Του Ιωάννη Δαμίγου
Σιωπηρή, ναι σιωπηρή διαμαρτυρία, σιωπηρό πένθος, σιωπηρή ανοχή, σιωπηρή ενοχή. Σε μια σιωπηρή χώρα. Που ο θόρυβος της ασυδοσίας είναι εκκωφαντικός. Που η επιτήδεια διαχρονική ευθύνη, σφυρίζει αδιάφορα, χλευαστικά και ξοδεύεται σε μανιφέστα. Γύρω γύρω όλοι και στην μέση ο “μουτζούρης”. Συντεταγμένα.
Κεράκια, σχολικές τσάντες σε σχηματισμό σπαρακτικών μηνυμάτων, καταιγισμός έξυπνων σε σύλληψη νοημάτων σκίτσων, διαγωνισμός θλίψης και οδύνης και κάτι σε ελεγχόμενη οργή, κατακλύζουν το διαδίκτυο με άρθρα και αναρτήσεις σε ομαδικό οργασμό εκτόνωσης. Η συνταγή γνωστή, με πόνο δάκρυα και αίμα να προβάλλονται από τις οθόνες σε υπερβολικές δόσεις διάχυσης, απαλύνοντας πρόσκαιρα την ατομική οδύνη. Ρητορικές και υποκριτικές ερωτήσεις, σε αναζήτηση λανθάνουσας ευθύνης στην οικεία αρένα ανευθυνότητας. Φταίνε όλοι γενικώς και κανείς ειδικώς, το δημοκρατικό άλλοθι της απάτης.
Παραγραφές και ασυλίες του συστήματος, καθιστούν αδύνατη την ενοχή και τιμωρία των υπευθύνων διαχρονικά ως άλλη μια εγκληματική πράξη συγκάλυψης. Αν αποδίδονταν οι ευθύνες, δεν θα είχαμε σήμερα κόμματα για να επιλέξουμε στις επερχόμενες εκλογές. Αντίθετα, η ευθύνη μεθοδεύεται στον έναν, τον κλειδοκράτορα ζωής και θανάτου εκατοντάδων επιβατών με την εκπληκτική τεχνολογία συνεννόησης αυτήν του κοστοβόρου ασυρμάτου (υπάρχει και βιβλίο τηλεγραφημάτων). Οι νόμιμες παρακολουθήσεις περιορίζονται στο ενδιαφέρον παράνομων ατόμων, δημοσιογράφων, πολιτικών, ακόμα και συγγενών κυβερνήτη, με πολύτιμες πληροφορίες, παρά τραίνων που μεταφέρουν αναλώσιμες νέες ψυχές με ανατρεπτικές ίσως ιδέες.
Γύρω γύρω όλοι οι “δημοσιογράφοι”, στην μέση ο “μουτζούρης” ενημέρωση και πρόνοια προστασίας του ΕΣΡ. Σημείο δε του γύρω γύρω όλοι, η γνώμη του … σεισμολόγου για το δυστύχημα του … σιδηροδρόμου. Συγκέντρωση εδώ, συγκέντρωση εκεί, συγκέντρωση το πρωί, συγκέντρωση το βράδυ, άλλη στα Προπύλαια, άλλη στο Σύνταγμα, γύρω γύρω όλοι αποφεύγοντας περιέργως, μια μεγάλη και αποτελεσματική συγκέντρωση, απλής αναλογικής.
Και ξεφυσάμε μερικοί και στενοχωριόμαστε τρεις ημέρες τώρα για τα μιας πεντάρας νιάτα. Ενώ ακούσθηκε απρόσεκτα η φωνή του σκηνοθέτη, ωιμέ, να λέει χαμηλόφωνα στον θεομπαίχτη πρωθυπουργό “πιο χαμηλά το κεφάλι, πιο χαμηλά” ως ένδειξη στεναχώριας και σεβασμού στους δολοφονηθέντες.
Επειδή δεν θα αλλάξει τίποτα σε αυτήν την χώρα, για εύγλωττους λόγους θα προτείνω στους γονείς το εξής: Αντί του άχρηστου 112, να στέλνεται αυτόματα το ακόλουθο μήνυμα κάθε μια ώρα στα παιδιά σας “Προσοχή κίνδυνος, ζείς στην Ελλάδα”.