Του Γ. Λακόπουλου
Στην τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, υποβοηθούμενος και από την αδυναμία του Κυριάκου Μητσοτάκη να του ασκήσει κριτική ουσίας , αντί να του μιλάει όπως σε υπουργό προηγούμενης κυβέρνησης- προσπάθησε να πείσει με το ύφος του και το περιεχόμενο του λόγου του ότι ελέγχει τα πράγματα.
Μίλησε με ικανοποίηση για τις κοινοτικές αποφάσεις στο προσφυγικό, για την ομαλή εξέλιξη εφαρμογής του Μνημονίου και την αναχαίτιση των αντιδράσεων, για την επικράτηση επί της διαπλοκής. Και έβαλε σαν κερασάκι το ‘παράλληλο πρόγραμμα’ που θα ανακουφίσει την κοινωνία κατά την εκτίμησή του.
Μόνο όσα επακολούθησαν από εκείνη τη στιγμή πείθουν ότι κάνει λάθος. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Οι κοινοτικές αποφάσεις παρουσιάζουν ρωγμές, η αξιολόγηση δεν θα προχωρήσει αν δε σταματήσει η ρητορική για τις κόκκινες γραμμές. Οι κοινωνικές ομάδες θα συνεχίσουν να αντιδρούν, το προσφυγικό θα οξύνεται, το σχέδιο για την τηλεόραση θα καταπέσει και το παράλληλο πρόγραμμα θα ξεμείνει από χρηματοδότηση.
Αυτή είναι η κατάσταση σε ένα πλαίσιο που εσωτερικά συνεχίζει να ορίζεται από τις κλειστές τράπεζες και την κατάρρευση των επιμέρους συστημάτων -λόγω έλλειψης παραγωγικής προοπτικής. Και εξωτερικά θα τελεί υπό την υπονόμευση των Τούρκων και άλλων δυνάμεων που θέλουν να στριμώξουν τη χώρα υπέρ των συμφερόντων τους.
Σχέδιο για να αντιμετωπισθούν όλα αυτά δεν υπάρχει. Ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε από τα μικρότερα κόμματα που απλώς θέλουν να μπουν στη κυβέρνηση. Ούτε από τους γυρολόγους που θέλουν να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Αντίθετα υπάρχει κυβερνητική αφασία που οδηγεί στην επανάληψη των προηγούμενων λαθών. Αντιμετωπίζοντας τα πράγματα με την ίδια νοοτροπία η κυβέρνηση θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα που θα είναι αρνητικό, όπως και αν το βαφτίζει.
Στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η χώρα έφτασε ως την έξοδο από την Ευρωζώνη. Δηλαδή το είδος της διαπραγμάτευσης που επιχείρησε η τότε κυβέρνηση απέτυχε. Το μαρτυρούσε το αποτέλεσμα. Η χώρα διασώθηκε την τελευταία στιγμή, επειδή ο ίδιος ο Πρωθυπουργός αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πολιτική με την οποία εγκαινίασε τη θητεία του και να υιοθετήσει ακριβώς την αντίθετη.
Αυτά θα ήταν υπόθεση των ιστορικών και των πολιτικών σχολιαστών αν η νοοτροπία που τα παρήγαγε δεν εμφανιζόταν με τα ίδια ακριβώς στοιχεία στο προσφυγικό. Από τη στιγμή που το θέμα άρχισε να φουντώνει, και οι πέτρες γνωρίζουν ότι τα αρμόδια υπουργεία ολιγώρησαν. Ορθώς επεσήμανε ο Πρωθυπουργός στη Βουλή ότι δεν ήταν η δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου που γέννησε το πρόβλημα. Ήταν όμως η ανικανότητά της να το αντιμετωπίσει στα πρώτα στάδια. Γι’ αυτό άλλωστε και ο ίδιος την αντικατέστησε.
Δεν είναι η Ελλάδα αποκλειστικά υπεύθυνη για την αναχαίτιση των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη. Είναι όμως η κυβέρνησή της απολύτως υπεύθυνη για την αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που ανέλαβε. Για παιδαριώδη πολιτικά λάθη που διέπραξε και για τις αφορμές που έδωσαν υπουργοί της, ώστε να την δείχνει με το δάκτυλο η μισή Ευρώπη. Η ‘γραφειοκρατία’ στην οποία καταλόγισε ανθελληνισμό ο κ.Τσίπρας είναι η Ευρωπαϊκή Επιστροφήπου στηρίζει τη χώρα δια του Γιούνκερ.
Ακόμη περισσότερο λανθασμένη είναι η υπόθεση με τις τηλεοπτικές άδειες που θα έπρεπε να έχει κλείσει εδώ και καιρό. Η κυβέρνηση όφειλε να αφήσει την αρμόδια ανεξάρτητη αρχή να διαμορφώσει αυτό το πεδίο και η ίδια να κάνει τη δουλειά της εφαρμόζοντας του νόμους απέναντι στη διαπλοκή και τους ολιγάρχες. Επειδή παρανομούν, όχι επειδή είναι ‘πλούσιοι’. Αντί γι’ αυτό προσπαθεί εντελώς ερασιτεχνικά να τους αντικαταστήσει με άλλους της δικής της επιρροής.
Όσο δίκιο και αν έχει επισημαίνοντας τη βλάβη που επέφερε η διαπλοκή στην χώρα, τόσο το χάνει με τις κινήσεις επιβολής της δικής της κυριαρχίας. Οι άλλοι είναι κακοί. Αλλά και οι δικοί της είναι εξ ίσου κακοί. Κάποιοι κάλυψαν τη διαπλοκή και κάποιοι προσπαθούν να δημιουργήσουν καινούργια.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα θέμα αναστροφής της πραγματικότητας. Ο πρωθυπουργός βάφτισε επιτυχία τον κίνδυνο εξόδου από το ευρώ που προκάλεσε ο ίδιος. Βάφτισε ‘διαπραγμάτευση’ τις κλειστές τράπεζες και την επιδείνωση όλων των δεικτών παρά την υπερφορολόγηση. Βαφτίζει επικράτηση των ελληνικών θέσεων, τα μηδενικά αντανακλαστικά και τους ερασιστεχνισμούς στη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης. Βαφτίζει κάθαρση την ανακύκλωση των ίδιων μεθόδων με άλλους παίκτες.
Τέλος, βαφτίζει κυριαρχία -που θα τον πάει ως τις επόμενες εκλογές και θα τις κερδίσει- την πλήρη αποδιάρθρωση που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη χώρα σε όλα τα μέτωπα. Αυτό κάθε άλλο παρά έλεγχος της κατάστασης μπορεί να χαρακτηριστεί.
