Του Διογένη Λόππα
Δηλώνω εξαρχής συνεπαρμένος από τις λογικές υπερβάσεις του κ. Ανδρουλάκη, καθότι, θα συμφωνήσετε μαζί μου, δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν αντίστοιχο δείγμα πολιτικού ανδρός. Ο τρόπος που ο αρχηγός του κινήματος της καρδιάς μας ελίσσεται ανάμεσα σε απαιτητικές έννοιες και σε πολιτικές νάρκες, ομοιάζει σε ήρωα της Marvel και ουχί σε σοσιαλδημοκράτη (μεγαλο)αστό κατοικοεδρεύοντα στας Βρυξέλλας.
Βέβαια, πενία τέχνας κατεργάζεται, και τι διαφορετικό θα μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε στη θέση του, έχοντας κληρονομήσει ένα κανονικότατο μπουρδέλο, όπου τα διαλυτικά προβλήματα ξεπερνούν τις όποιες θετικές δυναμικές. Παρελθόντα χρέη, πρώην υπουργοί που μπαινοβγαίνουν στις φυλακές, πρόθυμη συμμετοχή στις πιο αντιδραστικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, ανύπαρκτο ιδεολογικό στίγμα εδώ και 26 ολόκληρα χρόνια, ένας τοξικός δελφίνος με προσωπική κοινοβουλευτική ομάδα και ενεργή ποινική δίωξη στην πλάτη και δύο βασικές συνιστώσες που είναι αδύνατον να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το που ανήκει το κόμμα τους, αν δηλαδή αποτελεί συνέχεια του κεντρώου Βενιζέλειου άγους και πυλώνα του φιλελευθερισμού ή αν αντίθετα αποτελεί μέρος του ευρύτερου χώρου της κεντροαριστεράς.
Η απάντηση στην ερώτηση αυτή συνιστά και την ουσία του προβλήματος και καθώς δεν δύναται να απαντηθεί ευθαρσώς, εξαναγκάζει τον αρχηγό του κόμματος σε διαρκείς πιρουέτες. Μια τακτική δηλαδή που μπορεί εκ πρώτης όψεως να συγκρατεί άρον-άρον τα σπαράγματα του πάλαι ποτέ κραταιού κινήματος, που κινούνται σε διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις, πλην όμως εκθέτουν τον κ. Ανδρουλάκη βορά, όχι μόνο στους πολιτικούς του αντιπάλους, που τον γλέντησαν κανονικά το τελευταίο διάστημα, αλλά κυριότερα σε σοβαρούς αναλυτές, σοβαρών χώρων, οι οποίοι δικαίως αναρωτιούνται αν κάποιος που ισχυρίζεται στα σοβαρά ότι ο νικητής των εκλογών θα αποκλειστεί από την πρωθυπουργία, έχει οποιαδήποτε επαφή με τον πλανήτη γη.
Ο νέος αρχηγός ξεκίνησε την πορεία του εντυπωσιακά, πρώτα εκτελώντας εν ψυχρώ τους δύο αντιπάλους του, ενεργοποιώντας μια κρυφή οργανωτική δύναμη που κανένας δεν είχε αντιληφθεί την ύπαρξή της μέχρι τον πρώτο γύρο και στη συνέχεια με μια αξιόλογη και, ευχάριστη μπορώ να πω, παρουσία στο δημόσιο διάλογο και στα καθεστωτικά κυρίως ΜΜΕ που έσπευσαν να του προσφέρουν περίοδο χάριτος, ως μια ανερχόμενη δύναμη που υπό προϋποθέσεις θα απειλούσε το imperium Τσίπρα στον προοδευτικό χώρο. Αντίστοιχη περίοδο χάριτος έλαβε και από τους δύο δυνητικούς επόμενους πρωθυπουργούς, αφού ο καθένας για δικούς του λόγους ήλπιζαν σε μια γρήγορη προγραμματική συνεννόηση που θα τους έδινε δυναμική κυβερνησιμότητας για τις επόμενες εκλογές.
Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Ο κ. Ανδρουλάκης αγνόησε τους νόμους της φυσικής και ξεκίνησε μια ακατάσχετη παραδοξολογία που κινήθηκε σε δύο λάθος άξονες: Πρώτον στην εσφαλμένη εκτίμηση ότι η εκλογική δυναμική του κινήματος θα προσεγγίσει τα ποσοστά των δύο κομμάτων εξουσίας και δεύτερον στην επικίνδυνη ιδέα ότι οι ψηφοφόροι θα δώσουν εντολή σε Μητσοτάκη ή Τσίπρα, αλλά ένας τρίτος παράγοντας θα επιβάλλει κάποιο άλλο πρόσωπο στη θέση του πρωθυπουργού, χωρίς μάλιστα να το κατονομάζει. Καθώς και εγώ προσωπικά είμαι δυνητικός ψηφοφόρος του κινήματος (εάν αποφασίσει να στραφεί προς την ιδεολογική του κοιτίδα), με πιάνει τρόμος στη σκέψη ότι θα ψηφίσω σοσιαλδημοκρατία και θα μου προκύψει Στουρνάρας. Όσο λοιπόν ο ίδιος αρνείται να επιλέξει πολιτική κατεύθυνση, οι ψηφοφόροι του θα προτιμούν το πρωτότυπο από το αντίγραφο.
Δεν είναι μόνο ότι η ακατανόητη αυτή εμμονή του, ήδη αποτυπώνεται δημοσκοπικά και φαίνεται ότι η αρχική δυναμική της εκλογής νέου αρχηγού έπιασε ταβάνι και αρχίζει να φθείρεται. Είναι ότι στην προσπάθειά του να πατήσει σε δύο βάρκες, σε ορισμένα θέματα αρχίζει να αγγίζει τα όρια της γελοιότητας και μοιραία κινδυνεύει, είτε να χαρακτηριστεί γραφικός, χωρίς να είναι, είτε να καταλήξει ως Θεοδωράκης, όπου τελικά τα δύο μεγαλύτερα κόμματα θα κανιβαλίζουν την κοινοβουλευτική του ομάδα, πιθανότατα μετά τις δεύτερες εκλογές.
Είναι κοινό μυστικό ότι η κοινοβουλευτική ομάδα είναι χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα και μάλιστα σε οριακό επίπεδο. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, καθώς η μία πλευρά απεχθάνεται ότι έχει να κάνει με το ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ενώ η άλλη πλευρά αδυνατεί να αποδεχθεί ότι θα μπορούσε ποτέ να μοιράζεται έδρανα με σκληρούς δεξιούς ή απομεινάρια του ΛΑΟΣ. Μπροστά στο αδιέξοδο αυτό και αδυνατώντας να βάλει μια τάξη ή έστω να επιβάλει στρατηγικές άνωθεν, καθώς θεωρείται ιδιαίτερα αδύναμος αρχηγός, χωρίς ερείσματα στην κοινοβουλευτική ομάδα και καθώς δεν είναι βουλευτής ο ίδιος, σύρεται εξ αναγκασμού σε βαριά επικοινωνιακά ατοπήματα, όπως για παράδειγμα η απαράδεκτη (για προοδευτικό κόμμα) στάση του στις διώξεις δημοσιογράφων και δικαστικών λειτουργών ή η ασυλία που απλόχερα προσφέρει σε έναν υπόδικο που θα έπρεπε από καιρό να έχει διαγράψει.
Κάποια στιγμή, μαθηματικά, θα έρθει εκείνη η δύσκολη ώρα, που ο συμπαθής Κρητικός θα αναγκαστεί να πάρει θέση. Δεν μπορώ να γνωρίζω τι τον συμβουλεύουν οι συνεργάτες του, όμως η λογική και η εμπειρία συμβουλεύουν ότι όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα. Σίγουρα είναι πολύ πικρό χάπι να πρέπει να ριψοκινδυνέψεις μια διάσπαση ή να πρέπει να εξωθήσεις ενεργά κοινοβουλευτικά μέλη σε παραίτηση ή σε αποστασία. Όμως, αν δεν πάρει μια απόφαση γρήγορα, οι αποστασίες μοιραία θα έρθουν με ποταμίσιο τρόπο και τότε θα απειληθεί με εξαφάνιση.
Αντίθετα, αν καταθέσει σύντομα μια καθαρή πλατφόρμα, διαλέξει στρατόπεδο (δεξιά ή αριστερά, δεν έχει σημασία) και ξεκινήσει προγραμματικές συγκλίσεις με την παράταξη που θα επιλέξει ο ίδιος να συνεργαστεί, μπορεί αρχικά να χάσει μικρό ή μεγαλύτερο μέρος της δύναμής του, όμως μακροπρόθεσμα θα έχει μόνο κέρδη, καθώς θα καρπώνεται ο ίδιος τη φθορά των άλλων. Γιατί αυτόνομο στίγμα (εκτός ίσως του ΚΚΕ) δε σημαίνει ούτε άρνηση γενικών και αορίστως των συνεργασιών, ούτε επιβολή πολιτικών ουτοπιών που φύονται αποκλειστικά στα δάση της αλαζονείας. Ένας σύγχρονος ευρωπαϊκός πολιτικός φορέας έχει όχι μόνο τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να μπορεί να προσαρμόσει τις ιδιαίτερες πολιτικές του ανησυχίες, μέσα σε ένα ευρύτερο κυβερνητικό σχήμα. Αρκεί να έχει ήδη κοινοποιήσει τις προθέσεις του στους υποστηρικτές του.