Πόσο μπορεί να υπολειπόμαστε ακόμη της διαμορφούμενης ως προς τα προστάγματα πραγματικότητας του 21oυ αιώνα;
Όταν τα διακυβεύματα είναι τόσο μα τόσο σοβαρά για την πατρίδα και τον λαό μας, εμείς του σύριζα λιγοψυχούμε, εμμένουμε στο ελάχιστο και ταμπουρωνόμαστε σε ξεπερασμένα σύμβολα και πρακτικές.
Σύντροφε Αλέξη, ο κυρίαρχος στόχος είναι η ανακατάληψη της εξουσίας σε ένα αστικό κοινοβούλιο που ο αντίπαλος είναι πολύ πιο έξυπνος από όσο νομίζεις, που ξέρει να ακούει, έχει ικανούς ανθρώπους ένθεν κακείθεν του χώρου του, και κάνει ανοίγματα πονηρά, μεθοδευμένα ξεδιάντροπα βέβαια, πλαγιοκοπώντας μας όμως ταυτόχρονα με τα δικά τους κριτήρια και αναλύσεις, δρα ορθολογιστικά, έγκαιρα, εντοπίζει τις αδυναμίες μας, λογικότατα τον σιγοντάρει ο χώρος του με όλους τους θεμιτούς και μη τρόπους και ξέρει την αποτελεσματικότητα των αιφνιδιασμών.
Επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε ότι το παιχνίδι του διπολισμού είναι το μόνο όπλο, πρέπει να φερθούμε έξυπνα, οι μεγάλες κουβέντες πλέον ανήκουν στο παρελθόν δεν βοηθούν, δυσχεραίνουν, υπονομεύουν πρακτικές και στοχεύσεις στον παρόντα χρόνο.
Η ευγλωττία και ο ρητορικός λόγος είναι ένα πλεονέκτημα που αποδυναμώνει τον αντίπαλο και τον καθιστά υποδεέστερο των περιστάσεων. Δεν είναι όμως πάντα το ζητούμενο στις πολιτικές αναλύσεις, ούτε και καθοριστικό σε μια κοινωνία που σιγά σιγά μαθαίνει να κάνει δεύτερες σκέψεις και να απομυθοποιεί ευκολότερα, όταν ΔΕ μας πάρει η κατρακύλα αλίμονο μας, το ελληνικό λεξιλόγιο έχει κάνει διατριβή σε ορισμούς.
Σύντροφε Αλέξη, έχεις καταλάβει καλύτερα από όλους μας ότι το καθοριστικό κομμάτι για τις πολιτικές εξελίξεις είναι αυτό των συσπειρώσεων. Τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ όποιος συσπειρώνει περισσότερο και δυναμικότερα τον χώρο του στη συγκεκριμένη πολιτική Ελληνική συγκυρία, θα κερδίζει εις το διηνεκές τις εκλογές, τόσο απλά.
Είμαστε μάρτυρες τις διεισδυτικότητας του Κυριάκου σε όλη την γκάμα του μη προοδευτικού χώρου, τους ελιγμούς, τις πιρουέτες και τα τσαλιμάκια που θα συνεχίζει να κάνει όσο εμείς στυλώνουμε τα πόδια και δεν βλέπουμε κάτω από την μύτη μας.
Αυτός και θα αγκαλιάζει τον χώρο του, όπως πολύ καλά ξέρει και θα χρησιμοποιεί τον Βελόπουλο σαν βαλβίδα ασφαλείας για τυχόν διαρροές των δυσαρεστημένων του, τον οποίο Βελόπουλο ειρήσθω εν παρόδω, βεβαιότατα θα στρατολόγηση την κρίσιμη στιγμή, τα γεγονότα κράζουν ξυπνήστε.
Στο δικό μας μετερίζι τι έχουμε να αντιπροτείνουμε, ποια είναι η πραγματικότητα, πώς έχει διαμορφωθεί ο χάρτης του προοδευτικού τόξου, ποιες δυνάμεις πρέπει να συσπειρωθούν για να συναποτελέσουν την ικανή ποσότητα την δεδομένη στιγμή της αναμέτρησης, ο αγώνας θα είναι δυσκολότερος, ο εχθρός ξέρει καλύτερα να κερδίζει έδαφος.
Μας αρκεί η επίκληση μέχρι και θανάτου της αριστεροσύνης μας, η εμμονή στην γνώση της μόνης αλήθειας και το κουβάλημα σημειολογικά των σακιδίων μας για να πείσουμε την ελληνική κοινωνία ως προς την ηθική ανωτερότητα, το πολιτικό σθένος και την διαφορετικότητα στην κουλτούρα, είναι αρκετά αυτά ώστε να πειστεί το σώμα και να επιλέξει εμάς;
Πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν αρκούν αυτά, αλλά εάν δεν υπήρχε και το συγκυριακά χαρισματικό του Τσίπρα, το αποτέλεσμα για τον σύριζα θα ήταν απογοητευτικό.
Γιατί τελικά αυτές, τις όποιες μετατροπές επί της κυβερνητικής μας θητείας, θα μπορούσε και μια έξυπνη λαϊκή δεξιά να τις τολμήσει, είναι πιο προχωρημένες οι τομές και οι ρίξεις που μια προοδευτική εξουσία χρεώνεται να κάνει, όπως και οι εμμονές σε ταμπέλες ξεθωριασμένες που στη ουσία δεν μας προσδίδουν απολύτως τίποτα, μας οδηγούν μόνο σε ιστορικά βαλτοτόπια, πρέπει τάχιστα να τις ξεπεράσουμε δεν το καταλαβαίνουμε;;;
Το πόσο αριστερό προοδευτικό και αποτελεσματικό είναι κάτι, είναι πάντα συ σχετιζόμενο με την ωριμότητα, την αποδοχή και την μετρησιμότητα του ως μέγεθος στην κοινωνία, η καθημερινότητα είναι ο μόνος κριτής των αξιών μας. Όλα τα άλλα …κουβαρίστρες και μασουράκια πλέον.
Εάν πραγματικά πιστεύουμε ότι ο Σύριζα ως ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να σταθεί μπροστάρης στο προτσές εναλλαγής του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, μετεξελίσσοντας τον σχηματισμό της κοινωνίας μας, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στη επίσπευση της νομοτελειακής διαδικασία του ελλαδικού γίγνεσθαι, είμαστε για δέσιμο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ποιος προοδευτικός άνθρωπος της γης δεν χειροκρότησε την Κουβανική επανάσταση και δεν αισθάνθηκε συγκίνηση καθώς οι επαναστατικές δυνάμεις του Φιντέλ Κάστρο προήλαυναν μετά τη νίκη τους στην Σάντα κλάρα προς την Αβάνα. Ταυτόχρονα πόσες φορές όμως δεν προβληματιστήκαμε για την μονιμοποίηση του Κάστρο στην εξουσία και την οικογενειοκρατική του αντίληψη για αυτή. Το αριστερό μας προφίλ σε όλες του της εκδοχές το αναδεικνύουμε και γινόμαστε πειστικοί για τις προθέσεις μας όταν είμαστε στην εξουσία, σύντροφε Τσακαλώτε, τότε μετράει η παλληκαριά.
Μήπως δεν μπορούσαμε σαν σύριζα, στο κόμμα μας ( μόνο στο κόμμα) να θεσμοθετήσουμε χρονικά όρια της ενασχόλησης μας με την πολιτική (μια δυο το πολύ θητείες για τον καθένα σας) απομακρύνοντας έτσι από τον σύριζα το χρόνιο καρκίνωμα του κουμμουνισμού, τον αντί-μαρξιστικό επαγγελματισμό και τις προεκτάσεις του,
Γιατί δεν το κάμαμε; και επαναπαυτήκαμε μόνο στη σίγουρη απόρριψη της πρότασης μας στην συνταγματική αναθεώρηση, δημιουργώντας ταυτόχρονα τεχνητό συνειδησιακό άλλοθι, στη ουσία όμως γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς, ότι το όποιο αστικό κοινοβούλιο θα απέρριπτε αυτή την πρόταση.
Μια τέτοια πρωτοβουλία της ηγεσίας του Σύριζα θα έδειχνε τόλμη, γενναιότητα, έπαρση, ανιδιοτέλεια, πιστή σε επαναστατικές αξίες θα ήταν πιασάρικη παγκόσμια με ιδιαίτερο ειδικό βάρος για όλους τους προοδευτικούς του κόσμου, γιατί δεν το κάνατε ;; ΓΙΑΤΙ ;;;;
Πώς τελικά θα ερμηνεύσουμε την στάση του Αλέξη σήμερα, έχοντας ως δεδομένες τις γνωστές απόψεις των 53, της νεολαίας, όπως και τις τοποθετήσεις του στη διευρυμένη κεντρική επιτροπή, εκτιμώ ότι:
Ο Τσίπρας πράγματι έχει μεγάλο πρόβλημα με τους συντρόφους που ερμηνεύουν την αριστεροσύνη αυτάρεσκα με συμβολισμούς και δοξασίες, δεν μπορεί και δεν θέλει να κάνει έστω και μικρές ρήξεις τώρα με συναισθηματική φόρτιση, τα σπρώχνει όλα για το μέλλον σε ευρεία ξεκαθαρίσματα όταν ωριμάσει το πλήρωμα του χρόνου εκ του ασφαλούς, όμοια με αυτά των Λαφαζάνων, Κωνσταντινοπουλέων κλπ,κλπ
Οι συγκυρίες είναι εντελώς διαφορετικές, οι δυνάμεις που πρέπει να αγκαλιάσει θέλουν πολύ απλά να κατονομάζονται να μην υπονομευτούν, δεν θα ανεχτούν άλλες παγίδες, τα δίνουν όλα, θέλουν απειροελάχιστα -κυρίως την ακεραιότητα τους. Ο χρόνος όμως είναι τώρα. Στο συνέδριο θα είναι πολύ αργά, όλα εύκολα εκεί θα καπελωθούν.
Ή Ο Τσίπρας θεωρεί το momentum ως Ιστορική ευκαιρία για το κόμμα και εκτίμα ότι μπορεί να εγκλωβίσει και να αφομοιώσει το μεγαλύτερο μέρος των 32%, δημιουργώντας την μεγάλη ριζοσπαστική αριστερά των παιδικών του ονείρων ………και κάποτε ίσως και η Johanson ενδώσει στις προτιμήσεις του συντρόφου, τίποτα δεν προδικάζεται τελικά στην ζωή, όχι όμως η επανάκτηση της εξουσίας με αυτούς τους τρόπους.
Ή πιστεύει πράγματι στον κυβερνητισμό ως την ικανή δύναμη διαμόρφωσης μετεξελίξεων ικανών ως προς την σμίκρυνση χασμάτων και γεφύρωσης διαφορών, ως εκ τούτου η όποια ρήξη τώρα είναι απώλεια δυνάμεων, άνευ σοβαρού περιεχομένου και λόγου, όποτε αυτοσκοπός είναι η ανακατάληψη της εξουσίας αυτή καθαυτής και μόνο, όλα τα άλλα θα συνταιριάξουν από μόνα τους όπως η αναρχία στην αγορά.
Όποιες και να είναι οι μειλίχιες σκέψεις του Αλέξη, οι δημοκρατικές δυνάμεις που τον στήριξαν με ανθρωποκεντρικές αναφορές στο δημοκρατικό κέντρο και την κεντροαριστερή σοσιαλδημοκρατία, και στάθηκαν στο πλευρό του επανειλημμένα το έκαναν με ανιδιοτέλεια, πηγαία και αυθόρμητα, παραβλέποντας τα όποια επιμέρους στοιχεία που έχουν πληγώσει και συνεχίζουν να πληγώνουν, οι ανοχές έχουν όμως και τα όρια τους
Σύντροφοι των 53 και της νεολαίας του Σύριζα όπως και να ονομαζόμαστε, όποια ταμπέλα και να βάλουμε μπροστά μας ότι και να λέει η ετικέτα μας δεν θα έχει απολύτως καμιά μα καμιά σημασία για την ιστορία.
Αναλογιστείτε λιγάκι πόσα κόμματα, πόσοι σχηματισμοί, πόσα μα πόσα ονόματα στον ελλαδικό προοδευτικό χώρο δεν έκαναν κυριολεκτικά παρέλαση από τον Νοέμβριο του 2018 έως σήμερα.
Πλέον πρέπει να καταλάβουμε ότι το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία δεν είναι η ονομασία (εξάλλου δεν κάνουν τα ράσα τον παπά) δεν είναι το τι θα μας προσάψουν ως προς τις ρεβιζιονιστικές η οπορτουνιστικές αποκλίσεις μας , παιδιάστικη πλέον κουβέντα
Αυτό που θα έχει καθοριστική σημασία θα είναι η μαζική, δημοκρατική, πολύπλευρη επιτυχημένη και ειλικρινής σύνθεση, που θα εγγυηθεί την ευρύτερη δυνατή συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων, από διαφορετικές αφετηρίες και καταβολές με μια ενιαία κοινή συνιστάμενη.
Η πρόταση του συντρόφου Νίκου Μπίστη για το “Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία” δεν φτάνει, κάνει συμβιβασμούς που δεν υπάρχει πλέον τόπος και λόγος για αυτούς.
Η μόνη ονομασία ικανή και αναγκαία για ένα δυναμικό ενιαίο ξεσήκωμα του χώρου στην σημερινή πολιτική συγκυρία, όπου υπάρχει διάχυτος ένας γενικός και συνεχής αναβρασμός, είναι ο τοκετός ενός καινούργιου, Νέα ριζοσπαστική προοδευτική συμμαχία.
Ενός συνθετικού που θα προσδίδει όχι μόνο σημειολογικά αλλά και ουσιαστικά την νέα αφετηρία και θα σημάνει ένα νέο σάλπισμα προς όλες τις προοδευτικές κατευθύνσεις, για μια δημοκρατική κοινή πορεία.
Ο δε βαθμός της αριστεροσύνης ας είναι προσωπικός αυτοπροσδιορισμός του καθενός μας για τον εαυτό του, μια εσωτερική άμιλλα, ένα προσωπικό στοίχημα όπως το αισθάνεται ιδεολογικά και συναισθηματικά ο κάθε ένας μας…
Πόσο μπροστά από την εποχή του ήταν τελικά ο Ανδρέας, το διαπιστώνουμε κάθε λεπτό κάθε στιγμή. Πόσο μας λείπεις Ανδρέα, ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να τον αντικαταστήσει, ο μόνος που θα μπορούσε να αποκριθεί στο κάλεσμα της ιστορίας σήμερα, θα ήταν ο Λαλιώτης. Δεν ξέρω εάν η σωματική του υγεία και οι ψυχικές του δυνάμεις του το επιτρέπουν. Ξέρω όμως ότι θα τα κατάφερνε, γιατί δοκιμάστηκε στα δύσκολα και έφερνε αποτελέσματα στο λαό και στον τόπο,
Οι χρόνοι είναι πονηροί και δύσκολοι. Κάτι επιβάλλεται να γίνει, το μέλλον δεν επιτρέπεται να αφεθεί στον Κυριάκο… Έλεος.
Τ.Ι