Του Γ. Λακόπουλου
Ο Φώτης Κουβέλης, έμπειρος πολιτικός ηπίων τόνων -παρά τα λάθη του που έβλαψαν πρώτα τον ίδιο- επιστρέφει στο κόμμα από το οποίο προέρχεται. Καλά κάνει όσο και αν τον κατηγορούν οι υποστηρικτές εκείνων που έχουν κάνει τις περατζάδες στα κόμματα πάσης ιδεολογίας δεύτερη φύση τους. Πολύ περισσότερο δεν είναι κακή εξέλιξη για ένα κόμμα στο οποίο ακόμη έχουν γήπεδο οι ακραίοι και οι σαλεμένοι.
Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, επίσης καταληψίας -στο Πολυτεχνείο- διεψευσε ότι αναλαμβάνει ημικυβερνητική θέση, αλλά στο μέγαρο Μαξίμου τον θέλουν. Ένας πολιτικός κόσμημα της γενιάς του με συγκροτημένη παρουσία στο δημόσιο βίο . Δεν θα ήταν καθόλου άσχημη ιδέα να βρεθεί στο μέλλον και στο υπουργικό συμβούλιο. Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για τον Τσίπρα.
Ο Νίκος Μουζέλης, πανεπιστημιακός υψηλού κύρους, μετέχει στην επιτροπή που συγκρότησε ο Τσίπρας για το συνταγματικό διάλογο και την ενισχύει το βάρος της παρουσίας του. Η επιλογή του τον τιμάει ως διανοούμενο που τοποθετείται στην κίνηση των πραγμάτων και όχι στην απάθεια και τη μεμψιμοιρία. Οι επιθέσεις που δέχθηκε άλλωστε τον δικαιώνουν.
Ακούγεται ότι …ακούγονται και άλλα ονόματα στο τραπέζι των διεργασιών για το νέο υπουργικό σχήμα. Για παράδειγμα το Μέγαρο Μαξίμου θα επιθυμούσε να βρεθεί μια προσήκουσα -που θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου- θέση για τον ευπατρίδη πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργο Προβόπουλο. Ειδικά μετά τις ανοίκειες επιθέσεις που δέχθηκε από τον διάδοχό του, ο συμβολισμός θα ήταν καταλυτικός. Όπως καταλυτική θα ήταν και η συνδρομή του.
Ας μην συνεχίσουμε . Μένει να αποδειχτεί ότι ο Τσίπρας συνειδητοποίησε ότι δεν μπορείς να ασκήσεις πολιτική εξόδου από την κρίση με λάθος ανθρώπους και αναζητά σοβαρά και αξιόπιστα πρόσωπα για την επομένη κυβέρνησή του. Ότι έχει αποφασίσει να τελειώνει με τα σούργελα τους ιδεοληπτικούς αντιευρωπαίους, τους σαλεμένους και τους άχρηστους- με πρώτον πλέον τον υπουργό Οικονομικών που ανέλαβε να εφαρμόσει το Μνημόνιο και διακηρύσσει ότι καλύτερα να πέσει η κυβέρνηση αν πρόκειται να το …εφαρμόσει. Η τη γνωστή ομάδα των δακρυσμένων αντιμνημονιακών που υπογράφουν με βαρεία καρδιά μνημονιακές αποφάσεις και μετά φροντίζουν να μην εφαρμοστούν.
Σ αυτο μέτωπο υπάρχει μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για τον Πρωθυπουργό. Αν, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα της συγκυρίας, προτίθεται να κάνει τη δεύτερη μεγάλη στροφή της σταδιοδρομίας του, μετά τη στροφή Ιουλίου του 2015 και να συγκροτήσει αξιόπιστη κυβέρνηση με ευρεία κοινωνική και πολιτική αποδοχή, στην ατζέντα του υπάρχει ένα όνομα που θα λειτουργούσε ως τεκμήριο αυτής της αξιοπιστίας: Γιάννης Πανούσης.
Δεν ξέρουμε αν ο καθηγητής της Εγκληματολογίας θα είχε διάθεση να επιστρέψει, καθώς στα γραπτά του είναι αυστηρός με τον ΣΥΡΙΖΑ και τις συμπεριφορές πολλών στους κόλπους του. Αλλά δεν είναι θέμα Πανούση. Είναι θέμα Τσίπρα.
Θα είχε κέρδος ο ίδιος αν, όπως τον βρήκε –χωρίς να έχουν καμιά επαφή προηγουμένως- τον Ιανουάριο του 2015 να τον ξαναβρεί εκ νέου τώρα. Ποιος δεν θα επικροτούσε π.χ. την τοποθέτηση του στο υπουργείο Παιδείας ενός ακαδημαϊκού που ξέρει όσοι λίγοι στη χώρα το εκπαιδευτικό σύστημα;
Οπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ο Πανούσης αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα είδος Ερινύας για τον Τσίπρα. Έχασε έναν επιτυχημένο υπουργό την ώρα που τον είχε περισσότερο ανάγκη και ως πολιτικό συμβολισμό. Είχε την μεγαλύτερη κοινωνική αποδοχή και άσκησετην ευφυέστερη διοίκηση του συγκεκριμένου υπουργείου – κατά την παραδοχή των διοικούμενων.
Ηταν αξιοπρεπής, σοβαρός λιγόλογος, δεν μετείχε ίντριγκες και σε τριβές με κανένα. Επιπλέον είχε τολμηρές ιδέες, την ικανότητα να τις κάνει πολιτική πράξη και το θάρρος να συγκρούεται με ότι κακοφορμίζει στο το χώρο. Προφανώς αυτός ήταν ο λόγος που τον στοχοποίησαν οι ακραίοι του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Από την αλλοπαρμένη Ζωή Κωνσταντοπούλου μέχρι τους “επαναστάτες” νεολαίους του κόμματος με τις αριστερίστικες ορμές. Ενδεχομένως και κάποιοι κρυπτόμενοι κυβερνητικοί που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την διαδρομή του.
Ο Πανούσης δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ και το έλεγε. Ήταν όμως καλός υπουργός και σώφρων πολιτικός -χωρίς να του λείπει η ριζοσπαστική αντίληψη. Όπως ήταν αδέκαστος, μοναχικός και ενίοτε αγύριστο κεφάλι. Ό,τι λείπει από τη σημερινή πολιτική τάξη. Σύμφωνα με γνωστό δημοσκόπο “το προφίλ του είχε στοιχεία προέδρου της Δημοκρατίας”., με βάση της μετρήσεις του.
Ενδεχομένως το διαισθάνονταν και ο Τσίπρας που τον στήριξε σε όλες τις περιπτώσεις και κατά τα λεγόμενα της εποχής υπήρξε και η ιδέα να οριστεί κάποια στιγμή αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Καθόλου κακή ιδέα αν ληφθεί υπόψη ότι ο Πανούσης ήταν η εμπράγματη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ, προτού καν τεθεί θέμα διεύρυνσης. Ήταν η μετακίνηση προς την κεντροαριστερά προτού αρχίσει να τη σκέφτεται.
Δεν ξέρουμε τι μεσολάβησε και ο Πανούσης έμεινε έξω από τα πλάνα του Τσίπρα – ίσως και η δική του επιθυμία λόγω ιδιοσυγκρασίας – πριν και μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Ξέρουμε μόνο τη στοχοποίησή του από κάποιους κύκλους που κινούνται στο περιθώριο της παρανομίας. Υπήρξαν ίσως και κακοί χειρισμοί εκατέρωθεν και αδέξιες διαμεσολαβήσεις.
Εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει κάτι που να χωρίζει προσωπικά τους δυο άνδρες. Ενδεχομένως δεν έχουν επαφή έκτοτε, αλλά ο Πανούσης παρά τις κρούσεις που δέχτηκε να μετάσχει σε άλλες πολιτικές διεργασίες έμεινε όπως ήταν πάντα: ανεξάρτητος και χειραφετημένος. Ποιος δεν θα επικροτούσε την επιστροφή του στην κυβέρνηση;
Ποια άλλη καλύτερη απόδειξη της απόφασης του να στραφεί στο ρεαλισμό, τη σοβαρή πολιτική και την αποτελεσματική διακυβέρνηση θα είχε ο Αλέξης Τσίπρας από την εκ νέου πρόταση χαρτοφυλακίου στον καθηγητή Πανούση; Θα ήταν μια λυτρωτική επιστροφή, που θα λειτουργούσε παραδειγματικά για πολλούς από εκείνους που θα μπορούσαν να κινήσουν μπροστά τον τόπο αυτή τη περίοδο.
