Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Αυτοί που προκαλούν την οργή, είναι οι μισθωμένοι σταυροφόροι υποτακτικοί Γκεμπελίσκοι, οι μισθοφόροι των ολιγαρχών και καναλαρχών, που αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι.. Που φανατικότεροι των εργοδοτών τους, διαγωνίζονται μεταξύ των για την προσφορά τους στην προπαγανδιστική τους δεινότητα, με δόλιο και αισχρό λόγο και γραφή, καταργώντας όρια, ξεπερνώντας ακόμα και ναζιστικές τακτικές.
Δεν πρόκειται για λαϊκίστικο λόγο και γραφή, μα για εγκληματική εκφορά απάνθρωπων λόγων και γραφών, τέτοιων που θα ζήλευαν οι ιεροεξεταστές του μεσαίωνα. Ασελγώντας στην μνήμη δολοφονημένων παιδιών, που τα διαμελισμένα κορμάκια τους δεν έχουν κρυώσει ακόμα. Θυμίζουν και μοιάζουν με ανθρώπους, ντυμένοι και σιωπηλοί, μα μόλις ανοίξουν το στόμα τους στις εκπομπές μίσους και διαφθοράς των καναλιών που εκτρέφονται και εκπαιδεύονται, εκφέρουν οχετούς τερατώδους μισανθρωπίας ως αλλόκοτα πλάσματα άγνωστης γέννας είδος. Εκδικητικοί και ορκισμένοι σταυροφόροι, υπέρ βωμών και εστιών κερδοφόρων εταιρειών, εις βάρος της ασφάλειας έστω πολιτών, πέραν των υπολοίπων στυγνών εκμεταλλεύσεων παντοιοτρόπως.
Φρικτοί καθεστωτικοί πράκτορες, προσβλητικού μολυσματικού ιού μίσους και πόλωσης, που αναζητά ξενιστές σε απαίδευτους αδύναμους οργανισμούς, άβουλων τηλεθεατών. Δημοσιογράφοι σε πολλαπλές απομιμήσεις, διαφορετικής εξωτερικής εμφάνισης, μα σταθερής και ίδιας στόχευσης λόγου και πειθούς, από τις πρώτες πρωινές ώρες ξημερώματος έως τις μεταμεσονύκτιες. Σταυροφόροι και μισθοφόροι, αυστηρά επιλεγμένοι, από τον σπουδαιότερο και του πατρός του, μηχανορράφου και δολοπλόκου κυβερνήτη, που επιβλήθηκε άκοπα ακόμα και “ιδιοκτητών” κληρονόμων του κόμματος. Εδραιώνοντας την παντοδυναμία του και ξεπερνώντας τα πρόσκαιρα εμπόδια σκανδάλων, πλεονεκτικών αναθέσεων, εκποίησης δημόσιας περιουσίας, θηριώδους αριθμού θυμάτων πανδημίας και άλλων αναρίθμητων δεινών κοινωνικών επιτευγμάτων, με μια αντιπολίτευση να ακολουθεί σε ήπιους και με τακτ ρυθμούς, ετοιμαζόταν για την επόμενη τετραετία.
Αίφνης, μια ανεπίκαιρη δολοφονική ενέργεια, δεκάδων παιδιών, βρήκε ανέτοιμους διαχείρισης τους σταυροφόρους, που σε γρήγορη και μη μελετημένη επιτελική αντίδραση, αυτοσχεδίασαν με αυθόρμητη και φυσική ροπή, πέραν της συνήθους κυνικής. Εφιαλτικής, το λιγότερο. “Δεν θα πάει χαράμι ο θάνατος των παιδιών, που θα γίνει η ευκαιρία να φτιάξουμε νέο σιδηρόδρομο”. Συλλογισμός ανθρώπου, δημοσιογράφου; Ή τι άλλου; Η πλούσια ελληνική γλώσσα, αδυνατεί να ορίσει. Προς το παρόν, γιατί στην χώρα των δυσάρεστων εκπλήξεων επιβάλλεται η επιφύλαξη, η παραπαίουσα κατάσταση της κυβέρνησης μοιάζει μη αναστρέψιμη. Η προπαγάνδα των σταυροφόρων, “άλλα δεν έχει να σε δώσει”.