Του Γιάννη Πανούση
Μία κιμωλία κύκλου είμαι
που ξέρει να επιστρέφει
Γ.Παπούλιας, Οι πέντε υπηκοότητες ενός υπνοβάτη
Τόχω ξαναγράψει πριν από χρόνια.
Οι πολιτικά νεωτεριστές και οι κομματικά παλαιομοδίτες έχουν παγιδευτεί στη λογική των συνηθισμένων μεταπολιτευτικών σχημάτων. Δεξιά/κεντροδεξιά και σοσιαλισμός/σοσιαλδημοκρατία με την Αριστερά[κυρίως τότε το ΚΚΕ] στο περιθώριο. Σήμερα η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Ένα οιονεί-αριστερό κόμμα κυβερνάει [με την ψήφο του ελληνικού λαού] και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να βρούν νέα φυσιογνωμία [ίσως και ιδεολογία].
Σε αυτό το πλαίσιο η αναζήτηση ενός άλλου υποκειμένου κεντροαριστερής κατεύθυνσης, με σαφή εξαίρεση του ΣΥΡΙΖΑ και του αριστερού ΠΑΣΟΚ, μοιάζει μάχη με ανεμόμυλο. Τα κομμάτια και θρύψαλα διαφόρων αποτυχημένων πειραμάτων, ανεξαρτήτως του κύρους των εμπνευστών και πρωταγωνιστών τους, θυμίζουν αέναη περιστροφή πέριξ του, εκ των πραγμάτων [αλλά και λόγω ΣΥΡΙΖΑ], παρωχημένου εαυτού τους. Ασκήσεις επί χάρτου φιλόδοξων[αλλά όχι πάντοτε σωφρόνων] υποστηρικτών μιάς αδύνατης παλινόρθωσης. Η μιντιακοαρεστή Κεντροαριστερά μέχρι στιγμής υποστέλλει απλώς τα σύμβολα της μόνης ιστορικής σοσιαλιστικής κυβέρνησης, αυτής του πρώτου ΠΑΣΟΚ, και αντί να ορίσει τον πολιτικό της αντίπαλο και ν’αλλάξει ιδεολογικό ‘παράδειγμα’ αναμασάει συνταγές και ονόματα της πολιτικής και των πολιτικών της κρίσης.
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να καταστεί και πάλι, μετά από μία σε βάθος αυτοκάθαρση κι επεξεργασία νέων τολμηρών θέσεων,ο ένας πόλος της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς, που μαζί με τον ανανεωμένο ΣΥΡΙΖΑ, θ’αλλάξουν τη μοίρα του τόπου και των ελλήνων. Γιατί χρειάζονται άραγε κι άλλους ‘διευθυντές ορχήστρας’;