Με τη διακήρυξη «δεν χρωστάω σε κανέναν» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ θέλει να πει κυρίως «δεν με κρατάει κανένας».
Μάλλον αιφνιδίως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Αλέξης Τσίπρας, την ώρα που μιλούσε στη Βουλή για την Προανακριτική επιτροπή που στήνει η ΝΔ, είπε επί λέξει: «αν για κάτι αισθάνομαι περήφανος, αλλά και δυνατός πολιτικά, είναι ότι δεν χρωστάω σε κανέναν!».
Βολή για τον Μητσοτάκη: «πολλοί ερίζουν για τη συμβολή τους στην εκλογή του», είπε.
Απόντος του Πρωθυπουργού, δεν δόθηκε συνέχεια. Αλλά ήταν μάλλον η πιο σημαντική αναφορά στη συγκεκριμένη παρέμβαση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν συνυπολογιστεί ότι λίγο νωρίτερα απέδωσε εύσημα στον πρώην Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, για τον χαρακτηρισμό «νταβατζήδες»-με τους οποίους συγκρούσθηκε-ο συνειρμός με σημερινούς οικονομικούς παράγοντες, είναι προφανής.
Προφανέστερη είναι η απορία: γιατί χρησιμοποίησε αυτή τη διατύπωση τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και στη συγκεκριμένη συζήτηση;
Για να δείξει ότι πίσω από την επιλογή της ΝΔ να παραπέμψει τον πρώην υπουργό του Νίκο Παππά υπάρχουν οικονομικά συμφέροντα;
Μόνο αυτό; Προφανώς όχι. Αυτή την περίοδο υπάρχουν δεδομένα – όπως είναι η κατανομή του κοινοτικού χρήματος- που ανάγουν σε ζητούμενο της συγκυρίας ποιος συγκρούεται με ποιόν και ποιος χρωστάει στον άλλον.
Προκειμένου να ανιχνεύσουμε γιατί ο Τσίπρας διακήρυξε αυτή τη στιγμή στη Βουλή ότι «δεν χρωστάει σε κανέναν» και πως αυτό συνδέεται με τις πολιτικές εξελίξεις, κατ ανάγκη θα πάμε λίγο πίσω.
Και οι πέτρες ξέρουν τις συγγένειες ανάμεσα στην πολιτική τάξη και την οικονομική εξουσία. Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, αυτός ο δεσμός έβλαψε την πολιτική. Ιδίως μετά την ισχύ που απέκτησε η οικονομική εξουσία με τον έλεγχο της τηλεόρασης.
Καθώς ο ρόλος της ήταν καθοριστικός στην εκλογή κομμάτων και βουλευτών, ο δημόσιος βίος πέρασε σε καθεστώς χειραγώγησης από τους αυθαιρετούχους-ως το 2017-κατόχους των τηλεοπτικών συχνοτήτων.
Η αναμέτρηση κυβερνήσεων, υπουργών και Πρωθυπουργών με τα συμφέροντα που βρέθηκαν κάθε φορά πίσω ή και μπροστά, από έναν τηλεοπτικό σταθμό απέβαινε σε βάρος των πολιτικών. Ακόμη και αν ήταν …Κώστας Μητσοτάκης.
Σε κάθε περίπτωση απέβη σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου το 1989 και του Κώστα Καραμανλή το 2009. Ωστόσο σε άλλες περιπτώσεις ευνόησε πολιτικούς να κερδίσουν εκλογές. Είναι οι περιπτώσεις του Κώστα Σημίτη και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Για να μείνουμε στον τελευταίο, όσοι ξέρουν καλά τα παρασκήνια των εκλογών του 2019 βεβαιώνουν ότι ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη, απλώς επωφελήθηκε από την αναμέτρηση του Αλέξη Τσίπρα με έναν κύκλο μιντιακών και οικονομικών παραγόντων.
Κοντολογίς ο τότε Πρωθυπουργός, που ανέτρεψε τα ιστορικά δεδομένα και έφερε την Αριστερά στην κυβέρνηση, δεν ηττήθηκε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά από τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο και άλλους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.
Τα υπόλοιπα ήταν θέμα πολιτικού μάρκετινγκ που μεταμόρφωσαν ένα ακόμη «υιό του πατρός» σε πρωθυπουργήσιμο.
Παρένθεση. Ποιος ξέρει τι υπάρχει στα έγκατα της ψυχής του σημερινού πρωθυπουργού όταν λέει «προσπαθούν να με εμφανίσουν σαν κάτι που δεν είμαι;» Εννοεί τους αντιπάλους του ή τους επικοινωνιολόγους και τους ίματζ μέικερς που σκηνοθετούν από το 2015 τη δημοσία παρουσία του; Κλείνει η παρένθεση.
Εν πάση περιπτώσει κάποιοι πολιτικοί αναλυτές συνδέουν την πρόσφατη αναφορά του Τσίπρα «δεν χρωστάω σε κανέναν», με τις εκλογές του 2015 και την περίφημη «γάτα Ιμαλαΐων».
Εκπρόσωπος ισχυρών κύκλων εκείνη την περίοδο, ζήτησε να συναντηθεί με τον επερχόμενο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και του προσέφερε την- μιντιακή κυρίως-υποστήριξή τους.
Ακουγόταν ως ανεπάντεχο δώρο, που θα ενίσχυε την πορεία του προς την εξουσία.
Αλλά ο Τσίπρας διέκρινε προσφυώς ότι, όταν αυτοί οι κύκλοι σε αγκαλιάζουν είναι για να σε πνίξουν. Η συνάντηση απέβη άκαρπη.
«Ήταν λάθος που δεν επέμεινα» έλεγε αργότερα ο ισχυρός συνομιλητής του. Μάταιο. «Αν δεχόμουν συστημική στήριξη θα έχανα τις εκλογές», εξομολογήθηκε ο μετέπειτα Πρωθυπουργός.
Αν τα συνδυάσουμε όλα αυτά προκύπτει κάτι ενδιαφέρον: οι επόμενες εκλογές θα είναι νόμισμα με δύο όψεις.
Στη μια θα υπάρχει το ερώτημα «ποιος μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση»-με το συμπληρωματικό ερώτημα: αυτός που την έβαλε ή αυτός που την έβγαλε και από το Μνημόνιο;
Στην άλλη όψη το νόμισμα θα έχει το κλασσικό πλέον ερώτημα της μεταπολιτευτικής πολιτικής: ποιος έχει τον έλεγχο του δημοσίου βίου; Οι πολιτικοί ή οι επιχειρηματίες; Η πολιτική ή το χρήμα; Οι κυβερνήσεις ή η διαπλοκή;
Με τη διακήρυξη «δεν χρωστάω σε κανέναν» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ θέλει να πει κυρίως «δεν με κρατάει κανένας».
Στο βαθμό που η κοινωνία θα συνειδητοποιήσει ότι προϋπόθεση για να ξανασταθεί στα πόδια της είναι η πολιτική αυτονομία του Πρωθυπουργού με αυτή τη δήλωση, ο Αλέξης Τσίπρας έχει προβάδισμα έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR