Γιώργος Παπανδρέου: Αν…

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Αν αυτός ο Παπανδρέου υπήρχε το 2010, το 2015 και το 2021, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

Στον σύγχρονο κινηματογράφο κάποιοι σκηνοθέτες – στα καθ ημάς, ο Παπακαλιάτης- έχουν ακολουθήσει σε ταινίες τους μια διαζευκτική τεχνική, για να παρουσιάσουν τη φορά των πραγμάτων.

Σκηνοθετούν δυο διαφορετικές εκδοχές των εξελίξεων, με αφετηρία τις απαντήσεις που έδωσε και τις επιλογές που έκανε, σε μια κρίσιμη στιγμή, ο ήρωας τους.

Αν χρειαστούν μοντέλο για να κινηματογραφήσουν, με αυτή την τεχνική και τις πολιτικές εξελίξεις, ο Γιώργος Παπανδρέου θα είναι ιδανικός.

Ειδικά σε παλαιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ υπάρχει πάντα η απορία: τι θα συνέβαινε αν στις κρίσιμες στιγμές δεν έκανε τις – απρόβλεπτες- επιλογές που έκανε;

Στην εκδοχή που γνωρίζουμε, το κόστος πλήρωσε ο ελληνικός λαός, το ΠΑΣΟΚ- αλλά και ο ίδιος που οδηγήθηκε σε πολιτική απαξίωση.

Αν δεν σκαντζάριζε τον Σημίτη στις εκλογές του 2004, αν δεν οδηγούσε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο το 2010, αν δεν προχωρούσε σε διάσπαση του ΠΑΣΟΚ το 2015 και αν δεν επιχειρούσε να ξαναπάρει το κόμμα που ο ίδιος έστειλε στο περιθώριο το 2021, ποια θα ήταν, κάθε φορά, η συνέχεια;

Προφανώς δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά μπορούμε να το φανταστούμε, αν λάβουμε υπόψη τις τελευταίες δημόσιες παρεμβάσεις του, στο σημερινό πολιτικό σκηνικό.

Στη ΝΔ έχει το πάνω χέρι ένας , αδίστακτος, κληρονόμος με την ίδια αντίληψη διακυβέρνησης, που κάνει για τη χώρα ότι έκανε κι αυτός-αλλά με σκάνδαλα και διαφθορά.

Στο καταταλαιπωρημένο ΠΑΣΟΚ, ο Παπανδρέου παραμένει αυτόνομος, ανάμεσα σε δυο διαφορετικές συσπειρώσεις με κοινό παρονομαστή: μισούν την Αριστερά!

Από τη μια πλευρά, ένας νεόκοπος επικεφαλής- τυπικό κατασκεύασμα του κομματικού μηχανισμού- χωρίς ηγετικά προσόντα και αίσθηση τίνος κόμματος έχει αναλάβει την ηγεσία, που επιδίδεται σε ασκήσεις μικρομεγαλισμού.

Από την άλλη, ένας άσχετος με το ΠΑΣΟΚ-το ανακάλυψε το 1996, όταν πήρε αξίωμα κατ απονομήν- που το διέσπασε , επιδίωξε δυο φορές να γίνει επικεφαλής του -και σήμερα σχετίζεται ανερυθρίαστα με τον Άδωνι Γεωργιάδη και προσβλέπει στον Μητσοτάκη.

Σ αυτό το σκηνικό ο γιός του Ανδρέα Παπανδρέου εμφανίζεται, επιτέλους, σαν πραγματικός επίγονος του ιδρυτή, χωρίς να τον διεκδικεί, επειδή και φυσικός κληρονόμος του.

Απορρίπτει τι παλαβομάρες του Ανδρουλάκη που παραβλέπουν τη λαϊκή κυριαρχία, κρατάει ανοιχτή στη συζήτηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, στιγματίζει την προοπτική συγκυβέρνησης με τη Δεξιά και προτάσσει την ανάγκη να αποκτήσει η χώρα προοδευτική κυβέρνηση.

Στην πραγματικότητα ο πρώην Πρωθυπουργός, είναι διπλό ανάχωμα, στο ΠΑΣΟΚ:

-Στην πρωτοβουλία Λοβέρδου να οδηγηθεί ως πρόβατο επί σφαγή στον Μητσοτάκη και στην πραγματική επιδίωξη Ανδρουλάκη να συμπράξει με τη ΝΔ, «για να μην μείνει η χώρα ακυβέρνητη»

Αν αυτός ο Παπανδρέου υπήρχε το 2010, το 2015 και το 2021, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς.

ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR