Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Παρά την επταετή πρωταγωνιστική παρουσία του στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει «κληρονομικός γόνος» και «μέτριος πολιτικός». Το επισημαίνουν ακόμη και ευρωπαϊκά ΜΜΕ και τον αναφέρουν ως πρότυπο της ελληνικής …κληρονομικής Δημοκρατίας – με πρώτον διδάξαντα τον Γ. Παπανδρέου που δεν μακροημέρευσε και βρίσκεται πλέον στο περιθώριο
Αν όμως ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου θα μείνει στην Ιστορία ως Πρωθυπουργός που έχασε τη θέση του, χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή, ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη θα μείνει ως πολιτικός που είπε «ναι σε όλα και σε όλους» και τελικά δεν τον θέλει κανείς.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία το 2019 έδωσε γη και ύδωρ στους Αμερικάνους, στην πολεμική βιομηχανία της Γαλλίας, στο ιερατείο της ευρωπαϊκής Δεξιάς, στην οικονομική ολιγαρχία, στους μιντιάρχες, στην εντός της ΝΔ – ενσωματωμένη από το προκάτοχό του – ακροδεξιά. Αλλά σήμερα δεν τον θέλει κανένας.
Έχουν διαφορετικούς λόγους ο καθένας, αλλά όλοι μαζί συγκλίνουν και το δείχνουν με τον τρόπο τους: έκαναν τη δουλειά τους και πλέον το κόστος στήριξής του είναι πολύ βαρύ. Στην πραγματικότητα δεν σκοπεύουν «να τους πάρει μαζί του».
Ο «προβλέψιμος φίλος» των ΗΠΑ
Οι Αμερικανοί τον αξιοποίησαν κυρίως για δυο λόγους. Ο πρώτος ήταν να διαμορφωθεί μια βάση κατά της Ρωσίας , εν όψει της σύγκρουσης στην Ουκρανία και στη συνέχεια για να πάρουν ότι μπορούσε να τους δώσει στον πόλεμο – καλύπτοντας ακόμη και την άρνηση του Ερντογάν να συνεισφέρει.
Ο δεύτερος λόγος ήταν για να διαμορφωθεί ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα, αυτό που δεν πρόλαβαν να διαμορφώσουν με τον Γ. Παπανδρέου: πλατφόρμα μετεκλογικής πορείας προς τη συνεκμετάλλευση των υποθαλάσσιων πόρων του Αιγαίου – θυσιάζοντας όχι μόνο ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα , αλλά και το Κυπριακό.
Ως απελθών πρόεδρος, ο Νίκος Αναστασιάδης αντιλαμβανόμενος ποια θέση του επιφυλάσσεται στην Ιστορία από αυτή την εξέλιξη, προσπάθησε να βγει από το κάδρο και να βρει μια θέση υστεροφημίας δίπλα στον Τάσσο Παπαδόπουλο και «έδωσε» κανονικά τον Μητσοτάκη ως ενδοτικό.
Με τις εξομολογήσεις του στον εκδότη και φίλο του Κ. Χατζηκωστή – εν γνώσει του ότι θα δημοσιευτούν – κατήγγειλε τις σχέσεις του Μητσοτάκη με τους Αμερικάνους, χάριν των οποίων προωθούσε τον «διάλογο με την Τουρκία», προς βλάβη των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.
Όταν στην Αθήνα τα ΜΜΕ και η αντιπολίτευση τον αγνόησαν και πιεζόμενος από την κυβέρνηση έκανε – τέσσερις μέρες μετά την αποκάλυψη όσων είπε – μια χλιαρή διάψευση που δεν αλλάζει τα πράγματα. Αντίθετα, όλα επιβεβαιώνονται πλέον.
Ήδη ο περίεργος Ελληνοαμερικανός που βρίσκεται σήμερα στη θέση πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, από τους Δελφούς προεξόφλησε, με κυνισμό, τι πρόκειται να επακολουθήσει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μάλιστα επιστρατεύεται και ο ραδιούργος Τζ. Πάιατ, που βρίσκονταν πριν από αυτόν στην πρεσβεία.
Η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στον Αλέξη Τσίπρα, υπέδειξε ότι αντιπολίτευση δεν είναι έτοιμη να αντιδράσει. Άλλωστε, δεν υπάρχουν στην προεκλογική ατζέντα της τα ελληνοτουρκικά.
Καθώς ο δρόμος δείχνει στρωμένος οι Αμερικανοί – ακόμη και αν δεν επιδιώκουν – περιμένουν να βγει από τη μέση ο σημερινός επικεφαλής της ΝΔ και τη θέση του να πάρει κάποιος « άφθαρτος» για να διευκολυνθεί η υλοποίηση του σεναρίου που κατέστρωσαν με τον «προβλέψιμο φίλο» τους, που δεν χρειάζονται πλέον.
Η σηματοδότηση των διαθέσεων του υπερατλαντικού κέντρου απέναντι Μητσοτάκη γίνεται ποικιλοτρόπως: με το πάγωμα των επαφών, την έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα και τον ενθουσιασμό του υπουργείου Εξωτερικών για την έκθεση των Δημοσιογράφων χωρίς Σύνορα για την κατάσταση της ενημέρωσης – με την κατάταξη της χώρας στην 107 θέση.
Ο Μητσοτάκης αντιλαμβανόμενος που τον οδηγούν , άλλαξε αιφνιδίως τις τελευταίες μέρες ρητορική. Για πρώτη φορά μίλησε σαν ηχώ του Προκόπη Παυλόπουλου για «μια μόνο διαφορά με την Τουρκία». Ελπίζει ότι έτσι θα φέρει κοντά του τους προκάτοχους του Κώστα Καραμανλή καιΑντώνη Σαμαρά. Αλλά γι αυτόν μάλλον είναι πια αργά για δάκρυα.
Η ευρωπαϊκή καραντίνα
Οι ευρωπαϊκοί πολιτικοί ηγέτες , έχουν , επίσης λόγους να «κόψουν» τον Μητσοτάκη σε διμερές και σε κοινοτικό επίπεδο.
Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση οι υποκλοπές δημιούργησαν στο κοινοτικό κέντρο, την πεποίθηση ότι στα Βαλκάνια δρα ένας νέος Ορμπάν, που δεν σέβεται το κράτος Δικαίου.
Τα μεγάλα ενημερωτικά δίκτυα, το Ευρωκοινοβούλιο και η απόσταση των πρωτευουσών από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επικυρώνουν ότι δεν θέλουν στην παρέα τους κάποιον που δεν τους επιτρέπει να υπερασπιστούν ενώπιον των λαών της Ευρώπης το μόνο αγαθό που διαθέτουν: το ευρωπαϊκό κεκτημένο, που στην Ελλάδα παραβιάζεται. Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τους δικούς του λογαριασμούς.
Οι Γερμανοί – όπως και η Κομισιόν – διαπιστώνουν κακοδιαχείριση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης – και επιπλέον από την εποχή της Μέρκελ δεν τον έβλεπαν με καλό μάτι. Όπως δεν βλέπουν και τις παρτίδες του με τον ακραίο Βέμπερ – που έκοψαν το 2019 από πρόεδρο της Επιτροπής..
Ειδικά ο Σολτς , που έριξε ήδη το βάρος του υπέρ του Τσίπρα, δεν πρόκειται να ανοίξει συζήτηση με κάποιον που είπε πρόσφατα ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι σταθερή.
Η αποστροφή του για τον Μητσοτάκη μοιάζει με το μένος που έχει εναντίον του ο – εκτός κοινοτικής Ευρώπης-Ρίσι Σούνακ, που δεν δέχθηκε να τον συναντήσει ακόμη και όταν βρισκόταν στο …Λονδίνο.
Φέρεται να μην του αρέσουν τα πάρε – δώσε με τον Κάρολο και τη γραφειοκρατία του Βρετανικού Μουσείου, πίσω από τις πλάτες του και γι αυτό τα έκοψε.
Η ευρωπαϊκή καραντίνα στον Μητσοτάκη συμπληρώνεται με τους Ίβηρες – Κόστα και Σάντσεθ – καθώς πέραν από τις ιδεολογικές διαφορές μαζί του, προστατεύουν και τα συμφέροντά τους με την Τουρκία.
Από την πλευρά της η Μελόνι δεν επιθυμεί να προσφέρει καμιά στήριξη σε ότι προσπαθεί να «στήσει» ο Μητσοτάκης στη Λιβύη, την Αίγυπτο και τα Εμιράτα . Η μόνη συζήτηση που είχε μαζί του ήταν να τον προειδοποιήσει να μην αγγίξει την ιταλική εταιρία που διαχειρίζεται τον ελληνικό σιδηρόδρομο.
Τα διαζύγια με τους χορηγούς
Με κλειστούς του Ευρωπαϊκούς ουρανούς – και τις πύλες της Δύσης γενικότερα – ειδικά από όταν άρχισε η προεκλογική καμπάνια του, ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να βασίζεται ούτε στα εγχώρια στηρίγματά του.
Από τους καναλάρχες μόνο ένας φέρεται να κρατάει επαφή μαζί του. Ένας άλλος τον αποφεύγει, παρά τις διευκολύνσεις που του παρείχε στην αρχή. Στον τρίτο που έχει και το μεγαλύτερο κύρος, αναβιώνει η παραδοσιακή αποστροφή στο Μητσοτακέικο.
Όσο για τον πιο θερμό υποστηρικτή της κυβέρνησης στα ΜΜΕ, δεν κρύβει την οργή του – και ας μην άλλαξαν γραμμή. Πρώτα γιατί ο Μητσοτάκης – νομίζει ότι – τον κρατάει όμηρο, αλλά και γιατί ευνοεί ανταγωνιστές τους. Το τελευταίο διαπερνά τις σχέσεις του Μητσοτάκη και με άλλους «οίκους» της ελληνικής – κρατικοδίαιτης – επιχειρηματικότητας, εκπρόσωποι των οποίων ψιθυρίζουν στις συναναστροφές των Βορείων Προαστίων ότι «κάνει τα ίδια με τον πατέρα του» – αθετώντας συμφωνίες.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR