Του Γ. Λακόπουλου
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος τα είχε όλα μια φορά και ήθελε παραπάνω. Αλλά τουλάχιστον αποδεικνύεται συνεπής με αυτό που έλεγε όταν ήταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: «Εγώ δεν έχω ανάγκη να είμαι στην πολιτική, έχω δουλειά».
Τόπε και τόκανε: γύρισε στη δουλειά του. Αλλά με τον τρόπο του: οργάνωσε επιχείρηση προβολής της επιστροφής του στο Πανεπιστήμιο.
Ο καθένας με ό,τι έχει πορεύεται. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον και πολλά. Το καθηγητηλίκι -ειδικότης κτηθείσα στη νεότητά του- και ένα αναιμικό «Κύκλο ιδεών» -σε κουβέντα να βρισκόμαστε.
Το πρωθυπουργικοί όνειρο πέταξε: έφτασε μόνο αντιπρόεδρος δυο παλαιών συγκάτοικων σε ένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο. Αλλά οι περισσότεροι υπογράφουν ότι μόνος του πέταξε το παιδί μαζί με τα νερά.
Πολλά από όσα του συνέβησαν μπορούσε να τα προβλέψει εύκολα όποιος ήξερε και τον ίδιο και το κόμμα στο οποίο προσχώρησε με καθυστέρηση. Και πήρε την ηγεσία επίσης με καθυστέρησΗ, όταν δεν υπήρχε κανείς άλλος να την πάρει. Αλλά για δυο πράγματα δεν θα μπορούσε να προβλέψει κανείς:
Το ένα είναι να μείνει εκτός Βουλής. Ο συναρπαστικός λόγος του από το βήμα- ανεξάρτητα πού έστρεφε τα πυρά του και συχνά τα έστρεφε σε λάθος στόχο- υπήρξε ανεπανάληπτος.
Πρέπει να βουτήξει κανείς πολύ βαθιά στην κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου για να βρει ρήτορες σαν τον Βενιζέλο. Ήταν ο μόνος για τον οποίο άδειαζε το καφενείο προκειμένου να τον ακούσουν- από όλα τα κόμματα.
Αλλά στην πολιτική δεν μετράει πώς λες κάτι. Μετράει και τι λες, ή για λογαριασμού τίνος το λες. Και ο Βενιζέλος έλεγε με εξαίρετο τρόπο πράγματα για λάθος φίλους και εναντίον λάθος αντίπαλων.
Στη Θεσσαλονίκη τα παρακολουθούν αυτά και του έστειλαν από νωρίς το μήνυμα: δεν θα τον προτιμούσαν πλέον για εκπρόσωπο τους. Δεν είναι ο πρώτος «μεγάλος» που έχει τον ανθρωποδιώκτη.
Ωστόσο, αν το κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας είχε ένστικτο αυτοσυντήρησης, θα έκανε με τον Βενιζέλο, ό,τι ήθελαν παλιά κάποιοι να κάνουν με τον Στέλιο Καζαντζίδη: να κοινωνικοποιηθεί η φωνή του.
Οι πολιτικοί θα πρέπει να ζητήσουν την κοινωνικοποίηση της κοινοβουλευτικής παρουσίας του Βενιζέλου. Να τον βαλσαμώσουν για να μιλάει στη Βουλή και ας έλεγε ό,τι ήθελε. Για διδακτικούς λόγους.
Το δεύτερο που του συνέβη, αν και δεν περίμενε κανείς να του συμβεί: Να τον δουλεύει ψιλό- γαζί η Φώφη -με την οποία τον χωρίζει έρεβος, αν βάλουμε κάτω τα προσόντα τους.
Η έγκαιρη ανακοίνωσή του ότι δεν θα πολιτευτεί στη συμπρωτεύουσα ή αλλού ενείχε στοιχεία προσδοκίας ότι το Κινάλ , θα του έδινε στην πρώτη θέση στο Επικρατείας. Έτσι δουλεύτηκε για μήνες στα ΜΜΕ και η Γεννηματά το άφηνε να σέρνεται. Κάτι σαν σιωπηρό «βλέπετε κανέναν καλύτερο;».
Κανείς δεν έβλεπε, αλλά είδε η ίδια τον Καμίνη. Μπορεί να έβαλε το χέρι του και ο Σημίτης που δεν τον πολυπήγαινε ποτέ τον Βενιζέλο. Ή και το πνεύμα του Μητσοτάκη.
Έτσι μια θέση που το Κινάλ όφειλε -κατ’ αξίαν ή έστω για λόγους τάξης- στον πρώην αρχηγό του ΠΑΣΟΚ η Φώφη την έδωσε αλλού. Δεν έκανε το ίδιο όμως με τον έτερο κληρονόμο που έβαλε στη Βουλή, από την έδρα της Αχαΐας.
Ο Βενιζέλος εύκολα θα ντυνόταν Γκένσερ -ή και Παπαθεμελής – και θα παρέμενε συνεργαζόμενος με τη ΝΔ στη Βουλή. Αλλά ο Μητσοτάκης δεν είχε τέτοιες πολυτέλειες. «Μείνε στο κόμμα σου να σπρώχνεις τη Φώφη για συνεργασία» φέρεται να του είπε κάποτε. Εκτός Κοινοβουλευτικός ομάδας δεν μπορεί να σπρώξει τίποτε.
Έτσι πήρε τους παπύρους της πανεπιστημιακής προϋπηρεσίας του που αράχνιαζαν και οργάνωσε την επιστροφή του στο Αριστοτέλειο. Μάθε τέχνη κι άστηνε…
Φάνηκε ως πολιτικό σώου περισσότερο παρά ως δεύτερη ζωή στην έδρα. Όλοι όμως έσπευσαν να δουν από κοντά το «φαινόμενο Βενιζέλος» και σεβάστηκαν στο αμφιθέατρο αυτόν που δεν ανέχονταν στο μπαλκόνι.
Το Πανεπιστήμιο κέρδισε τον Βενιζέλο. Να δούμε αν και ο Βενιζέλος αντέχει να τη βγάζει στο εξής κερδίζοντας το Πανεπιστήμιο.
