Γιώργος Παπανδρέου: Φυγομαχία

Του Γ. Λακόπουλου

Η φυγομαχία ανατίναξε τον αυτοπροσδιορισμό του «ήμουν πάντα παρών» και εγγράφεται ως μια ακόμη πράξη αυτοτραυματισμού του.

Το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αναγνωστόπουλου στο Κολωνάκι.

Λέγεται ότι υπήρχε, από το 1996, συμφωνία ανάμεσα στον Κώστα Σημίτη και την «οικογένεια» – που τον στήριξε, εξασφαλίζοντας ότι η Λιάνη δεν θα είναι Παπανδρέου μετά τον Παπανδρέου.

Όταν πέθανε ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης το επισφράγισε: παραβιάζοντας την αστική του ευγένεια, συλλυπήθηκε πρώτα την πρώην σύζυγο και μετά τη χήρα του εκλιπόντος.

Ωστόσο, ο Γιώργος εξακολουθεί να ονομάζει «εκλογή» την αναρρίχησή του στην ηγεσία – με μια μέθοδο που συνιστά «αρνητική παιδαγωγική» της πολιτικής, κατά τον χαρακτηρισμό του αναλυτή Λευτέρη Κουσούλη.

Τρίτη γενιά μιας δυναστείας που ο ίδιος οδήγησε σε παρακμή, έδειχνε ότι έκλεισε τον κύκλο του.

Αποσυνάγωγος το 2015, τον διόρισε βουλευτή το 2019 η Φώφη Γεννηματά – ενώ ο ίδιος είχε αποπέμψει ταπεινωτικά τον Σημίτη.

Της όφειλε ότι δεν κοινοποίησε τα πορίσματα ελέγχου των οικονομικών του ΠΑΣΟΚ επί των ημερών του- όπως άλλωστε και ο Βενιζέλος που τον προκάλεσε.

Δεν του ζήτησε καν να διαλύσει το κομματίδιο με το οποίο απέτυχε να μπει στη Βουλή, κόντρα στο ΠΑΣΟΚ – το οποίο διέσπασε για να τιμωρήσει τον εκλεγμένο και νόμιμο διάδοχό του.

Αν η διάσπαση δεν είχε καθηλώσει τον Βενιζέλο στο 4,6% τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά για το ΠΑΣΟΚ.

Με την αιφνίδια απουσία της Φώφης, ο Παπανδρέου, ανακάλυψε ότι ο προορισμός του είναι να «δώσει προοπτική στην παράταξη».

Λίγο περίεργη φιλοδοξία για κάποιον που της στέρησε την προοπτική.

Αυτοπροβάλλεται ως ικανός να «ανατρέψει τους πολιτικούς συσχετισμούς», όταν η μια και μόνη ανατροπή που έκανε ήταν σε βάρος του ΠΑΣΟΚ.

Ο Πρωθυπουργός, που οδήγησε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο με προσωπικές του αποφάσεις, επιμένει ότι «την έσωσε».

Μόνο που γι’ αυτές τις αποφάσεις δεν είχε εντολή. Ουδείς του ζήτησε σωτηρία. Ψηφίσθηκε για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, με «λεφτά που υπήρχαν», όπως λέει ακόμη.

Η υπεράσπιση του εαυτού του είναι εύλογη – αν και τον τελευταίο λόγο έχει η Ιστορία. Αλλά είναι εξοργιστικό ότι θέλει …το ΠΑΣΟΚ πίσω – με τον ισχυρισμό «το είχα πάντα μέσα μου».

Γιατί έξω του άφησε συντρίμμια: χρέη, οργανωτική διάλυση, ιδεολογική εκτροπή και το ΔΝΤ – στο οποίο δεν θα κατέφευγε ποτέ ένα σοσιαλιστικό κόμμα και πάντως όχι ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Με αυτό το βιογραφικό, οφείλει εξηγήσεις. Με απαντήσεις σε ερωτήσεις άλλων και όχι αυτοπαρουσιαζόμενος σε ασφαλή ακροατήρια.

Ωστόσο, σαν να μετέχει μόνος σε μια παράλληλη εκλογή, δεν πήγε στο debate.

Προσβάλλοντας τους άλλους πέντε -που τον αγνόησαν- και το εκλογικό σώμα.

Η φυγομαχία ανατίναξε τον αυτοπροσδιορισμό του «ήμουν πάντα παρών» και εγγράφεται ως μια ακόμη πράξη αυτοτραυματισμού του.

ΑΠΟ TO ΙΕΙDISEIS.GR