Γράφει ο Γ. Λακόπουλος
«… ο τελευταίος από τους μεγάλους Έλληνες και Ευρωπαίους πολιτικούς και ένας από τους σημαντικότερους κοινοβουλευτικούς άντρες στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω, ως νέα βουλευτής, ότι κάθονταν στα κοινοβουλευτικά έδρανα με την έναρξη της συνεδρίασης και έφευγε τελευταίος κάνοντας ουσιαστικές παρατηρήσεις σε κάθε νομοσχέδιο όχι πια ως αντιπολιτευόμενος ή συμπολιτευόμενος, αλλά με τη σοφία και την ευθύνη που του έδωσε μια πολιτική διαδρομή που ταυτίστηκε με την ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Αφήνει πίσω του μια πολιτική κληρονομιά με τα έργα του και τα λάθη του πάντα πρωταγωνιστής, σταθερά ευρωπαϊστής και με τολμηρό λόγο».
Αν ο Κώστας Σημίτης παρακολουθεί το F/B και πέσει πάνω σ αυτή τη ανάρτηση της Άννας Διαμαντοπούλου, χωρίς να προσέξει τις λεπτομέρειες, προφανώς θα χαρεί: να ένα από τα παιδιά του που δεν τον ξέχασε. Αλλά με λίγη προσοχή θα πάθει σοκ. Αυτός στον οποίο αναφέρεται δεν είναι ο ίδιος, αλλά ο Κώστας Μητσοτάκης!. Ο απελθών πρώην πρωθυπουργός έχει όλα αυτά τα χαρίσματα και αυτόν αναγνωρίζει, εμμέσως, ως δάσκαλό της…
Πρόκειται για γκάφα της πρώην επίτροπου σε μια προσπάθεια να τα έχει καλά με το Μητσοτακέικο, ή απηχεί κάτι περισσότερο; Τέτοια πράγματα ούτε τα παιδιά του Μητσοτάκη δεν έγραψαν. Ούτε οι πιο αφοσιωμένοι οπαδοί του. Ο ίδιος ο Σημίτης περιορίσθηκε σε με μια τυπική περιγραφική αναφορά.
Με όσα λέει η Άννα επόμενο είναι να σκεφθεί κάποιος ότι απευθύνεται στον… Κυριάκο. Αγνοώντας τον Σημίτη ο οποίος, για όσους τον ξέρουν, διεκδικεί όσα η κυρία αποδίδει σε ένα πολιτικό του αντίπαλό του – δίκην Βρούτου.
Ο Σημίτης, ως πολιτικός μέχρι το κόκκαλο, λέει όσα λέει για τον Μητσοτάκη, αλλά δεν ξεχνάει ότι υπήρξαν αντίπαλοι. Και μάλλον δεν χαίρεται όταν οι ευεργετηθέντες από αυτόν προβάλουν ότι ο Μητσοτάκης είναι «ο τελευταίος από τους μεγάλους Έλληνες και Ευρωπαίους πολιτικούς». Μπορεί και να θυμήθηκε πως όταν τον ξήλωσε με εξευτελιστικό τρόπο ο Γιώργος Παπανδρεου, η Άννα ανήκε σ αυτούς που δεν έβγαλαν τσιμουδιά – μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος και η Σούλα Μερεντίτη μίλησαν τότε.
Από την άλλη πλευρά, σ’ αυτό το σχήμα που οι ίδιοι αποκαλούν «Ώρα αποφάσεων» -και αποφάσεις δεν λέει να πάρει- φαίνεται ότι δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ο Γιάννης Ραγκούσης, για παράδειγμα, περιορίσθηκε σε μια αξιοπρεπή -και ευφυή αν την προσέξει κάνεις- ανάρτηση:
«Η δήλωση του αείμνηστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όταν πέθανε ο μεγαλύτερος πολιτικός του αντίπαλος Ανδρέας Παπανδρέου, πρέπει να ορίζει το ορθό μέτρο του δημόσιου λόγου σε τέτοιες στιγμές: “Ο Ανδρέας Παπανδρέου υπήρξε ένας πολιτικός, ο οποίος έπαιξε σημαντικό, σε πολλές περιπτώσεις καθοριστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Η ιστορία θα τον κρίνει όπως θα κρίνει όλους μας”».
Η Διαμαντοπούλου του έδωσε και κατάλαβε. Μυστήρια πράγματα – ή μήπως όχι και τόσο;
