Toυ Γ. Λακόπουλου
Η πολιτική αρχίζει να δείχνει τις αλήθειες της: οι γόνοι που ασκούν την εξουσία ως δικαίωμα, έχουν το τέλος που τους αξίζει.
Τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» χόρεψε ο Γιώργος Παπανδρέου μετά την ταπεινωτική ήττα του. Συννεφιασμένη για ποιόν;
Ο αυτοσαρκασμός -ασυνήθιστος για τον άνδρα- παραπέμπει στο «Γιώργο χάσαμε» του Γεράσιμου Αρσένη.
Η ήττα του παραπέμπει στον… Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν ηττήθηκε απλώς από έναν υποδεέστερο -υποτίθεται- αντίπαλό του.
Είναι ο πόντος που φεύγει από το πουλόβερ της Κληρονομικής Δημοκρατίας, όπως εκφυλίσθηκε η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία.
Από τους πρωθυπουργούς της, μόνο ένας, ο Τσίπρας, δεν ήταν από τζάκι.
Στην, ιστορικά πρώτη, κοινοβουλευτική περίοδο με ομαλότητα διαρκείας, κυριαρχούν τρία επώνυμα.
Μόνο ο Καραμανλής δεν υπήρξε «υιός του πατρός» και δεν χρησιμοποίησε το κράτος, για να φτάσει στο ρετιρέ.
Ο Γ. Παπανδρέου υπήρξε προϊόν επίμονης οικογενειακής προσπάθειας να κληρονομήσει – στην οποία δεν συμμετείχε ο κληροδότης!
Θα έτριξαν τα κόκαλα του πατέρα του, αν έμαθε σε ποιόν κατέληξε το κόμμα του. Η πρόβλεψη «το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται, δεν τιμαρειοποιείται» συγκαταλέγεται στις αποτυχίες του.
Η οικογένειά του απέδειξε ότι εκτός από όλα αυτά, διαλύεται κιόλας.
Ο Γιώργος είχε εξ αρχής μηδενική ηγετικότητα αλλά ισχυρή βούληση να κυριαρχήσει, με δάνεια μέσα, αλλά τελικά κατάστρεψε το κόμμα, τη χώρα, και τον εαυτό του.
Όντας αποσυνάγωγος, πίστεψε τους αποτυχημένους που τον περιβάλλουν ότι μπορεί να κληρονομήσει το κουφάρι που δημιούργησε.
Άφησε ως τελευταίες αναμνήσεις δημόσιας παρουσίας του, αλαζονεία, ασυναρτησία, μικροπρέπεια, δολιότητα και… χειρότερα ελληνικά.
Τώρα αν δεν αποσυρθεί, όπως όφειλε από το 2011, θα γίνει καρικατούρα του εαυτού του.
Θα τον συμβουλεύσει άραγε κανείς να παραδώσει την έδρα που στέρησε από εκλεγμένο βουλευτή στην Αχαΐα;
Ή θα πέσει στα γόνατα του Ανδρουλάκη που τον ισοπέδωσε -και θα παραλάβει τα πορίσματα του οικονομικού ελέγχου από τις εποχές της βασιλείας του- για ανανέωση θητεία – και συνδρομής – στην αναξιόπιστη Σοσιαλιστική Διεθνή – για συνεχίσει την άσκοπη διεθνή κυκλοφορία του; Χλωμό.
Με την πτώση του, ο «ΓΑΠ» οδήγησε στο τέλος την πολιτική δυναστεία της Δημοκρατικής Παράταξης, που θα κρατούσε το ψηλό βάθρο της στην Ιστορία αν δεν επεκτεινόταν σε τρίτη γενεά – με μηχανορραφίες, στις οποίες μετείχε και ο Σημίτης.
Πρόσφερε όμως μια υπηρεσία: έδειξε το τέλος και του ετέρου κληρονόμου.
Ο Κυριάκος ανήλθε παραλαμβάνοντας την έδρα του πατέρα του στη Β’ Αθήνας και τις… αποταμιεύσεις του.
Μαζί κληρονόμησε και τα ελαττώματα που τον καταδικάζουν ως μοντέλο πολιτικού, παρότι από το «Μητσοτάκη κάθαρμα» του 1965, έφτασε πρωθυπουργός το 1990…
Η πολιτική αρχίζει να δείχνει τις αλήθειες της: οι γόνοι που ασκούν την εξουσία ως δικαίωμα, έχουν το τέλος που τους αξίζει.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
