Του Νίκου Καραχάλιου
Κάθε ιστορία χρειάζεται ένα ερέθισμα.
Το ερέθισμα για αυτή την ιστορία με τον Picatsu και τα Vaggelakia μου δόθηκε αφού άκουσα ένα διάλογο στο ραδιόφωνο του SKAI , απαξιωτικό σχόλιο για έναν από τους πιο αγαπημένους μου ηθοποιούς που μπλέχτηκε στον Ελληνικό δημόσιο «διάλογο» σε συνέχεια μιας κόντρας στο tweeter μεταξύ ενός βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και του Άδωνι (πάντα καλού μου φίλου) Γεωργιάδη…
Το ρεπορτάζ: Ο Πρωθυπουργός (επαναλαμβάνω, ο ίδιος ο Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας), αποφάσισε να απευθύνει (μονοκάμερο) τηλεοπτικό διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Όχι για τον Covid, όχι για τα ελληνοτουρκικά, όχι για την 200ετηρίδα του 1821. Αλλά -και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά μαζί- (και είχε ήδη απευθύνει καμιά 10αριά που τα αφορούν), στις 27.3.21 (28 μόλις ώρες μετά την άκαρπη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., που δεν επέφερε καμία από τις πολυδιαφημισμένες κυρώσεις για την επιθετική γείτονα].
Είναι δικαίωμά του;
Είναι!
Πώς φαινόταν;
Είχε υιοθετήσει ένα look διαφορετικό, ενώ υπήρχαν και οι «σταθερές». Πουκάμισο (πάντα λευκό), γραβάτα (πάντα και μόνο σκουρόχρωμη). Και σε αυτό το σημείο η σύμβουλός μου σε θέματα μόδας Ίνα Gucci διέγνωσε το πρώτο στυλιστικό φάουλ του Mr.Perfect: Δεν φορούσε σακάκι! Αυτό είναι λίγο κάπως… χειρότερο από το σακάκι χωρίς γραβάτα του -ούτως ή άλλως- εκ της σχολής του ταγαριού προερχόμενου Αλέξη.
Πάμε τώρα στο περιεχόμενο.
Τί είχε συμβεί και έπρεπε εκτάκτως να ενημερωθεί διά του Πρωθυπουργού του ο ελληνικός λαός; [Το «Π» κεφαλαίο, όπως αρμόζει στον υπέρτατο, τα «ε» και «λ» μικρά όπως ορίζει η γραμματική του Τζάρτζανου].
Διακόπτω οποιαδήποτε ασχολία μου -αφού έχω ενημερωθεί εγκαίρως από τον Σμπίρο μου (τον κατάσκοπό μου στο Μέγαρο Μαξίμου)- και τί ακούνε τ΄ αυτάκια μου;
Τί;
Ξαναρχίζει το Ράλλυ Ακρόπολις (Μπράαααβο!!!). Το εκφωνεί μάλιστα -σε σωστά για να είμαστε δίκαιοι-αγγλικά. (Κυριάκο μου ερώτηση: θα περάσει και από τις Καρούτες, το χωριό μου στη Φωκίδα ή επειδή πρόσφατα αποτέλεσε Bakoyannis Land έχετε αποκλείσει την «ειδική»;).
Ας σοβαρευτούμε λίγο…
Τί σημασία θα είχαν τα παραπάνω, μπροστά στη δυστοπία που ζούμε εδώ και ένα χρόνο; Καμία αν δεν το αναγόρευαν σε μείζον ζήτημα οι φιλοκυβερνητικοί παπαγάλοι, που πρόστρεξαν να υπερασπιστούν την τρωθείσα αξιοπρέπεια του Πθ, επειδή ένας –Ζαίος τον παρομοίασε με τον Mr. Bean.
Λυπήθηκα για τον έγκλειστο στο Μαξίμου και αποφάσισα να αλλάξω προσωρινά στρατόπεδο: τον συμβουλεύω λοιπόν αντί να επικρίνω (για μια ακόμη φορά… το έχω παρακάνει; Μάλλον ναι).
Η παραίνεση –τύπου WHAT IF (τί θα γινόταν αν) έχει τον χαρακτήρα «πολιτικής παραβολής» για να τον καταλάβουν όλοι οι Άριστοι του Μεγάρου.
Τί θα γινόταν αν -έστω και για λίγο- ο Μητσοτάκης γινόταν Σιούφας;
Το διηγούμαι λοιπόν με τη μορφή πολιτικού «ανέκδοτου» στον Πρωινό καφέ του χοντρού.
Τα πρώτα χρόνια που κατοικοεδρεύαμε (κυριολεκτικά γιατί περνούσαμε όλη την ημέρα στο νεοκλασικό με τον Κώστα Καραμανλή στη Ρηγίλλης, ο αντίστοιχος προ-πρωινός καφές, αντί για τους 3, σημερινούς συμβούλους μου στη Νέα Μάκρη τον Ψηλό, τον Φώτη και τον Τάσο, είχε 3 άλλους, σίγουρα πιο σοβαρούς ανθρώπους και ακόμη πιο σίγουρα περισσότερο πολιτικοποιημμένους. [Το γεγονός ότι δεν παρεξηγήθηκαν, να αρχίσουν να διαμαρτύρονται, μάλλον μαρτυρούσε πως αυτοί οι 3 «απλοί άνθρωποι» διέθεταν αίσθηση του χιούμορ, την οποία κάποιοι άλλοι -πιο ραφιναρισμένοι και κοσμοπολίτες- δεν έχουν]. Ο ένας, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος τότε ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος, (ο μετέπειτα Υπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας).
Ο δεύτερος ήταν ο Γραμματέας του Κόμματος, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, (μετέπειτα Υπουργός και Πρόεδρος της ΝΔ). Και ο τρίτος -ο συγχωρεμένος πια- Δημήτρης Σιούφας, ο πιστότερος και πιο εργατικός Γραμματέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας που έχω γνωρίσει.
Η σκηνή είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου. Το party whip (από την Καρδίτσα) όχι από το Sussex ήταν πολύ εκνευρισμένο και κουνούσε πάνω κάτω μια εφημερίδα. Μάλλον ήταν «ΤΟ ΒΗΜΑ». Τότε υπήρχε ακόμη η καθημερινή του έκδοση. Βρισκόμαστε στρογγυλοκαθισμένοι στο γραφείο του. Ο Προκόπης και ο Βαγγέλης στις δύο πολυθρόνες «συνοδείας» και εγώ -ως νεότερος- σε μια ροτόντα γεμάτη μπλε φακέλους πιο προς το βάθος. [Ποιός ξέρει τι αρχεία και τί στοιχεία, τί αμαρτίες έκρυβαν αυτά τα σκουρόχρωμα ντοσιέ…]
Το πρώτο θέμα της ατζέντας μας αφορούσε τον τελευταίο και είχε προσωπικό χαρακτήρα.
«Δείτε τί γράφει πάλι αυτό το παλιόπαιδο!» [Ο χαρακτηρισμός αφορούσε τον καλό φίλο, αλλά extremely bitter ως πέννα, Στέφανο Κασσιμάτη].
«Να τον πάρω ένα τηλέφωνο να το λύσουμε;» προθυμοποιήθηκε ο Προκόπης.
«Ό,τι και να σου γράφει, γράφτον», είπε πιο βαριά ο Βαγγέλας τρίβοντας το μουστάκι του.
«Εσύ τι λες μικρέ;»
«Δεν ξέρω για ποιο θέμα μιλάμε, οπότε τί να πώ;»
«Να! Πάλι Πίκατσου με αποκαλεί: Τί είναι αυτό το Πίκατσου; Και έχει και κάτι κουκλάκια από κάτω!».
Οι άλλοι δύο έσκασαν στα γέλια.
Εγώ προσποιήθηκα ότι το παίρνω στα σοβαρά και δεν τόλμησα ούτε να μειδιάσω.
«Να το πούμε στον Καραμανλή!», τον πείραξε με σοβαρό ύφος ο Βαγγέλης.
«Να το εξετάσουμε από νομικής απόψεως, να δούμε αν είναι μηνύσιμο», πρότεινε ο Προκόπης, ενώ ταυτόχρονα γύρισε και μου έκλεισε πονηρά το μάτι.
«Ο Νικόλας τί λέει για τον επικοινωνιακό χειρισμό;»
«Ακούστε Γενικέ μου: δεν είναι πολιτικά όλα τα θέματα. Χρειάζεται και το χιούμορ στη δουλειά μας».
«Τί χιούμορ παιδί μου; Με αυτά τα κουκλάκια θα γελάει όλη η Καρδίτσα. Καταλαβαίνεις τί έχει να γίνει εκεί πάνω αν το πάρουν χαμπάρι;» [Ο Δημήτρης Σιούφας πολιτευόταν προς τιμήν του ακόμη τότε με σταυρό, ενώ ο Καραμανλής του είχε προτείνει εκλόγιμη θέση στο Επικρατείας, την οποία και είχε αρνηθεί.]
«Έχω μια ιδέα! Να τους το γυρίσουμε και να γελάσουμε, 2 σε 1».
«Νίκο, εδώ δεν είναι διαφήμιση. Κάνουμε πολιτική. Είμαστε η ΝΔ, η συντηρητική Παράταξη, το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή» ολοκλήρωσε με τον πρέποντα σεβασμό προς τον Εθνάρχη. (Αναφορά που έκανε αυτόματα και τους άλλους δύο Γραμματείς να σταματήσουν να κρυφογελάνε).
«Ότι είμαστε συντηρητικοί δεν σημαίνει πως δεν διαθέτουμε αυτοκριτική διάθεση και ότι είμαστε σοβαροί δεν σημαίνει πως δεν έχουμε χιούμορ. [Πού να ήξερε ότι μερικά χρόνια αργότερα θα γινόταν ρυθμιστής στην Ιταλία ο κωμικός Μπέπε Γκρίλο και αρχηγός των Άγγλων Συντηρητικών και Πρωθυπουργός του Brexit, ο χιουμορίστας Boris Johnson…].
«Δηλαδή τί προτείνεις; Εδώ είμαστε πρακτικοί άνθρωποι. Δεν κάνουμε marketing», έριξε τη σποντίτσα του, γιατί περίμενε πως δεν θα του αρέσει αυτό που θα άκουγε. (Preemptive attack «Μ πουλντόζας» όπως του είχε μάθει και ο Μιλτιάδης Έβερτ).
«Απλά, θα σας κάνω δώρο ένα Πίκατσου, που μαζί με όλα τα αντίστοιχα σκίτσα θα τα τοποθετήσετε σε κομψά καδράκια στην πλάτη σας. Θα είναι μέρος του νέου διάκοσμου του γραφείου σας».
Ακολούθησε σιωπή…
Το θέμα ουσιαστικά έκλεισε την επόμενη ημέρα. Όταν μπήκαμε για την καθιερωμένη συνεδρίαση στο γραφείο του, στην πλάτη του ήταν κρεμασμένα τουλάχιστον 10 Πίκατσου σε διαφορετικές πόζες, στάσεις και εκφράσεις!
Το χιούμορ είχε υπερισχύσει της σοβαροφάνειας.
Μια κόντρα με τον ΔΟΛ είχε αποφευχθεί και ο νομικός εκ Καρδίτσας συνάντησε τον μεταμοντέρνο γιαπωνέζο σχεδιαστή κόμικς με ενδιάμεσο το νέο Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού και πέτρα σκανδάλου τον εικονοκλάστη δημοσιογράφο Στέφανο.
Ο τελευταίος εκτίμησε τη στάση του Σιούφα και δεν τον ξαναενόχλησε. Το 2 σε 1 είχε πετύχει!
Το ίδιο έκανε μια δεκαετία αργότερα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Ήταν Πρόεδρος πια της ΝΔ όταν κάποιοι –σημερινοί σύμβουλοι του Κυριάκου- τον συμβούλευσαν να κόψει το μουστάκι για να δείξει πως εκμοντερνίζεται. «Θυμάστε τί έπαθε ο Γεωργίτσης όταν το έκοψε για τη Μελίνα; Έχασε το κορίτσι, έγινε και περίγελος στους φίλους του… Από μάγκας κατέληξε δάγκας. Ο πολιτικός πρέπει να είναι ο εαυτός του. Να είναι αυθεντικός και ας έχει ελαττώματα», τους έκοψε το βήχα ο Αρχηγός.
Το μουστάκι δεν κόπηκε. Αλλά εμφανίστηκε «το Βαγγελάκι». Μια δημιουργική ιδέα του ΟΝΝΕΔίτη γραφίστα Γιάννη Φετάνη. Πώς το αποδέχθηκε αμέσως ο Βαγγέλης;
Το 2015 είχαν γίνει της μόδας τα μηνύματα με SMS, τα οποία συνοδεύονταν από e-mojis. Μικρές στρογγυλές, κίτρινες (συμπτωματικά το ίδιο χρώμα με τον Πίκατσου) φατσούλες, που εκφράζουν συναισθήματα («e» από το αγγλικό emotion). Ο Μεϊμαράκης λοιπόν απέκτησε το δικό του e-moji, το οποίο όμως είχε μουστάκι και ένα μικρούλικο κλεισμένο ματάκι. Έκτοτε ο Μεϊμαράκης το έχει υιοθετήσει και «κυκλοφορεί» μαζί του χειμώνα, καλοκαίρι. Τα Χριστούγεννα, το «Βαγγελάκι» φοράει σκούφο Αη-Βασίλη. Το Πάσχα κρατάει λαμπάδα, και συνοδεύει τις σχετικές ευχές. Έγινε σήμα-κατατεθέν του. Αυτοσαρκασμός, μοντερνιά και επαφή με τους αισθητικούς κώδικες της νέας γενιάς.
3 σε 1!
Αυτή όμως ήταν η πραγματική ΝΔ.
Μια Παράταξη που είχε και σοβαρότητα και επαφή με την κοινωνία.
Και αρχές και προσαρμοτικότητα.
Εδώ τελείωσε η διήγηση, με μια μικρή δόση μελαγχολίας για τη σημερινή «μετάλλαξη».
«Σήμερα;» με ρώτησε ο Τάσος.
«Άστα, σήμερα είναι σκιά του εαυτού της. Ήρθαν τα άγρια του Σημίτη και έκαναν κατάληψη», του απάντησε ο Φώτης.
«Δεν μας είπες όμως τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Μητσοτάκη;», ρώτησε ως πιο νέος και έχων ακόμη διάθεση για ανάλυση ο Ψηλός.
«Αύριο παιδιά. Πάμε για δουλειά τώρα».
(Συνεχίζεται …στο What if #2)
Υποσημείωση: Άραγε μετά την αποχώρηση των Ν. Γεωργιάδη και Τ. Θεοδωρικάκου, υπάρχει νέος επικοινωνιακός guru στο Μαξίμου ή τον «κρεμάνε στις οθόνες» κάθε τόσο, γιατί απλά «δεν τραβάει» η Αριστοτελεία; (Τελεία ή τέλια;) Υποπτεύομαι τον Έρικ Παρκς μετά τη φυγή -νύχτα- του Steve Vranakis.
Γιατί δεν πιστεύω πως ούτε (ο φίλος και πολύπειρος δημοσιογράφος Δημήτρης Τσιόδρας, ούτε ο ανιψιός του, ο Γρηγόρης Δημητριάδης, ο ανιψιός του είναι έξυπνο παιδί και που θα του μιλάει και την επόμενη μέρα από όλους τους ιδιοτελείς καιροσκόπους που έχει μαζέψει εκεί μέσα, θα τον άφηναν να βγαίνει κάθε τόσο στο γυαλί και να φθείρεται έτσι…