Γιάννης Πανούσης: Ο παράλογος «αδελφοσκoτωμός» και…. ο διάλογος της Αριστεράς

Ουδείς ασχολείται με ελάσσονα (sic) θέματα προσωπικής συνείδησης, αξιακής διάκρισης Καλού/Κακού, ακόμα και ορθολογισμού των στελεχών, μελών και φίλων.

Εξαφανίζονται πορτραίτα, βιβλία, τσιτάτα, λογοτεχνικά έργα

…ξαναγράφονται τ’απομνημονεύματα των πεθαμένων

Άρθουρ Καίσλερ, Το Μηδέν και το Άπειρον

Το ποιός κάνει (μικρο)πολιτική και ποιός γράφει Ιστορία δεν κρίνεται σήμερα, ιδίως από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που καμαρώνουν (αφρόνως κι ανεπιγνώστως) ότι βρίσκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Οι όποιες «αλήθειες», έως ότου αποδειχθεί η βασιμότητά τους, αποτελούν μετέωρα βήματα του ψέματος και της αυταπάτης.

Μέχρι τότε παρακολουθούμε έκπληκτοι τα εκατοντακέφαλα κόμματα της Αριστεράς να ομνύουν στην Ενότητα και στα συνθήματα κοινής γραμμής, ενταφιάζοντας ταυτόχρονα τις βασικές τους τις αρχές στις σκοπιμότητες της συγκυρίας.

Ουδείς ασχολείται με ελάσσονα (sic) θέματα προσωπικής συνείδησης, αξιακής διάκρισης Καλού/Κακού,ακόμα και ορθολογισμού των στελεχών, μελών και φίλων.

Πολλοί μάλιστα στο όνομα της διάσωσης της Ανθρωπότητας(;) θυσιάζουν-όταν βρίσκονται στην εξουσία- τους συντρόφους τους, δίχως αίσθηση φιλαλληλίας και δικαιότητας, ενώ ζητούν κατανόηση και επιείκεια από τους ίδιους, όταν χάνουν την εξουσία.

Επειδή η ριζοσπαστική ψευδαίσθηση δεν συνιστά πολιτική αρετή , θα έπρεπε οι σώφρονες ηγέτες να μην ευνοούν την ψυχική «δολοφονία» των διαφωνούντων ή να χειροκροτούν την ηθική αφυδάτωση των αυτόκλητων εισαγγελέων, υιοθετώντας ανυπόστατες καταγγελίες ρεφορμισμού και προδοσίας.

Μερικοί φωνακλάδες φανατικοί, οι οποίοι δεν διαθέτουν κανένα ένσημο αγώνα του χθες και λειτουργούν λες και γεννήθηκαν χωρίς ωμφάλιο λώρο με την Ιστορία και την Κοινωνία, αυτοβαυκαλίζονται ότι συγκροτούν «σάρκα εκ της σαρκός» των υπέρμαχων της βίαιης ανατροπής των πάντων.

Ονειροφαντασιώσεις με επικίνδυνο φορτίο που εκτονώνεται κατά των ‘εχθρών» του κόμματος, ιδίως κατά των σκεπτόμενων αμφισβητιών της ορθής γραμμής, η οποία συχνά παρεκκλίνει της πορείας της αλλά ουδέποτε αναγνωρίζεται επισήμως αυτή η παρέκκλιση.

Η επαναστατική όμως ζωή πρέπει να είναι και έντιμη. Την ατιμία ουδείς ηράσθη. Δίχως εσωτερικό αίσθημα ηθικής Ενοχής (Άτη), χωρίς αιδώ, σωφροσύνη και δίκαιο μέτρο δεν νοείται συνταγματική Αριστερά. Η Ύβρις, ως αρχέγονη διάσταση του Κακού, δεν ηθικοποιεί οποιαδήπτε «εκκαθάριση» ,ούτε δικαιολογεί οποιαδήποτε εκδίκηση, όσο κι αν οι παγιδευμένοι σε ιδεοληψίες επικαλούνται τα λάθη της Ιστορίας, τα οποία καλούνται οι ίδιοι-με πρόσκληση τίνος;-να διορθώσουν. Μόνον εάν μισήσουνε τη βία και τιμήσουμε τους πολιτικά ηθικούς και συνεπείς ανθρώπους κι όχι τα γρανάζια των μηχανισμών (Ζ.Π.Σάρτρ), μόνον τότε θα αξίζουνε τη δεύτερη ευκαιρία.

Η επόμενη μέρα της Αριστεράς (ως ριμέικ της χθεσινής;), δεν ορίζεται με βάση τους θυσιασθέντες στο βωμό της καθαρότητας, ούτε με τους προθύμως προσελθόντες στη λογική της σύμμιξης μπλέιντερ. Ορίζεται με βάση τη συνταγματοποίησή της και την απο-ιδεολογικοποίηση της βίας.

Χρειάζεται συνεπώς πολλή δουλειά στη βάση για ν’αλλάξουν οι νοοτροπίες, ώστε ο διάλογος για το μέλλον της Αριστεράς να μην κατα-λήξει σε παράλογο αδελφοσκοτωμό των αριστερών.

ΥΓ.«Πολλοί ανάπηροι στο Κόμμα» (Άρθουρ Καίσλερ)

ΥΓ2.Όσο η Κουμουνδούρου φοβάται μήπως κάποιες μολότοφ (υπό την κυριολεκτική ή τη μεταφορική έννοια) στραφούν εναντίον της σωσμός δεν υπάρχει.

AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR