Η σημερινή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παραπέμπει στις, αλήστου μνήμης, ημέρες της διοίκησης Καρακίτσου. Λειτουργεί συμπληρωματικά με την κυβέρνηση- όπως έκανε και με τα Μνημόνια.
Να αρχίσουμε με τις ελληνικές συνδικαλιστικές πρωτοτυπίες και αντιφάσεις.
Σε ολόκληρη τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δέχθηκαν μεγάλη επίθεση στο εισόδημα, τα δικαιώματα και την κοινωνική προστασία τους.
Αλλά σ’ αυτό το διάστημα η υποτιθέμενη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος- ήτοι το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο , εργατών και υπάλληλων, που θα τους υπερασπιζόταν- ήταν … εξαφανισμένο. Αν δεν ήταν και εναντίον τους επί της ουσίας.ADVERTISING
Είναι για Γκίνες. Όπως είναι ότι στην ηγεσία του κόλλησε εδώ και.. 15 χρόνια ο ίδιος άνθρωπος. Πρόεδρος ΓΣΕΕ είναι ένας … διευθυντής Τράπεζας του δεν μπορεί να εντοπίσει κανείς τα εξής: την ηλικία, το βιογραφικό, και τη συνδικαλιστική δράση.
Από ότι λέγεται την υποκαθιστά με φανατική προσήλωση στην ανάδειξη της πρωθυπουργίας Μητσοτάκη και στον «αγώνα» για την ήττα του Τσίπρα. Ως κορύφωση ευνουχισμού της συνδικαλιστικής του παράταξης.
Επί δεκαετίες η ΠΑΣΚΕ συμπορεύθηκε στα συνδικάτα με τις παρατάξεις της Αριστεράς. Αλλά επί των ημερών του Γιάννη Παναγόπουλου αδελφοποιήθηκε με τη ΔΑΚΕ της ΝΔ και μηδένισε τα αγωνιστικά αντανακλαστικά της.
Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο που δεν περιμένουν όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, είναι να οργανώσει η σημερινή ΓΣΕΕ την αντίδραση των εργατοϋπάλληλων κατά της χονδροειδούς κυβερνητικής παρέμβασης στη δουλειά και στη ζωή τους.
Μια φυσιολογική συνδικαλιστική ηγεσία θα είχε ανεβεί στα κεραμίδια και δεν θα άφηνε λίθον επί λίθου- με σεβασμό στους υγειονομικούς περιορισμούς λόγω της πανδημίας, για όσο χρειάζεται..
Η σημερινή πλειοψηφία της ΓΣΕΕ παραπέμπει στις, αλήστου μνήμης, ημέρες της διοίκησης Καρακίτσου. Λειτουργεί συμπληρωματικά με την κυβέρνηση- όπως έκανε και με τα Μνημόνια.
Με την αδράνειά της επιτρέπει στον Πρωθυπουργό με τους αντεργατικούς νόμους, να διατείνεται ότι είναι ο καλύτερος φίλος των εργαζομένων και ότι τιμά πρώτος την εργατική πρωτομαγιά.
Την τιμά με νόμους κατά των εργατών, χωρίς αντίσταση από τη ΓΣΕΕ. Η συνδικαλιστική ηγεσία αντί να ηγηθεί των κινητοποιήσεων, επιδιώκει την αποδυνάμωσή τους.
Αλλά ουδέν κακό αμιγές καλού. Η παρακμιακή εικόνα του ελληνικού συνδικαλισμού, με την παροπλισμένη ΓΣΕΕ , μπορεί να αλλάξει με αφορμή το νομοσχέδιο Χατζηδάκη.
Η κυβέρνηση καταργεί το οκτάωρο και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις- περιορίζει το συνδικαλιστικό δικαίωμα , αναιρεί κατακτήσεις και θέτει υπό έλεγχο τις απεργιακές κινητοποιήσεις.
Το ζητούμενο είναι αν σε αυτή την επίθεση οι εργαζόμενοι δεν θα μείνουν αδρανείς ακολουθώντας το δόγμα της διοίκησης Παναγόπουλου: σφάξε με Αγά μου, ν αγιάσω.
Η αντιπολίτευση βρίσκεται απέναντι στο εργασιακό έκτρωμα και συνεπώς εκτός από τις κοινωνικές προϋποθέσεις δημιουργείται το αναγκαίο πολιτικό περιβάλλον για ανασύνθεση του συνδικαλιστικού τοπίου.
Η συνδικαλιστική κρίση, διατεταγμένη από τις δυνάμεις της ΝΔ και του Κινάλ , έφτασε ήδη στο έσχατο σημείο απαξίωσης της έννοιας του συνδικαλισμού.
Αυτό όμως μπορεί να γίνει αφετηρία για βαθιές αλλαγές στα συνδικάτα.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν κάτι από τον σημερινό αποστεωμένο συνδικαλιστικό σχηματισμό, υπό την ΓΣΕΕ.
Η ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ συμβαδίζουν-σε συνεργασία με την κυβέρνηση και τις εργοδοτικές οργανώσεις. Το ΠΑΜΕ έχει από χρόνια περιχαρακώσει τις δυνάμεις που επηρεάζει το ΚΚΕ. Η παρουσία του ΣΎΡΙΖΑ ήταν και παραμένει ισχνή.
Σ αυτό το σκηνικό δημιουργούνται ευκαιρίες να αναπτυχθεί ο αυτόνομος νέος συνδικαλισμός- χωρίς κηδεμόνες και κομματικούς καθοδηγητές.
Το εργασιακό νομοσχέδιο επιχειρεί να περιορίσει δικαιώματα και να χειραγωγήσει το συνδικαλιστικό δικαίωμα και το ασφαλιστικό που θα ακολουθήσει θα αφαιρέσει κεκτημένα.
Εξ αντικειμένου αυτά διαμορφώνουν όρους για κοινωνική αντίδραση, που αναδείξει στα σωματεία νέες δυνάμεις . Ικανές να αναλάβουν την ανόρθωση του κινήματος διεκδικήσεων και τη φυσιογνωμία του συνδικαλιστικού κινήματος, που δεν είναι καν κίνημα σήμερα.
Η πίεση που ασκεί η κυβέρνηση με τη νομοθετική πρωτοβουλία της στα εκατομμύρια των εργατοϋπάλληλων, σε συνδυασμό με την υποδούλωση των παραδοσιακών συνδικαλιστών στις κυβερνητικές δυνάμεις, αφήνει κενό το πεδίο, για ανάπτυξη αυθεντικής συνδικαλιστικής δραστηριότητας.
Αναδεικνύει τις νέες ανάγκες οργάνωσης των εργαζομένων και τους κινητοποιεί για απομακρύνουν τη σημερινή συνδικαλιστή γραφειοκρατία, που τους αφήνει ακάλυπτους στις επιθέσεις που δέχονται.
Μια νέα γενιά συνδικαλιστών θα αφήσει πίσω την πρακτική των συνδικάτων που διευθύνονται από τα κόμματα. Θα αναγεννήσει τον εγχώριο συνδικαλισμό, με ευρωπαϊκές προδιαγραφές και σωματεία με υγιείς επιδιώξεις.
Ικανά να διεκπεραιώσουν το ρόλο τους, δίπλα στους εργαζόμενους και όχι δίπλα στις κυβερνήσεις και τους κομματικούς μηχανισμούς.
Είναι εξέλιξη υπέρ της ανάπτυξης και της ευημερίας. Όπως διακήρυξε πρόσφατα ακόμη και ο Τζο Μπάιντεν τις χώρες δεν τις κτίζουν ο χαρτογιακάδες και τα «γκόλντεν μπόις», αλλά τα συνδικάτα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR