Του Γιώργου Λακόπουλου
Στην πολιτική κυκλοφορούν πολλά ανέκδοτα. Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές δεν κυκλοφορούν μόνο, αλλά …εκλέγονται κιόλας κατά τη γνωστή ατάκα. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο Βασίλης Λεβέντης. Ξεκίνησε ως ανέκδοτο στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και σήμερα είναι αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος, ενδεχομένως και ρυθμιστής των εξελίξεων.
Από αυτή την άποψη το 2015 ήταν ‘το Έτος του Λεβέντη’. Χωρίς την είσοδο του στη Βουλή θα ήταν ασφαλώς το ‘Έτος Τσίπρα’. Σήμερα περισσότερο εξαρτάται ο Πρωθυπουργός από τον επικεφαλής της Ένωσης Κεντρώων, παρά το αντίθετο.
Ο Λεβέντης δεν είναι πολιτικός. Ούτε ήταν ποτέ. Ήταν ένας ιδιότυπος άνθρωπος με την πετριά της συμμετοχής στα κοινά. Κατέλαβε μια τηλεοπτική συχνότητα στην οποία έστησε ανεμπόδιστα τον τηλεοπτικό ‘ σταθμό’ ‘Κανάλι 67’ και αγόρευε τις μεταμεσονύκτιες ώρες. Όσα βίντεο σώζονται από εκείνη την περίοδο μιλάνε μόνα τους.
Κάποια στιγμή εκχώρησε τη συχνότητα -που δεν του ανήκε- στο νέο τηλεοπτικό σταθμό που δημιουργήθηκε στη θέση της. Είχε τη δική του εκπομπή με τον ίδιο στόχο. Να γίνει πολιτικός. Έβαζε υποψηφιότητα ως αρχηγός κόμματος, αλλά ουδείς τον ψήφιζε. Δεν ήταν κακό. Είχαν προηγηθεί και άλλοι, ακολουθώντας το παράδειγμα του Αρμάνδου Δελαπατρίδη που ως αρχηγός του «Κόμματος των Κυανολεύκων», τη δεκαετία του ’30, περιφερόταν κι έβγαζε προεκλογικούς λόγους στους δρόμους της Αθήνας.
Το κακό είναι η ευτέλεια του ελληνικού πολιτικού συστήματος και κυρίως ο τυχοδιωκτισμός της ΝΔ που επιδείχθηκε στην περίπτωση Λεβέντη. Του έδωσε την ευκαιρία να μπει στο μεγάλο παιχνίδι. Το 1992 ο Μητσοτάκης τον κατέβασε στις αναπληρωματικές εκλογές της Β΄ Αθήνας κόντρα στον Δημήτρη Τσοβόλα του ΠΑΣΟΚ. Οι οπαδοί της ΝΔ του έδωσαν 110.000 ψήφους.
Προσπαθώντας να γελοιοποιήσουν την εκλογή, χρησιμοποίησαν τον Λεβέντη και έτσι γελοιοποιήθηκαν οι ίδιοι. Αλλά ο ίδιος το πήρε στα σοβαρά. Πολύ θέλει ο άνθρωπος;
Το εξαχρειωμένο κομμάτι των σημερινών ψηφοφόρων -ή μάλλον όσοι από αυτούς δεν ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, ένα λούμπεν κομμάτι της νεολαίας και κάποιοι χαβαλετζήδες, –σε συνδυασμό με την αδιαφορία της μεγάλης αποχής-, έβαλαν τον Λεβέντη στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές. Όχι χωρίς τη βοήθεια ορισμένων, εξ ίσου αχρείων, της διαπλοκής και του μιντιακού συστήματος. Που ήλπιζαν ότι κατασκευάζουν μια κοινοβουλευτική ομάδα του χεριού τους.
Με την ίδια λογική ένα κόμμα της Αριστεράς, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού εδραιώθηκε στην εξουσία με την αχρειότητα της σύμπραξης με τον Καμμένο- ολοκληρώνει τον αυτοεξευτελισμό του φλερτάροντας με τον Λεβέντη.
Σε καμιά πολιτισμένη πολιτικά χώρα κανένα κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, πόσο μάλλον ένα κόμμα της Αριστεράς που κυβερνάει, δεν θα ξέπεφτε σ’ αυτό το σημείο. Να χρίζει ο πιο κοντινός στον πρωθυπουργό υπουργός εκφραστή των λαϊκών αγώνων τον, συμπαθή κατά τα λοιπά, Λεβέντη.
Παραβιάζοντας κάθε όριο αυτοσεβασμού ο πολύς Αλέκος Φλαμπουράρης άνοιξε γραμμής επαφής με τον αρχηγό της Ένωσης Κεντρώων. Ως ρεζέρβα για την περίπτωση που θα χαθεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για οποιονδήποτε λόγο.
Ο Πρωθυπουργός λέει ότι ‘διασκεδάζει’ με αυτή την ‘αστεία συζήτηση’ που άνοιξε ωστόσο το κόμμα του. Γελάει με τα σενάρια σύμπραξης με τον Λεβέντη – που αποδεικνύεται σκληρό καρύδι εδώ. Δεν θα υποκύψει για ψίχουλα.
Θα έπρεπε, όμως, να γελάσει με τον μέντορά του που τον έχει από δίπλα απομειώνοντας την αξία της πολιτικής και τις αρχές της Αριστεράς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα γελάσει καλύτερα όποιος θα γελάσει τελευταίος…
