Του Γ. Λακόπουλου
Πολλοί πιστεύουν ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είναι ο σύγχρονος Κιγκινάτος για το πολιτικό σύστημα. Άλλοι τόσοι όμως θεωρούν ότι αυτός ο ρόλος ανήκει στον Γιώργο Προβόπουλο.
Η θητεία του ως επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος άρχισε σχεδόν ταυτόχρονα με την κρίση και στην ουσία ήταν αυτός που έπρεπε να την αντιμετωπίσει. Στο μέτρο που του επέτρεπαν οι θεσμικοί περιορισμοί του ρόλου του το έκανε. Όχι μόνο ως αποφασισμένος τεχνοκράτης, αλλά και ως συνειδητοποιημένος ευπατρίδης, που περνούσε στο κατώφλι της πολιτικής όταν έπρεπε να σηματοδοτήσει πότε τον κίνδυνο και πότε τη μέθοδο αποφυγής του. Έστω και ως φωνή βοώντος…
Το 2009 προειδοποίησε -με το πιο δραματικό αλλά και με τον πιο σαφή τρόπο: τις προσωπικές επαφές με την πολιτική ηγεσία- για το τρένο της δημοσιονομικής εκτροπής πού ερχόταν καταπάνω μας.
Ο Κ. Καραμανλής ως πρωθυπουργός άκουσε την καμπάνα και πήγε αμέσως σε εκλογές ζητώντας εξουσιοδότηση να λάβει μέτρα που προανήγγειλε και δεν μπορούσε να νομοθετήσει με την κυβέρνηση Παυλίδη με την οποία τον βρήκε η κρίση. Ουσιαστικά αποδέχθηκε και την ευθύνη του για το πρόβλημα και την έθεσε σε λαϊκή κρίση.
Ο Γ. Παπανδρέου, είτε δεν κατάλαβε τι του είπε ο Προβόπουλος είτε είχε άλλους σχεδιασμούς. Επέμενε ότι λεφτά υπάρχουν για τις παροχές που έταζε. Μάλιστα συνέχισε και μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, τον οποίο κατ’ ουσίαν χρησιμοποίησε εναντίον της χώρας την οποία έσυρε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, και τελικά εναντίον του εαυτού του…
Στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργήθηκαν ο Προβόπουλος ήταν αυτός που έσωσε πολλές φορές την παρτίδα. Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την απόκρουση της απειλής που συνιστούσε η κυπριακή τραπεζική κρίση – όπως του αναγνώρισε ο Βαγγέλης Βενιζέλος.
Από εκεί και πέρα ο επιτυχημένος κεντρικός τραπεζίτης αδικήθηκε από τη έφεση του Σαμαρά΄στην ίντριγκα η οποία επέτρεψε στον Γιάννη Στουρνάρα να διορίσει τον εαυτό του -ως υπουργός Οικονομικών- στη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Παραβλέποντας την εθνική αξία της παραμονής Προβόπουλου.
Αλλά η πολιτική εκδικείται. Ο Στουρνάρας, παλαιός φίλος του Κ. Σημίτη και του Γιάννου Παπαντωνίου, με βιογραφικό στο οποίο περιλαμβάνονταν από πανεπιστημιακή θέση, διοίκηση τράπεζας και θινκ τανκ μέχρι διοίκηση χρηματιστηριακού γραφείου, μπήκε στην πολιτική από τύχη: την αδυναμία του Βασίλη Ράπανου να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών. Και ως σήμερα, παρά τις καλές δημόσιες σχέσεις του, δεν έχει πείσει για τη σημασία της παρουσίας του στο τιμόνι της κεντρικής τράπεζας.
Αντίθετα ο Προβόπουλος από την πρώτη στιγμή της αφύσικης αποστράτευσής του, υπήρξε η ενδεδειγμένη λύση γενικής αποδοχής σε περίπτωση που το πολιτικό σύστημα αποφάσιζε να αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας σε έναν τεχνοκράτη.
Πολλοί πιστεύουν ότι αν ο Αλέξης Τσίπρας του είχε αναθέσει την Οικονομία και τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους όταν έγινε Πρωθυπουργός σήμερα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους. Είχε δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση μάλιστα όταν τον κάλεσε προεκλογικά να συζητήσουν.
Ήθελε μόνο τη συμβουλή του. Ο Προβόπουλος την έδωσε, ο Τσίπρας πρώτα την κατανόησε και μετά ανέθεσε στον Βαρουφάκη να κάνει εντελώς τα αντίθετα. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Εκτοτε ο Προβόπουλος παρακολουθεί διακριτικά, αλλά όχι ως βουβό πρόσωπο, τα πράγματα κάνοντας αυτό που ξέρει καλύτερα: να λέει με παρρησία την έγκυρη γνώμη του σε όποιον τη ζητάει, αλλά και δημόσια. Είναι ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος που κατέκτησε όλα όσα μπορεί να επιδιώκει κανείς στη δουλειά του και δεν έχει λόγο να μασάει τα λόγια του.
Στην τελευταία δημόσια εμφάνιση του υπήρξε εξ ίσου σαφής και ειλικρινής με την περίοδο της θητείας του στην τράπεζα. Από το βήμα της ετήσιας γενικής συνέλευσης του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων επέκρινε το μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε από την αρχή της κρίσης – αναφερόμενος στην περίοδο Καραμανλή. Αλλά δεν δίστασε να πάει πιο πίσω και να πει ότι ‘πέσαμε στα βράχια, καθώς η Ελλάδα ακολούθησε λανθασμένες πολιτικές από τη στιγμή που εισήλθε στην Ευρωζώνη’. Ξηλώνοντας το μύθο που προσπαθεί να οικοδομήσει για τον εαυτό του σε σχέση με το ευρώ ο Κ. Σημίτης. Για τον Γ. Παπανδρέου τι να πει ο άνθρωπος;
Είναι πολλοί σήμερα όσοι πιστεύουν ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων υπό τον Γ. Προβόπουλο θα αποκαθιστούσαν την αξιοπιστία της χώρας στην Ευρώπη. Θα επιδρούσε εξυγιαντικά στο εσωτερικό. Θα εδραίωσε τη δημοσιονομική ομαλότητα και θα επιτάχυνε τις μεταρρυθμίσεις οδηγώντας στην ανάπτυξη.
Όσοι ξέρουν τη σεμνότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα πράγματα λένε ότι ο πρώην διοικητής θα έκανε την ίδια δουλειά ακόμη και σε μια κυβέρνηση Τσίπρα. Αν ο σημερινός πρωθυπουργός αποφάσιζε να εγκαταλείψει τις ‘δευτεράτζες’ με τις οποίες προσπαθεί να κυβερνήσει και χάραζε ειλικρινή ευρωπαϊκή πορεία με σοβαρότητα. Αλλά αυτά είναι υποθέσεις.
Η ουσία είναι ότι ο λόγος του Προβόπουλου, ακόμη και ως βετεράνου του χρηματοπιστωτικού συστήματος και ακαδημαϊκού, είναι ο διαυγής λόγος ενός προσώπου που γνωρίζει τα πράγματα και έχει έφεση συμβολής στο να πάρουν την καλύτερη δυνατή πορεία. Αυτό τον εντάσσει στις χρυσές εφεδρείες της χώρας. Τα υπόλοιπα δεν είναι δική του υπόθεση.
