Του Στέφανου Τζουμάκα
O μεταβατικός πρωθυπουργός της Μ. Βρετανίας θα οδηγήσει ξανά -στις 12 Δεκέμβρη- σε πρόωρες εκλογές τους Βρετανούς . Ο Τζόνσον εκφράζει τη κρίση που διέρχεται η χώρα του σε οικονομικό , κοινωνικό και γεωπολιτικό επίπεδο .
Είναι μια δεύτερη μεγάλη ήττα μετά από μια παλιά νίκη. Συγκεκριμένα το Ηνωμένο Βασίλειο συνέβαλε στη μεγάλη νίκη κατά του Χίτλερ , αλλά έχασε τότε για πάντα την Αυτοκρατορία.
Οι αποικίες οργάνωσαν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα Ανεξαρτησίας και απέκτησαν κρατικές οντότητες τόσο απέναντι στη Μ. Βρετανία όσο και απέναντι στην άλλη αποικιοκρατική χώρα τη Γαλλία .
Τότε το Ηνωμένο Βασίλειο κέρδισε μια θέση στο συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ όπως και οι άλλοι νικητές στο Β ΄Παγκόσμιο Πόλεμο και η ανθρωπότητα υφίσταται ένα διεθνές σύστημα αντιδημοκρατικό, μεροληπτικό και ευνοιοκρατικό υπέρ των νικητών πριν 75 χρόνια. Σε αυτή τη λογική λειτουργούσαν οι ελίτ στη Μεγάλη Βρετανία που πάντα όμως ήταν το μακρύ χέρι των ΗΠΑ στην Ευρώπη.
Τριάντα χρόνια μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου και της αναμέτρησης των υπερδυνάμεων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ , το Ηνωμένο Βασίλειο είχε αναπτύξει μια νέα σχέση ισχύος ως μέλος του διευθυντηρίου εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ήδη είμαστε σε μια νέα περίοδο με κυρίαρχο το ψυχρό εμπορικό πόλεμο των δασμών και του ακραίου οικονομικού ανταγωνισμού, όπου πρωτοστατούν οι ΗΠΑ η Κίνα, η Γερμανία από διαφορετικές θέσεις και για αντίθετα συμφέροντα.
Το Ηνωμένο Βασίλειο ψυχορραγεί και οι ηγεσίες του εκφράζουν τη παρακμή, τα αδιέξοδα και τη φαντασίωση επιστροφής σε ένα διεθνές σύστημα που οι αγγλοσάξονες θα ευημερούν από την εκμετάλλευση άλλων λαών, εθνών και κρατών. Αρνητικό υπόδειγμα αποτελεί η πολιτική των πλεονασμάτων σε βάρος άλλων χωρών με υποτίμηση και φτωχοποίηση εκ μέρους του Βερολίνου.
Τηρουμένων των αναλογιών βλέπουμε και τη κατάπτωση της ηγεσίας και τις παλινωδίες του Τραμπ επικεφαλής της πάλαι ποτέ άτρωτης υπερδύναμης των ΗΠΑ ,που ανακτά ισχύ κυρίως με δασμούς και περιφερειακούς πολέμους και με το δολάριο ως αποθεματικό νόμισμα.
Η νέα διεθνής πραγματικότητα είναι άλλη πέραν από τη παρούσα οικονομική επιβράδυνση με στοιχεία ύφεση.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες των 6,5 δις ανθρώπων παράγουν το 65 % και πλέον του παγκόσμιου πλούτου κατά κανόνα με όρους αθέμιτου ανταγωνισμού, όπως του οικονομικού, κοινωνικού και περιβαλλοντικού dumping και οι αναπτυγμένες χώρες των ΗΠΑ και της Ευρώπης του ενός δις ανθρώπων παράγουν λιγότερο από το 35% του παγκόσμιου πλούτου και με όρους λιτότητας, φθηνής εργασίας και εκτεταμένης ανεργίας.
Και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι διχασμένο ανάμεσα στους φτωχούς και τους νεόπτωχους που ρέπουν σε εθνικιστικά περασμένα μεγαλεία και στους έχοντες και κατέχοντες των υπηρεσιών, των τεχνολογιών και των χρηματοπιστωτικών πέριξ του City.
Και η πολιτική ελίτ σκιαμαχεί με την αδυσώπητη πραγματικότητα και διαπραγματεύεται με τον εαυτό της.
Οι δε άλλοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν αντιλαμβάνονται ότι ξηλώνουν όλοι μαζί το πουλόβερ μιας Ένωσης χωρίς πολιτική οντότητα και οικονομική και κοινωνική συνοχή.
Η κρίση θα έχει συνέχεια.