα με αντιδεξιό πρόσημο πλειοψηφούσαν αθροιστικά των κομμάτων της Δεξιάς – ακόμη και όταν η ΝΔ κέρδιζε τις εκλογές.
Με το σημερινό 41% της ΝΔ και το 13% της Ακροδεξιάς στην τρέχουσα Βουλή, οι «δημοκρατικές δυνάμεις» δεν έχασαν απλώς το συσχετισμό, αλλά και το πρώτο κόμμα τους διολίσθησε στο ταπεινωτικό 17,8%.
Έκτοτε ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ απέχουν και από αυτό το ποσοστό. Το άθροισμα τους μένει κάτω από το όριο που έπαιρνε παλαιότερα το δεύτερο κόμμα. Γιατί;
Τι εμποδίζει την ανάδειξη ισχυρού αντιπάλου, απέναντι στη χειρότερη κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση, με τον πιο αμφιλεγόμενο Πρωθυπουργό και το φουσκωμένο φάκελο κακοδιαχείρισης, εκτροπών και σκανδάλων;
Γιατί, παρά την κοινωνική δυσφορία, επιμένει η ανισομέρεια στο πολιτικό σύστημα;
Από τη μια πανίσχυρη… οικογένεια, που κυβερνάει – ως ΝΔ – αυταρχικά και ως δυναστεία. Από την άλλη άσφαιρη αντιπολίτευση, με χαρακτηριστικά τροπικών δασών: τρέφεται από τη σήψη της. Γιατί;
Η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική. Δεν αρκούν οι «αντικειμενικές συνθήκες», όπως θα πίστευαν οι παλιοί μαρξιστές. Χρειάζεται κάποιος να τις κάνει λόγο, κείμενο, πρωτοβουλία, πρόταση, δημόσια παρουσία.
Δηλαδή χρειάζεται ηγέτης. Και αν μιλάμε για κόμματα εξουσίας, χρειάζεται «πρωθυπουργήσιμος» επικεφαλής. Τελεία.
Για να είναι κάποιος ηγέτης, πρέπει να είναι ηγετικός. Ο Τσίπρας ήταν ο τελευταίος με αυτό το χάρισμα. Δεν το πίστεψε και δεν εδραιώθηκε ως φυσικός εκπρόσωπος της Κεντροαριστεράς.
Σήμερα στη δημοκρατική αντιπολίτευση δεν υπάρχει κάποιος με ηγετικά προσόντα. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν θα ανακάμψουν ως κυβερνώσες δυνάμεις απέναντι στον επαγγελματισμό και την υπεροπλία του Νεομητσοτακισμού.
Σ’ αυτό το σκηνικό εντυπωσίασε η σημασία που δόθηκε τις τελευταίες μέρες στα εξής: μια απάντηση στο αίτημα της Εκκλησίας για δημοψήφισμα – με άρθρο στην «Αυγή» -, μια άλλη στην κυβερνητική θέση για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και η τοποθέτηση κατά της αγωγής SLAPP, εναντίον της «Εφ.Συν.» και άλλων δημοσιογράφων. Όλα με την ίδια υπογραφή: Βαγγέλης Βενιζέλος.
Παρά τα λάθη στις επιλογές του, ο πιο χαρισματικός πολιτικός της γενιάς του, αν και βρίσκεται εκτός Βουλής, είναι ο πληρέστερος πολιτικός της εποχής.
Κοντά στο νου κι η γνώση: μόνο αυτόν δεν θα ήθελε ως αντίπαλο ο Μητσοτάκης. Και αφού μιλάμε για ηγεσία, το πιάσατε το υπονοούμενο…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
