Του Παύλου Αλέπη
Οι σημερινοί 40αρηδες, δουλεύουν τώρα και εισφέρουν, για την σύνταξη των νυν συνταξιούχων. Για αυτούς όμως ποιος θα δουλέψει στο κοντινό μας μέλλον; Ποιος δουλεύει τώρα;
Το πολιτικό μας προσωπικό, αργεί να σκεφτεί, να αποφασίσει, να προγραμματίσει την απάντηση και κανείς δεν δείχνει ούτε να βιάζεται ούτε να έχει επίγνωση του χαμένου χρόνου. Έγιναν ρυθμίσεις για να αποφευχθεί η απότομη καταστροφή μιας χρεωκοπίας, αλλά μέχρι εκεί….Και το μετά, ας το για τους άλλους….
Η εργασιακή κρίση πιέζει πολυ περισσότερο απ’ ότι φαίνεται. Το αύριο ήρθε κι όλας και οι συζητήσεις ακόμα δινουν και παίρνουν. Κουβέντες και κουβεντούλες και τάχα προετοιμάζεται το πολιτικό μας προσωπικό για το αύριο… Μα η εργατική νομοθεσία είναι τόσο διάτρητη όσο οι τρύπες της γραβιέρας και το μυαλό, τόσο, όσο τα δόντια της χήνας.
Η ομπρέλα προστασίας για μισθωτούς και συνταξιούχους είναι στο κάλυμμα ακόμα, ενώ βρέχει παρανομίες καταρρακτωδώς. Παραβιάζονται ασύστολα τα πάντα, από τους εργοδότες που δεν σταμάτησαν λεπτό να μηδενίζουν επιδεικτικά το κόστος της εργασίας. Λες και εκεί ειναι το κλειδί του ανταγωνισμού… Ε δεν είναι και ποτέ δεν ήταν εκεί. Το ξέρουν και επιμένουν…
Ο ρυθμιστικός ρόλος του Κράτους έχει υποκύψει στη όρεξη της Τρόικας και το κορύφωμα της ανεργίας έχει κόψει καθε βήχα διεκδίκησης δικαιωμάτων. Πού πηγαίνουμε; Μα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη, που οι περισσότεροι απεύχονται. Με ποια μορφή; Μακάρι να ήξερα…
Η όποια ρύθμιση της μερικής απασχόλησης, λύνει το πρόβλημα προσωρινά…Κανείς κανονικός άνθρωπος δεν αρκέσθηκε ποτέ σ αυτο, για πάντα,στην έλλειψη σταθερού και μόνιμου πλαισίου εργασίας. Γεμάτος ανασφάλειες κανένας δεν δημιούργησε, όχι ανταγωνισμό,ούτε καν ποιοτική δουλειά. Και εδώ μας μιλούν κούφια και παραπλανητικά, για νεωτερισμούς και πρωτοπορίες…
Το χειρότερο όλων είναι ότι, όλο και περισσότερες νέες γενιές χαμηλώνουν τον πήχη των προσδοκιών τους και αυτό δεν συνεπάγεται πρόοδο σε κανένα τομέα…Σποραδικές οι εξαιρέσεις…
Υπάρχουν εργοδότες που εστιάζουν στην ποιοτική προσπάθεια. Εστιάζουν στην ισορροπία των σχέσεων παράγωγης και ρόλων………. Πράγματι, αυτοι ξεχωρίζουν στο επιχειρείν, στο παράγειν και στην κοινωνική ιεραρχία… Όμως με τους πολλούς τι γίνεται;;; Με τα αρπακτικά της αγοράς με τους επιτήδειους; Με αυτούς γεμίσαμε, αυτοί κυριαρχούν….
Οι αντίρροπες δυνάμεις του παρελθόντος, όπως τις γνωρίζαμε, έχουν οπισθοχωρήσει.
Πρώτον και σημαντικότερον στην Δικαιοσύνη. Ναι δεν είναι μακρυνή η εποχή που σχεδόν κάθε εργατική διαφορά, είχε χαρακτήρα για τους δικαστές, εργατοκεντρικο. Βλέπετε κάτι τέτοιο να ισχύει;
Δεύτερον. Ο έλεγχος στις εργοδοτικές συμπεριφορές έχει χαθεί εντελώς από πλευράς Κράτους. Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι… μελετά η πολιτεία πόιντ σύστεμ για τις εργοδοτικές παρασπονδίες… Όπα και παλι όπα…Το μελετά, λες και δεν έχει δει τίποτα, ή μήπως για κάποιους θα μηδενιστούν ΟΛΑ; Καθώς… μόλις τώρα μπαίνει το ζήτημα.
Η απλήρωτη εργασία δεν καλπάζει… πιλοτάρει το σούπερ Τζετ με τόσο προκλητικές λούπες, εναέριες φιγούρες με μια γλώσσα έξω, που την βλέπουν όλοι εκτός απο τους αρμόδιους…
Η καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων ΔΕΝ συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας…Το ξεχάσατε;; Κι εσείς επιλήσμονες;;
Ούτε στην ανεργία δεν μπορεί κανείς να μπει(ΟΑΕΔ) αν δεν έχει απόφαση δικαστηρίου ή -προσέξτε-παραίτηση από κάθε διεκδίκηση. Και αυτή την εικόνα, τώρα σκέφτονται οι εγκέφαλοι και ανεγκέφαλοι να την αντιμετωπίσουν με καινούργιο σχέδιο νόμου….Για πολλα κλάματα η ταχύτητα αντίδρασης του συνόλου του πολιτικού μας προσωπικού..Αιφνιδιασμένοι πάλι και πάλι ,χωρις μαθητεία σε τίποτα. Σαν να μην πονήρεψε κανέναν η κρίση…
Αυτό απαλλάσσει τον επιχειρηματικό κόσμο; Την πεποίθηση του πως μπορεί να δώσει λύση και αυτορύθμιση; Μα ούτε καν διάθεση δεν καταγράφεται…βλέπετε κάτι; Αυτό απαλλάσσει τους τραγικά ηττημένους συνδικαλιστές μας με την άτεχνη νοοτροπία του συμβιβασμού;; Ανέκδοτο μοιάζει, που ψάχνει τον Τοτό τον πουλημένο…
Αυτό άραγε το οικοδόμημα ικανοποιεί κανέναν νέο; Μπορεί άραγε αυτή η πραγματικότητα να μην δημιουργήσει μελλοντικές εντάσεις, παροξυσμούς και συμπλεγματικές αντιδράσεις; Ένας στερημένος κόσμος θα κληθεί να αντιμετωπίσει ψύχραιμα και λογικά τον παραλογισμό που του ξεδιπλώνουμε; Με τι να συμβιβαστεί ο ασυμβίβαστος νεος;
Και για να έχουμε το καλό ερώτημα, ποιος αναλύει και προετοιμάζει την εξομάλυνση για τις μετα την κρίση μερες; Με ποιες προτάσεις και ποιες προοπτικές διόρθωσης σ’ αυτη την καταφανή στρέβλωση;
Πολιτική του προλαμβάνειν είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια; Την εποχή της γιαγιάς μου όλοι ήθελαν να χωθούν στο Δημόσιο. Λίγα τα λεφτά, αλλά σιγουριά πως το Κράτος δεν θα πέσει έξω. Όλα ανάποδα τωρα. Το δημόσιο έπεσε τελικα με έμφαση έξω, τα λεφτά έγιναν λιγότερα από τα λίγα, οι νέοι φεύγουν τρέχοντας για αλλού όπου και συντάξεις υπάρχουν και προοπτικές μια και κάποιοι σκέφτονται αλλά κυρίως δημιουργούν θέσεις, δουλειές και κανόνες που τηρούνται διάολε …από αυτούς που δίνουν δουλειές και αυτούς που σκύβουν και παράγουν…χωρίς ανασφάλεια…
Εμάς μας φταίει που η Γερμανία δεν επενδύει. Που η Ευρώπη δεν ανταποκρίνεται σε παροχές, που το σχέδιο μιας Ελλάδας να πατά στις παραγωγικές της δυνάμεις έχει ανέβει στην αιωνόβια γνωστή χελώνα…του μύθου και της Ιστορίας.
Στην φωτογραφία του παρόντος διαβάζει κανείς το μέλλον… Αν βέβαια θέλει.
Μοιάζουν όλα αυτά απλοϊκά ξεδιπλωμένα. Πόσο μακριά όμως είναι μια πολιτική ανασυγκρότησης και αναμόρφωσης αυτών των δεδομένων; Δείτε αυτό που μας έμαθαν να λέμε πολιτική.
Πρόσωπα, φιλοδοξίες, οικογένειες, σχήματα υπαρκτά και ανύπαρκτα, υποψήφιοι, σωτήρες και…επαγγελματίες. Και από αποτέλεσμα; Από ποιότητα ζωής; Όλα στον μηδενισμό και στην …απαρχή μιας εκ νέου ελπίδας. Ως πότε;;;
Το μεγάλο γεγονός της ελληνικής φτωχοποίησης των τελευταίων χρόνων ούτε αναλύθηκε σοβαρά, ούτε αποδόθηκαν ευθύνες, ούτε σχεδιάστηκε με αγάπη καμμιά νεα πορεία. Με δήθεν νέους νόμους και τάχα μεταρρυθμίσεις αιφνιδιαστήκαμε πάλι, γιατί το σκάκι που παίζουμε δεν κάνει προβλέψεις. Μας πήραν λοιπόν τους… πύργους, τους τρελούς, τους φαντάρους και την Βασίλισσα.