Γιάννης Ραγκούσης: Ο άνθρωπος που δεν αφήνει τα τρένα να περνούν

Του Γ. Λακόπουλου

Από όλες τις προσχωρήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ λίγες ξεχωρίζουν. Π.χ. ο Στεφ. Τζουμάκας κουβαλάει τον ευθύ λόγο του χαρακτήρα του, με την ηθική και την αγωνιστική διαδρομή της γενιάς του. Ο Νίκος Μπίστης πορεύεται με τις εμπροσθοβαρείς -και ενίοτε αιρετικές- ανιχνεύσεις της ίδιας γενιάς. Η Μαριλίζα διατηρεί τη σεμνότητα  και τους χαμηλούς τόνους της “πράσινης” σταδιοδρομίας της.

Ο Γιάννης Ραγκούσης αποδεικνύεται πιο δραστήριος και πιο αποτελεσματικός. Όχι μόνο γιατί τα πάει καλά  ως «σκιώδης υπουργός» απέναντι στον καλύτερο απόκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά γιατί έχει πάθος επιβίωσης στον πολιτικό στίβο, ακόμη και αν αυτό τον οδηγεί σε αμοραλισμό ενίοτε.

Τα τρένα δεν περνούν από τα νησιά, αλλά ο Ραγκούσης έτσι είδε τον Γ. Παπανδρέου στην Πάρο -όπου είχε αποσυρθεί και δημάρχευε. Και πήδησε στα πρώτα βαγόνια του ανερχόμενου τότε νεοπαπανδρεισμού.

Από όσους έβαλε στην πολιτική ο  Παπανδρέου μόνο αυτός αποδείχθηκε πολιτικός και γι’ αυτό επιβίωσε -έστω και αν έμεινε εκτός Βουλής  το 2012, παρά την καλή κυβερνητική προϋπηρεσία του.

Μετά  από ένα ιδιότυπο σλάλομ βρίσκεται πάλι σήμερα στη Βουλή -με τον ΣΥΡΙΖΑ.  Το πασοκικό ένστικτο επιβίωσης τον οδήγησε -με λαλιωτική σοφία- στη Β’  Πειραιά, όπου παλιότερα το ΠΑΣΟΚ από τους εννιά βουλευτές έβγαζε του εφτά. Έγινε ένας από τους τρεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Ραγκούσης εμπνέεται από τον Αλέξη Τσίπρα και εμφανίζεται αποφασισμένος να σταδιοδρομήσει δίπλα του. Είναι το τελευταίο τρένο που πήρε και του πάει. Αυτό συχνά τον κάνει φονικό όπλο για τον Μητσοτάκη και τους υπουργούς του.

Ο πρώην υπουργός του Παπανδρέου είναι οξύς, όχι μόνο για τους πολιτικούς αντίπαλος του, αλλά και για το μιντιακό περιβάλλον που τους περιθάλπει. Αναφέρεται με την ίδια ευκολία στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Έτσι βρίσκεται ανά πάσα στιγμή στην αιχμή της υπό διαμόρφωση αντιπολιτευτικής  γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν άλλοι στην Κουμουνδούρου προσπαθούν να μείνουν μόνοι, για να φάνε με την ησυχία τους  τις σάρκες τους.

Καθώς ο δημόσιος λόγος του Ραγκούση είναι επαρκής και στέκεται εξ ίσου καλά στην τηλεόραση, αλλά και στη Βουλή, είναι λογικό ότι η επικύρωση της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριό του, θα τον αναβαθμίσει. Μπορεί να τον δούμε και πρώτο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Ήτοι σε ρόλο που του δίνει τα προνόμια του αρχηγού του κόμματος  όταν απουσιάζει.

Ασφαλώς δεν θα πάει τυχαία ως εκεί, όπως δεν έφτασε τυχαία ως εδώ.  Η αποτυχία του να μείνει βουλευτής , παρά τα υπουργικά αξιώματα επί Παπανδρέου, δεν τον κατέβαλε. Απλώς για να ξαναμπεί στο παιχνίδι έπρεπε να βρει μεγάλα ακροατήρια.

Έτσι μπήκε σε μια σειρά από ομόκεντρους  κύκλους. Από την κίνηση “Επόμενη Ελλάδα” που έφτανε ως τις προσωπικές συναναστροφές του, πέρασε στη συμμαχία με τη Διαμαντοπούλου που είχε τα μέσα για να του γεμίζει θέατρα.

Την άδειασε και διεκδίκησε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Κι όταν ατύχησε στήριξε προσωρινά τη Γεννηματά, παρότι πίστευε ότι «έχει  κάνει το όνομά της επάγγελμα».

Όλα αυτά τα μετέτρεψε σε βατήρα για να μετακομίσει ξανά στο μεγάλο παιχνίδι, από τις γραμμές  του ΣΥΡΙΖΑ πλέον.  Τυχοδιωκτικό δείχνει, αλλά του βγήκε.  Άλλωστε είναι  ικανός πολιτικός. Ίσως κάποιοι θα θυμηθούν αυτό που έλεγαν την Ιταλία για τον Αντρεότι: “Είναι τόσο ικανός, ώστε είναι ικανός για όλα”.

Η σύντομη συμπόρευση με τους Συριζαίους έπεισε τον Αλέξη Τσίπρα ότι δεν έχει πολλούς σαν αυτόν. Τον πάει, παρότι αποφεύγει να δείχνει τις προτιμήσεις του για στελέχη. Όταν κάποιος του είπε “σε δυο κόμματα κάποιοι θα διεκδικήσουν τη θέση του αρχηγού τους: ο Χρυσοχοΐδης του Μητσοτάκη και  ο Ραγκούσης τη δική σου» μειδίασε.

Στο είδος της αναμέτρησης  που είναι υποχρεωμένος να επιλέξει ο νέος ΣΥΡΙΖΑ στο δημόσιο χώρο, ο Ραγκούσης είναι ισχυρό εργαλείο επειδή είναι γρήγορος και ευθύβολος. Συνεπώς θα παίξει ρόλο στην ανατροπή των συσχετισμών- με τον εξοπλισμό του. Η Αμερικανίδα ηθοποιός Μαίη Γουέστ θα έλεγε:

” Όταν είναι καλός, είναι πολύ καλός, όταν είναι  κακός είναι καλύτερος”…