Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στην περίπτωση Λοβέρδου είναι προφανές ότι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αδρανεί. Και η αδράνεια στην ηγεσία της Δικαιοσύνης οδηγεί στην ακύρωσή της.
Διακεκριμένος φιλοκυβερνητικός αρθρογράφος, επικρίνοντας την παρέμβαση ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση παραποίησης εγγράφου του FBI, με την οποία ασχολείται η Δικαιοσύνη, σημειώνει:
– «Οι κατηγορούμενοι είναι κατηγορούμενοι, προσπαθούν όπως νομίζουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να γλυτώσουν την μπουζού».
Σωστό. Γι’ αυτό στους κατηγορούμενους αποδίδεται ιδιότυπος σεβασμός: μπορούν να λένε ό,τι θέλουν.
Όλοι οι κατηγορούμενοι όμως. Ειδική κατηγορία, που εξαιρείται από τον κανόνα, δεν υπάρχει.
Συνεπώς ό,τι λέμε για κατηγορούμενους αυτή την περίοδο, ισχύει και για τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Εδώ και χρόνια του έχει αναγνωρισθεί το ελαφρυντικό να λέει ό,τι θέλει, να βρίζει δικαστικούς λειτουργούς, να απειλεί, να κάνει πότε το θύμα και πότε τον τιμωρό…
Η αλήθεια δεν αλλάζει: από τον Νοέμβριο του 2019 τελεί υπό ποινική δίωξη για «δωροληψία κατ’ εξακολούθηση».
Δηλονότι, που θα έλεγαν και οι παλιοί καθαρευουσιάνοι: μίζα – από τη Novartis.
Με όλους τους πολιτικούς που διώκονται, εφαρμόζεται ο νόμος 4022/11 του Μιλτ. Παπαϊωάννου: «Εκδίκαση πράξεων διαφθοράς Πολιτικών και Κρατικών Αξιωματούχων, υποθέσεων μεγάλου κοινωνικού ενδιαφέροντος και μείζονος Δημοσίου Συμφέροντος».
Ορίζει ότι οι υποθέσεις τους πρέπει να ολοκληρώνεται σε εύλογο χρόνο – ενός εξαμήνου. Λογικό. Να μην σέρνεται η κατηγορία σε βάρος τους.
Εφαρμόσθηκε με όλους τους πολιτικούς που υπάγονται στην ίδια κατηγορία με τον Λοβέρδο. Αλλά στη περίπτωσή του περιέργως έχει ξεχαστεί – επί δυόμιση χρόνια!
Το Δικαστικό Συμβούλιο, κάνοντας επίδειξη… αρνησιδικίας, δεν συνέρχεται για να αποφασίσει, όπως προβλέπεται για τη συνέχεια της δίωξης.
Δεν υπάρχουν πολλά ενδεχόμενα: ή ο κατηγορούμενος θα χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενώπιον του φυσικού δικαστή του, ή θα κριθεί ότι το αδίκημά του έχει παραγραφεί.
Προφανώς ο ίδιος προτιμάει να του συμβεί το δεύτερο και για ιδιαίτερους προσωπικούς λόγους.
Αλλά σε κάθε περίπτωση εδώ κάτι δεν πάει καλά.
Ο αρμόδιος να ερευνήσει γιατί δεν πάει και να το κάνει να πάει, είναι ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Βασίλης Πλιώτας.
Έντιμος δικαστικός, δημιούργησε, με την ανάδειξή του στο ανώτατο δικαστικό αξίωμα, προσδοκίες αποσυγκόλλησης της Δικαιοσύνης από σκοτεινές συμπεριφορές λειτουργών της..
Στην περίπτωση Λοβέρδου όμως είναι προφανές ότι αδρανεί. Και η αδράνεια στην ηγεσία της Δικαιοσύνης οδηγεί στην ακύρωσή της.
Κατά τα λοιπά, ν΄ αγιάσει το πληκτρολόγιο του ίδιου αρθρογράφου, που προσθέτει: «Στη Δικαιοσύνη προσάγονται συγκεκριμένα πρόσωπα που κατηγορούνται για συγκεκριμένες πράξεις. Δεν προσάγονται κόμματα, ούτε παρατάξεις».
Αν τον φέρει καμιά μέρα ο δρόμος του από το γραφείο του Μητσοτάκη ή από τη παράγκα του Ανδρουλάκη, ας τους το εξηγήσει.
Να μην μας ζαλίζουν ότι μια εύλογη, τυπική και νόμιμη δικαστική έρευνα -για συγκεκριμένα πρόσωπα, για συγκεκριμένες πράξεις- ήταν «σκευωρία» εναντίον των κομμάτων τους.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR