Στη Συνδιάσκεψη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα βρεθεί μπροστά στον καθρέφτη του. Πρέπει να τον πείσει ότι μπορεί να αναδειχθεί σε σύγχρονο κόμμα, ικανό να διεκδικήσει την πρώτη θέση- ακόμη και σε ενδεχόμενο εκλογικό αιφνιδιασμό το φθινόπωρο- για να πεισθούν και οι πολίτες να τον ακολουθήσουν.
Ως κόμμα που μπορεί να συσπειρώσει στην κάλπη ευρύτερους όγκους ψηφοφόρους και να διεκδικήσει την πλειοψηφία, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ παραμένει αυτό που ήταν το 2012 -όταν έκανε την πρώτη έφοδο προς το ρετιρέ.
Υπόθεση τριών προσώπων: του Αλέξη Τσίπρα, του Αλέξη Τσίπρα και του Αλέξη Τσίπρα.
Μετά από 4,5 χρόνια κυβερνητικής διαχείρισης και άλλα τόσα, σε δυο φάσεις, στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αναδείχθηκε άλλο στέλεχος που να κάνει «γκελ» στην κοινωνία και κυρίως στην ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη.
Ο Τσίπρας είναι ο φυσικός επικεφαλής της, σε ότι αφορά τουλάχιστον την επιρροή στα κοινωνικά στρώματα και τα πολιτικά ρεύματα που αιμοδοτούσαν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για ένα διάστημα και του Κώστα Σημίτη- και απομακρύνθηκαν επί Γιώργου Παπανδρέου.
Παρ όλα αυτά η «γραφειοκρατία» της Κουμουνδούρου αρνείται να αναγνωρίζει δυο δεδομένα.
Το πρώτο είναι ότι η προσωπική ακτινοβολία του Τσίπρα – όπως τη διαμορφώσει η σκηνική παρουσία του και η πολιτική του συγκρότηση – είναι η μοναδική «προίκα» του κόμματος- αν θέλει να εκλαμβάνεται ως κόμμα εξουσίας.
Δεύτερο – που εγγράφεται στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος- είναι ότι τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά του 2015, αλλά και του 2019, δεν διαμορφωθήκαν από την απήχηση των ιδεών της «Αριστεράς», ούτε από την πειθώ των καταστατικών και πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μετακίνηση των ψηφοφόρων που διαμόρφωναν την πλειοψηφική μεταπολιτευτική Κεντροαριστερά-προήλθε από την προσωπική ικανότητα του Τσίπρα να εκφράσει πρωταγωνιστικά την αντισυστημική αντίδραση στη μνημονιακή συγκυρία .
Απόδειξη ότι όποιος απομακρύνθηκε από αυτόν, χάθηκε – με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον, πανίσχυρο εσωκομματικά κάποτε , Παν. Λαφαζάνη. Η εκλογική επιβίωση Βαρουφάκη -παρενθετική ή όχι- είναι άλλης τάξης, καθώς ο ίδιος δεν προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παρότι τα δεδομένα είναι ορατά και ερμηνεύσιμα, στελέχη του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιοι από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ,αδυνατούν -δυο χρόνια τώρα -να τα παραδεχθούν και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας, που θα τους καθιστά υπολογίσιμη κυβερνώσα δύναμη.
Ίσως γιατί η διακηρυχθείσα επιλογή «διεύρυνση- μετεξέλιξη» δεν άρχισε από την αυτοκριτική για την κυβερνητική περίοδο και έτσι διευκολύνθηκε η υπονόμευσή της από μέσα.
Σήμερα στην Κουμουνδούρου δεν θα βρει κανείς ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον επικεφαλής του εν δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά ένα σύμπλεγμα ομάδων, κατατμήσεων και διαρκούς αμοιβαδοποίησης.
Οι «φράξιες» είναι επίσημες και διακηρυγμένες, έχουν όνομα και ηγετικές κάστες και συνιστούν τρόπο κομματικής συγκρότησης και λειτουργίας. Δεν πρόκειται μόνο για παραδοσιακές αντιηγετικές συσπειρώσεις, αλλά και για ομάδες ανεκτές από την ηγεσία- ενώ διακρίνονται και «φράξιες μέσα στις φράξιες».
Αυτό εμπόδισε το κόμμα να διαμορφώσει και να αναδείξει την ιδεολογική του ταυτότητα και την πολιτική του, ώστε με αυτά ως βάση να μαζικοποιηθεί και να αποκτήσει νέα οργανωτική δομή.
Όλα και όλοι συνυπάρχουν σε ένα ημίκλειστο σύστημα, σχεδόν περιθωριακό, που ομφαλοσκοπείται διαρκώς και συρρικνώνεται- σε σχέση τουλάχιστον με τα εκλογικά ποσοστά του πρόσφατου παρελθόντος.
Και εσωτερικά εκλαμβάνει ως ..μειονέκτημα το ιμπέριουμ Τσίπρα στη Δημοκρατική παράταξη.
Προκύπτει εμφανώς από την περιορισμένη επιρροή στο συνδικαλισμό και την αυτοδιοίκηση -που είναι εντελώς αναντίστοιχη της εκλογικής του δύναμης. Όπως και ο αριθμός των κομματικών μελών
Αυτό δεν είναι απλώς αποτέλεσμα αδυναμίας και δεν είναι πάντα αθώο. Υπάρχουν στελέχη με στρατηγική δευτέρου κόμματος. Πιστεύουν ότι μπορούν «να πολεμήσουν τον καπιταλισμό» καλύτερα από την αντιπολίτευση και συνεπώς πρέπει να παραμείνουν «Αριστερά και τίποτε άλλο»- «ανεχόμενοι» μόνο τις «συμμαχίες».
Ανομολόγητα θεωρούν – και επιδιώκουν κάποιοι- ότι μια εκλογική ήττα θα οδηγήσει σε αλλαγή ηγεσίας, οπότε θα διασφαλισθεί η «ιδεολογική καθαρότητα». Γι αυτό αντιστέκονται στη διεύρυνση, με το ψευδές επιχείρημα «δεν θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ».
Αυτή η αντίφαση ανάμεσα σε ένα κόμμα που μέχρι πριν δυο χρόνια κυβερνούσε-και ισχυρίζεται ότι θέλει να κυβερνήσει ξανά- και στην αδυναμία ή άρνηση, να δημιουργήσει όρους εκλογικής επικράτησης, θα αναδειχθεί εκ των πραγμάτων στην πανελλαδική Συνδιάσκεψη.
Στις αρχές του επόμενου μήνα, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ , σε μια κατά το δυνατόν αντιπροσωπευτική διαδικασία, θα δείξει με τι θα πάει και τι θα αφήσει.
Θα φανεί αν θα συσπειρωθούν όλοι ενεργητικά και δραστήρια στον Τσίπρα , θα υιοθετήσουν νέες αντιλήψεις και πρακτικές και θα αναζητήσουν νέα πρόσωπα ευρεία αποδοχής- βάζοντας στα πίσω καθίσματα όσους προκαλούν αποστροφή..
Αν θα παρουσιάσουν το μαγικό συνδυασμό «κυβερνητικό πρόγραμμα- κυβερνητική ομάδα» που θα πείθει ότι είναι προτιμότεροι από όσους κυβερνούν, όπως κυβερνούν, σήμερα.
Αλλιώς θα συνεχίσουν σαν ένα πολύ-τεμαχισμένο σχήμα που θα τρώει τις σάρκες του και θα προσπαθεί να «κοντύνει» τον επικεφαλής του- ενώ ταυτόχρονα να εκμεταλλευθεί την επιρροή του , για να συντηρήσει τον εσωτερικό μικρομεγαλισμό των ομάδων..
Στη Συνδιάσκεψη ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα βρεθεί μπροστά στον καθρέφτη του. Πρέπει να τον πείσει ότι μπορεί να αναδειχθεί σε σύγχρονο κόμμα, ικανό να διεκδικήσει την πρώτη θέση- ακόμη και σε ενδεχόμενο εκλογικό αιφνιδιασμό το φθινόπωρο- για να πεισθούν και οι πολίτες να τον ακολουθήσουν.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR