Γιατί πρέπει να αναγνωριστεί η “Βόρεια Μακεδονία”

Του Γεράσιμου Ζορμπά*

Σε ανύποπτο χρόνο, το Κερκυραϊκό Βήμα, καθημερινή κορφιάτικη εφημερίδα, φιλοξενούσε ένα μακροσκελές άρθρο μου (τεύχη  8-21 Σεπτεμβρίου 1993)  για τη Μακεδονία.

Ένα χρόνο πριν τόσο η Βελγίδα γυναίκα μου, νομικός και η ίδια, όσο και άλλοι νομικοί φίλοι της οικογένειας, πίστευαν, χωρίς καμία κακοπιστία ότι η λέξη Μακεδονία αφορούσε το γειτονικό μας κράτος. Ούτε την Ελλάδα ούτε τη Βουλγαρία. Το άρθρο είναι αποτέλεσμα μιας σειράς διαλέξεων σε βελγικούς κύκλους . Έχει τη μορφή ανοικτής επιστολής προς τον Μητσοτάκη και Παπανδρέου. Αν και ιστορικά τη κύρια ευθύνη την έχει ο Σαμαράς, οι ευθύνες των δύο πρωθυπουργών είναι ισοδύναμες χωρίς να λησμονάμε τις αμφίβολες πολιτικές της αριστεράς.

Αναφερόμενος μεταξύ άλλων τόσο στη γλώσσα όσο και στο όνομα έπαιρνα ξεκάθαρη θέση: «Συγκαταλέγομαι μεταξύ εκείνων που θεωρούν ότι αυτή η Δημοκρατία, είτε ονομάζεται

Ανω Μακεδονία η Μακεδονία του Βορρά η Μακεδονία του Βαρδάρη, οι Ελληνες πρέπει να το δεχθούν, ούτως η άλλως, οι όροι προσδιορίζουν εδαφικά αυτή τη Δημοκρατία ».

Και συμπλήρωνα:

«  Υπάρχει μια περιοχή, ένας γεωγραφικός χώρος που κατοικείται από ένα πληθυσμό 2.000.000 ατόμων. Από το 1944 αυτός ο πληθυσμός ονομάζεται μακεδονικός και αυτοαναγνωρίζεται σε μια γλώσσα που λέγεται μακεδονική. Οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν ότι έχουν παρελθόν, παραδόσεις κοινές και την επιθυμία να ζήσουν μαζί. Όλα αυτά τα ενωτικά στοιχεία ενός έθνους πρέπει να αναπτυχθούν ελεύθερα.

Ο πληθυσμός αυτός έχει το δικαίωμα να εκπηγάσει από το γεωγραφικό χώρο που κατέχει το όνομα που του αρέσει υπό τη διπλή αίρεση της μη καταπίεσης των μειονοτήτων και της μη προσβολής των ενωτικών στοιχείων των εθνών που την περιβάλλουν. Η αναγνώριση αυτής της Δημοκρατίας πρέπει να πραγματοποιηθεί. Εντούτοις, αν συντελεστεί χωρίς ένα επίθετο που να οριοθετεί καθαρά το γεωγραφικό χώρο στο εσωτερικό του οποίου το κράτος αυτό σκοπεύει να ασκήσει την κυριαρχία του, η αναγνώριση αυτή θα παραμείνει ημιτελής γιατί θα συνιστά συνεχή πηγή διαμαχών, συγχρόνως εσωτερικών με τις μειονότητες και εξωτερικών με τους αμέσως γειτόνους της».

Δεν μπορώ λοιπόν παρά να δεχθώ τη συμφωνία ως σημαντικό βήμα για τη πλήρη εξομάλυνση των διμερών μας σχέσεων. Η δεκαετία της κυβέρνησης Γκρουέφσκι, που συνέπλεε με την ελληνική ανεπάρκεια και τους αδέξιους χειρισμούς της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής μας, υπήρξε καταστροφική για το γειτονικό κράτος χωρίς κανένα όφελος για τη χώρα μας.

Ταξιδεύοντας συχνά στη γειτονική χώρα για τις ανάγκες ενός βιβλίου μου, είμαι πεπεισμένος ότι το κύριο πρόβλημα της γείτονος είναι η αλβανική μειονότητα που τείνει να αυξηθεί λόγω γεννήσεων και μετακίνησης από Αλβανία και Κοσσυφοπέδιο, από τη καλπάζουσα διαφθορά και από τις βλέψεις της Τουρκίας στον παλιό της βαλκανικό χώρο. Εξ άλλου στην αλβανική γειτονιά δεσπόζουν και τα γραφεία τουρκικού κόμματος. Λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν το μίσος των Αλβανών για τους γείτονες μας. Αρκεί να διαβάσουμε το « αλβανικό φθινόπωρο » του Αλβανού συγγραφέα Ισμαήλ Κανταρέ.

Η χώρα μας έχασε πολύτιμο χρόνο όχι όμως και οι Έλληνες που έκαμαν αποικία στα Καζίνα της Γευγελής. Είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η εδαφική ακεραιότητα των Σκοπίων περνά μέσα από την ελληνική βοήθεια και τη πλήρη διευκόλυνση τους για τη μετακίνηση του εμπορίου, με ανάλογες ευκολίες στα ελληνικά λιμάνια της βόρειας Ελλάδας.

Η πρόταση δυσπιστίας του Μητσοτάκη, που  χαρακτήρισε την αποδοχή της μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας ως μη αποδεκτή εθνική υποχώρηση δείχνει και πάλι την έλλειψη εθνικής πολιτικής  για εκλογικούς και μόνο σκοπούς. Τελικά, έτσι βαδίζουμε σχεδόν διακόσια χρόνια μετά από το 1821.

Ο Γεράσιμος Ζορμπάς είναι νομικός

*Από  το FB-