Για την Αριστερά του μέλλοντός μας…

Του Γιάννη Πανούση

Ιδού,υπόθεση εργασίας

‘’περί δυσαναπλήρωτου κενού’

υποψηφίου με αξιώσεις

[χωρίς βιβλιογραφίες

κι ανιαρά παραθέματα]

απευθυνόμενη

σε επαρκείς αναγνώστες

Δ. Πιστικός, Περί κενού

Η [εν γένει] Αριστερά μοιάζει να επινοεί συνεχώς τον εαυτό της μέσα από προκρούστειες λογικές αυτοαναφορικής προσαρμοστικότητας της πραγματικότητας στην ιδεολογία της[sic]. Τώρα όμως  η Πανδημία της θέτει πρόσθετα ή και άλλα ζητήματα στα οποία δεν ήταν έτοιμη ν’απαντήσει με τις γνωστές βεβαιότητες[!].

Έτσι με τον Ιό δεν τα βρίσκει από άποψη θεωρητικής προσέγγισης του Κακού,μολονότι το σχετικό προσωπικό φόβο τον μοιράζονται εξίσου ιδεοληπτικοί και μη.Ακόμα και ‘τη δημοκρατικότητα’ του Κορονοϊού[αφού δεν κάνει εξαιρέσεις πλουσίων ή ισχυρών]όταν την αντιμετωπίζεις με την [ενδεχόμενη]’αντιδημοκρατικότητα’ των μέτρων ,πάλι δείχνεις τεράστια θεωρητική αμηχανία.

Με τους Επιστήμονες ,οι οποίοι εκπροσωπούν μέρος των ελίτ,δεν τα βρίσκει διότι το λαϊκό κίνημα έχει άλλη άποψη για τις αιτίες και τις θεραπείες[;][την οποία βέβαια θα δημοσιοποιήσουν όταν ‘οι κακοί άλλοι’ θα έχουν σώσει την παρτίδα][και την Πατρίδα]

Με την Τεχνολογία δεν τα βρίσκει διότι ό,τι αρχίζει από τηλε-…[τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, τηλεδιάσκεψη] συνιστά πονηριά του Κατεστημένου για ν’απολύσει εργαζόμενους

Με την Ευρώπη δεν τα βρίσκει, αν και επί 5 χρόνια η Κυβερνώσα συρόταν πίσω από τις εντολές των ισχυρών[προφανώς για να ετοιμάσει καλύτερα το διεθνισμό],όμως η Πανδημία χτύπησε και τους άλλους δυνάμει συμμάχους της[;] σε Ασία και Λατινική Αμερική,οπότε αναζητείται  νεότερος εξωτερικός σωτήρας

Αντιλαμβάνομαι ότι αποτελεί σοβαρό πρόβλημα όταν σου παίρνουν από το στόμα το ιδεολογικό σου ψωμί, που χρόνια το μονοπωλούσες [π.χ απόψεις για ρατσισμό, ενδοοικογενειακή βία, μέτρα στήριξης για τους ευάλωτους] ή όταν τιμούν τους ‘δικούς σου εμβληματικούς ήρωες ’[τους οποίους βέβαια πλειστάκις και κατά περίπτωση είχες [απ]αρνηθεί] [Γλέζος,Κοροβέσης].

Έχει λοιπόν η Αριστερά ξεμείνει  από μύθους, έχει απαξιώσει πολλούς [ιερούς;] σκοπούς λόγω κακής χρήσης [ανίερων] μέσων,έχει αλλοιωθεί ένεκα συμβίωσης με αντιδραστικούς συμμάχους; Κι αν είναι έτσι τα πράγματα τί πρέπει να κάνουν; ν’αδειάσουν τους τοίχους από τα πορτραίτα και τα ράφια από τα βιβλία των κλασσικών; να γράψουν νέες ιστορίες με νέους ήρωες; ν’αφεθούν στο νεο-Μακιαβελισμό ή σε νέους πειραματισμούς;

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι το πρόσφατο [κι όχι μόνον] παρελθόν μας δίδαξε ότι δεν υπάρχει Ιστορία χωρίς συνείδηση και ηθική, ότι δεν υπάρχουν Αλανθαστοι Ηγέτες, ότι αν επιθυμεί η Νέα Αριστερά να καταστεί μαμμή της Δημοκρατίας [κι όχι της δικτατορίας του προλεταριάτου] οφείλει ν’αλλάξει ρότα, επιχειρήματα, ρητορική και πρόσωπα, γιατί διαφορετικά η Επόμενη Μέρα θα την βρει απογυμνωμένη, αναχρονιστική και αδύναμη στο να επιτελέσει κεντρικό ρόλο στην Αναγέννηση της χώρας, την οποία άλλωστε θα στηρίξουν και άπαντες οι φίλοι και οπαδοί της [εξαιρουμένων ίσως όσων εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο μέγας χαμός αποτελεί ‘επαναστατική ’ευκαιρία].