Του Νίκου Λακόπουλου
Μαύρη μέρα σήμερα για τον ελληνισμό. Πάει, χάσαμε τη γλώσσα, χάσαμε το όνομα, χάσαμε και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης! Πιθανόν να είναι μαύρη μέρα αλλά για τον Σαμαρά και τον παρατρεχάμενο Άδωνι Γεωργιάδη -κανονικό έμπορο του ελληνισμού- που διδάσκει κιόλας Ιστορία, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του.
Από τον Μέγα Αλέξανδρο ως τους Αρχαίους Έλληνες του Σπυρίδονα -Άδωνι- στοιχειοθετείται μια Ελλάδα -που διαρκώς κινδυνεύει σε ένα φαντασιακό είδωλο μιας χώρας που δεν υπήρξε.
Είναι μια κατασκευή χρήσιμη για τα συλλαλητήρια όπου η Μακεδονία είναι μία και ελληνική, ο Αλέξανδρος -ο Γιος του Άμμωνα- είναι “δικός” μας- κι είναι από το Άργος, απόγονος και του Ηρακλή- που ως μυθολογικό πρόσωπο, ενδέχεται να μην υπήρξε.
Τι γλώσσα μιλάει ο Ζάεφ; Tι γλώσσα μιλούσε ο Αλέξανδρος; Η Ελλάδα που υπερασπίζεται ο Μακεδονομάχος -κι απόγονος- της Πηνελόπης Δέλτα Αντώνης Σαμαράς κι ο βιβλιοπώλης- ιστορικός Άδωνις -με το αρχαιοπρεπές όνομα- όχι μόνο σταματάει στα σύνορα, αλλά μάλλον δεν έχει σχέση με την Ελλάδα που άρχιζε στην Αλεξάνδρεια και τέλειωνε στην Οδησσό -του Ανδρέα Εμπειρίκου.
Είναι η Μικρή Ελλάδα -που κινδυνεύει από τους γείτονες. Δεν είναι η Μεγάλη Ελλάδα. Αυτή που δεν απειλείται η γλώσσα της, αλλά την εξάγει. Αυτή που δεν μισεί τους ξένους, αλλά “παρέχει την πόλη ανοιχτή και ποτέ δεν αποκλείει κανέναν διώχνοντας τους ξένους” (Περικλέους Επιτάφιος).
Η Ελλάδα του Σαμαρά και του Γεωργιάδη δεν κινδυνεύει μόνο από τους Γυφτοσκοπιανούς. Κινδυνεύει από τους μετανάστες, τους ξένους- και φυσικά από τους “εθνοπροδότες”, τους “εθνομηδενιστές” -που πάντα ανήκουν στην Αριστερά, τους ομοφυλόφιλους και τους κομμουνιστές- παρότι δεν υπάρχουν πλέον. Ο κόσμος του έθνους- της καθαρής κι αμόλυντης Ελλάδας είναι πάντα ο δεξιός κόσμος, ο “εθνικός”.
Προφανώς η συζήτηση των ημερών δεν αφορά την “Μακεδονία”- αν είναι μία, αν υπάρχει Βόρεια Μακεδονία κι αν έχουν κι αυτοί μια γλώσσα -οι “Σκοπιανοί”- που δεν έχουν δικαίωμα να τη λένε Μακεδονική. Γιατί μεταξύ των άλλων -όπως μάθαμε αυτές τις μέρες- ανάμεσα στα ιερά και τα όσια κινδυνεύει – εκτός και από το λιμάνι και ο …Μακεδονικός Χαλβάς! Θα μας τα πάρουν όλα…
Λογικά μια Μεγάλη Ελλάδα πάει πιο πέρα από τα σύνορα, φτάνει στη Βόρεια Ήπειρο ή την Βόρεια Μακεδονία, αλλά ο μικροελληνικός εθνικισμός που πάντα έχει σχέση με τα εδάφη αυτή τη φορά είναι αμυντικός. Εθνοαμυντικός. Μη μου άπτου. Ο φοβικός εθνικισμός- τοπικισμός που αισθάνεται ότι απειλείται η “πατρίδα του”.
Στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση είναι ανάμεσα σε μια πολιτική που θέλει την Ελλάδα να ξεπερνά τα σύνορα στα Βαλκάνια -που έκλεισαν λόγω “παραπετάσματος”- ενώ η ελληνική πολιτική από τον Θούριο του Ρήγα ως τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου ήταν πανβαλκανική -ως τα όρια συνομοσπονδίας των κρατών της. Αυτή ήταν μια άλλη Μεγάλη Ιδέα -που χάθηκε μέσα στους πολέμους.
Πέρα από το τι θα γράφουν τα διαβατήρια κι αν είναι κι “αυτοί” Μακεδόνες, Μακεδονίτες, “Βορειομακεδόνες” υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά την ανατοποθέτηση αυτής της καχεκτικής χώρας στα Βαλκάνια με όρους ηγετικούς. Η τραγωδία για τους γείτονες είναι πως μετά την κατάρρευση με αίμα της Μεγάλης Γιουγκοσλαβίας οι χώρες που προέκυψαν οδεύουν μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια επανένωση με όρους εθνικής αυτοδιάθεσης.
Η Ελλάδα είναι απούσα, αφότου όταν έπεσαν τα τείχη και βρέθηκε από το τελευταίο σύνορο του “ελεύθερου κόσμου” στο κέντρο ξανά, αλλά επέλεξε να γίνει αντί για ηγέτης της περιοχής σε αποικία- όπως φαίνεται γερμανική. Αυτό είναι το θέμα. Δεν είναι το τι γλώσσα μιλάνε οι “Γυφτοσκοπιανοί” και πώς θα λέγονται. “Ας λέγονται και Βόρεια Ελλάδα” είπε και κατακρεουργήθηκε ο Πρόεδρος της Κυπριακής- σας θυμίζει κάτι;- Δημοκρατίας.
Τώρα που όλα τα ευρωπαϊκά κόμματα συγχαίρουν τους Τσίπρα και Ζάεφ η αντιπαράθεση δεν αφορά την γείτονα και την Ελλάδα. Συμπτωματικά όλοι όσοι στρέφονται κατά της συμφωνίας ανήκουν στη Δεξιά, την Ακροδεξιά, το σκοταδιστικό κόσμο της παλιάς Δεξιάς και της Εκκλησίας. Αυτή είναι η αντιπαράθεση δυο κόσμων.
Ο Ιβάνωφ λέει στον Ζάεφ ό,τι λέει ο Μητσοτάκης στον Σαμαρά. “Δεν διαθέτει εντολή, νομιμοποίηση και νομική εξουσιοδότηση να συμφωνήσει”. Μιλάνε για «ταπεινωτικό συμβιβασμό» -είναι εθνικιστές, αλλά, λογικά δεν μπορεί αν ταπεινώθηκε -από την Ελλάδα- η Βόρεια- πλέον- Μακεδονία, να ταπεινώθηκε με την ίδια συμφωνία και η Ελλάδα.
Ο κόσμος του εθνικιστή είναι πάντα γεμάτος ήττες και νίκες, γεμάτος αίμα. Αρχικά η λέξη πατριώτης- ειρήσθω εν παρόδω- σήμαινε τον άνθρωπο της γης, της “πατριάς” και τον χωρικό -και τον καθυστερημένο ηλίθιο. Τον ίδιο ηλίθιο που όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, εκείνος κοίταζε το δάχτυλο.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Είναι ταπεινωτικό για τη χώρα να ανοίξει τα σύνορά της προς τα Βαλκάνια με νέα πολιτική. Ταπεινώθηκε η χώρα που ο Κοτζιάς τραγούδησε το Ηappy Birthday στον Νίμιτς! Κανονικά δεν έπρεπε να του μιλάει καθόλου. Πού είναι ο στρατός– όπως έλεγε ο Συλλαλητηριάρχης στρατηγός και ο Μπαρμπαρούσης της ‘Χρυσής Αυγής”;
Ό,τι κι αν έκανε αυτή η κυβέρνηση θα ήταν «ταπεινωτικός συμβιβασμός». Γιατί είναι εκ των προτέρων εθνομηδενιστική, ενώ το έθνος ανήκει στην Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών- δηλαδή τον Άδωνι Γεωργιάδη. Κι ας μην έλεγε ο …Περικλής “Ελληνίδες, Έλληνες”, αλλά “Ω, άνδρες Αθηναίοι!”.
Αυτή η ανακατασκευή της Ιστορίας στα χέρια των ιδιοκτητών του έθνους- που συχνά μπερδεύουν την πατρίδα με το εμπόριο- διαφέρει από τον πατριωτισμό του Παύλου Μελά και τον ιδεαλισμό των Μακεδονομάχων. Εκείνοι μεγάλωναν την χώρα. Αυτοί εδώ την μικραίνουν από τον φόβο μη ξεμυτίσουν από τον καναπέ τους και συναντήσουν κανένα …Σκοπιανό- τους Τούρκους τους αποφεύγουν.
Η Συμφωνία Ζάεφ- Τσίπρα, που υπάρχει ανεξάρτητα από την πορεία που θα έχει, δημιουργεί μια νέα δυναμική στα Βαλκάνια και συμπαρασύρει τον εθνικισμό των γειτόνων -“απογόνων” του Αλεξάνδρου- μ΄αυτήν την μίζερη πολιτική του Σαμαρά που υιοθέτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αν αποκάλυψε κάτι αυτή η αντιπαράθεση είναι πόσο ίδιοι είναι οι εθνικιστές του Γκρούεφσκι με τους Σαλαμινομάχους του καναπέ.
Οι δυο πολιτικοί τράβηξαν μια γραμμή κι άφησαν πίσω τον Ιβάνωφ και τον Σαμαρά, μαζί με τον εθνικισμό ενός κόσμου ακροδεξιών, εκκλησιαστικών κύκλων, παλαιοδεξιό που κραυγάζει ενώ πεθαίνει. Ε, ναι. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός στα Βαλκάνια και η συμφωνία είναι τόσο ιστορική όσο η πτώση των τειχών που κρατάνε την Ελλάδα πίσω ως μία αυτοπερίκλειστη χώρα όπου τα κόμματα έχουν εμπεδώσει καλά την αυτοαποικιοποίησή τους.
Οι καμπάνες στις Πρέσπες χτυπάνε, αλλά μάλλον είναι για τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη και τον Μητσοτάκη -που μάλλον δεν ανήκουν σε ένα κόσμο που αλλάζει.
