Toυ Γ. Λακόπουλου
Δυο από τις πιο δύσκολες δουλειές στον κόσμο είναι αυτές που κάνουν ο «ίματζ μέηκερ» και ο «πορτ-παρόλ» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τόσο όταν ήταν αρχηγός της ΝΔ, όσο και σήμερα που είναι Πρωθυπουργός.
Αφ’ ενός χρειάζεται ειδική σκηνοθεσία, με απολύτως ελεγχόμενο περιβάλλον, για να κινηθεί στο δημόσιο χώρο και αφετέρου συχνά πρέπει να καταβάλλεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να καλύπτεται η παραβίαση των «σεναρίων» εκ μέρους του.
Αν κάποιος από τους υποστηρικτές του είχε δίκιο όταν τον περιέγραφε, ήταν αυτός που είπε ότι πρόκειται για τον «καλύτερα προετοιμασμένο Πρωθυπουργό».
Η προετοιμασία εκτός από τις «πολιτικές θέσεις» αφορά και το «στήσιμο» όταν βρίσκεται μπροστά σε κάμερα. Ακόμη και όταν απαγγέλει τους λόγους του με χαμόγελο χωρίς αιτία και αχρείαστο στόμφο. Οι ατάκες που «κακοποιεί» με άχαρο τρόπο περιμένοντας το χειροκρότημα.
Επί πρωθυπουργίας του προστέθηκαν νέα στοιχεία: Π.χ. η προσωπομετρική αντίληψη της εξουσίας, με παραβιάσεις νόμων και κανονισμών και με εμμονές ιδέες που δεν εκθέτουν μόνο την κυβέρνηση, αλλά και τη χώρα.
Π.χ. η επιμονή του στην πρόταση -έμπνευσης του Γερμανού Μάνφρεντ Βέμπερ- για το «Πιστοποιητικό εμβολιασμού»- ως μόνη πρωτοβουλία που ανέλαβε ως σήμερα στην Ευρώπη.
Αποδοκιμάσθηκε από τη Σύνοδο Κορυφής, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το Συμβούλιο της Ευρώπης, αλλά επιμένει. Ιδίως από τότε που στην Ευρώπη συζητούν την πρόταση Τσίπρα για τις πατέντες- που ο ίδιος απέρριψε με ειρωνεία στη Βουλή.
Ακόμη πιο σοβαρή είναι η επιμονή να ασκεί εξωτερική πολιτική χωρίς τον υπουργό Εξωτερικών. Με προσωπική -και μυστική- διπλωματία καταλήγει να αναφέρεται επί τούτοις σε «διαφορές» με την Τουρκία και σε «θαλάσσιες ζώνες» προς διευθέτηση, σε αντίθεση με τις διαυγείς θέσεις του Νίκου Δενδια και του υπουργείου Εξωτερικών σ’ αυτά τα θέματα.
Ο απόλυτος άρχων
Στο εσωτερικό, με αντίστοιχο εμμονικό τροπο, υποχρεώνει υπουργούς να υπογράφουν νόμους δικής του επινόησης. Σαν αυτόν για τα πανεπιστήμια, για να δικαιώσει τη θέση του ότι «έχει πάθος με την δημόσια παιδεία» και ας μην πέρασε ούτε απέξω.
Το ίδιο ισχύει και με τις ρυθμίσεις εναντίον των συνδικάτων και των κινητοποιήσεων, προκειμένου να δείξει ότι είναι «φίλος του λαού» που «ταλαιπωρείται από τους συνδικαλιστές».
Στο πεδίο της διακυβέρνησης ο Πρωθυπουργός συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες γύρω από το πρόσωπό του και ανέθεσε την εκτέλεση τους σε ένα κύκλο μετακλητών υπάλληλων και εξωκοινοβουλευτικών που τοποθέτησε σε κυβερνητικά αξιώματα- με προσωπάρχη στο Μέγαρο Μαξίμου τον… ανεψιό του.
Από «συντονιστής» του κυβερνητικού έργου και εκφραστής της κυβέρνησης που τον θέλει το Σύνταγμα έγινε ο απόλυτος άρχων της Εκτελεστικής Εξουσίας. Ελέγχει άμεσα το κράτος, την ενημέρωση, την ΕΥΠ και την νομοθετική εργασία στερώντας τον φυσικό ζωτικό χώρο των υπουργών.
Συνήθως απλώς παρίστανται και χαιρετίζουν στη Βουλή. Τα νομοσχέδια καταρτίζονται από ανθρώπους του Πρωθυπουργού. Αποφάσεις τους ανατρέπονται χωρίς ειδοποίηση, όταν δεν αρκεί το τηλεφώνημα ενός φίλου του Πρωθυπουργού για να ακυρωθεί μια υπουργική υπογραφή.
Ο Βρούτσης, η Κεραμέως, η Μενδώνη, ο Σταϊκούρας, ο Καραμανλής, ο Αυγενάκης, ο Παναγιωτόπουλος, ο Κικίλιας και ο Άδωνις έχουν υποστεί τέτοιου είδους διασυρμό.
Μόνο ο τελευταίος ανταπέδωσε με καρφιά για τις πρωθυπουργικές αστοχίες, όπως π.χ. η Θεσσαλονίκη και το άνοιγμα του τουρισμού.
Πολλοί προβληματίζονται με την κάλυψη από φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ δραστηριοτήτων της συζύγου του Πρωθυπουργού σαν να ήταν μέλος της κυβέρνησης. Αλλά και για τις επιλογές του σε πρόσωπα που κινούνται στο περιβάλλον του ή τοποθετήθηκαν σε δημόσια αξιώματα: από τον περίφημο Διαματάρη μέχρι τον Λιγνάδη και παλαιότερα τον έτερο Γεωργιάδη.
Ορισμένοι μάλιστα διακρίνουν και την διαθεσή του να αναζητά υποδεέστερους σε κρίσιμα αξιώματα όπως η προεδρία της Βουλής, η Προεδρία της Δημοκρατίας, η Τράπεζα της Ελλάδος κ.λ.π..
Εκεί που οι αρμόδιοι για τη διαμόρφωση της δημόσιας παρουσίας του τα βρίσκουν σκούρα είναι όταν πρέπει να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα για τον πρωθυπουργό στις δημόσιες εμφανίσεις του.
Το επικοινωνιακό πέπλο
Η ανέμελη ποδηλατάδα στην Πάρνηθα και το κορωνογλέντι στην Ικαρία τώρα έγιναν θέμα διεθνούς διασυρμού της χώρας από μεγάλα ΜΜΕ.
Παλαιότερα σχολιάσθηκε η έφεση για εκδρομές κάθε Σαββατοκύριακο, η αξιοποίηση ως ταξί στρατιωτικού ελικοπτέρου για την Επίδαυρο και οι αλλεπάλληλες γκάφες – όπως με τον ΠΑΟΚ, τους εξωγήινους και γνωμικά με λάθος απόδοση πατρότητας.
Πρόβλημα δημιουργεί επίσης σε όσους φροντίζουν για το προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν στον ρηχό λόγο του εμφανίζονται κοινοτυπίες ως εξυπνάδες -ειδικά οσάκις μιλάει για τον Τσίπρα. Σε βαθμό που στις εκλογές του 2019 τον απέσυραν και δεν εμφανίσθηκε ούτε στην παραδοσιακή τηλεμαχία με τον αντίπαλό του. Φύλαξαν τα ρούχα τους για να έχουν τα μισά.
Αυτά και άλλα -που δεν υπάρχει λόγος να παρατεθούν ως ευκόλως εννοούμενα ή πασίγνωστα,-γίνονται καθημερινά αντικείμενο σχολιασμών σε παρέες.
Ως τώρα συγκαλύπτονται με το πυκνό επικοινωνιακό πέπλο και το κοστούμι του σύγχρονου πολιτικού. Αλλά καθώς πληθαίνουν δημιουργείται ένα σπάνιο φαινόμενο: ο Πρωθυπουργός αρχίζει να γίνεται βαρίδι για την κυβέρνησή του.
Για όποιους κάτι θυμίζει αυτό, αυτό ας ανατρέξει στο απέναντι κόμμα, ή μάλλον στην… απέναντι οικογένεια. Θα μείνει άναυδος με τις ομοιότητες με τον έτερο υιό του πατρός: στην προέλευση στο «στυλ», το πολιτικό μάρκετινγκ, τη σκηνοθετημένη παρουσία και την άσκηση πολιτικής.
«Δεν κάνει το παιδί» είχε πει ο Κώστας Μητσοτάκης για τον Γ. Παπανδρέου.
ΥΓ: Δεν του φτάνουν τα δικά του, εκδηλώθηκε και ως φαν του και ο Μαστοράκης, με γλοιώδεις ακροδεξιές ύβρεις Με το καλό και ο Τζήμερος…
