ΔΕΘ: Ο Τσίπρας βρήκε την πόρτα ανοιχτή και λεηλάτησε το παγκάρι

Του Διογένη Λόππα

Το μακρινό (από πολλές απόψεις) 2019, ο κ. Μητσοτάκης ηγούμενος μιας παράταιρης στρατιάς εκσυγχρονιστών ντυμένων με νανογιλέκα, νίκησε έναν μουδιασμένο και κουρασμένο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την πολιτική κυριαρχία Τσίπρα, υποσχόμενος μεταρρυθμίσεις, μειώσεις φόρων και πλεόνασμα δημόσιας τάξης.  Έκτοτε απήλαυσε μια μακροχρόνια κυριαρχία στη δημόσια σφαίρα επικουρούμενος από ένα αυταρχικό σύστημα εξουσίας που κατόρθωσε να εισχωρήσει στα άδυτα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.  Το σύστημα αυτό έμελε να συνθλιβεί κάτω από τον κυκεώνα των υποκλοπών, την ημέρα που, χωρίς ντροπή, το Μαξίμου ανακοίνωσε την παρακολούθηση από την ΕΥΠ ενός πολιτικού αρχηγού.

Τρεισήμισι χρόνια αργότερα, ο κ. Μητσοτάκης τόλμησε να εμφανισθεί στο βαρύ τερέν της ΔΕΘ, παραβλέποντας τον ελέφαντα στη δωμάτιο, παραβλέποντας δηλαδή το γεγονός ότι όλος ο πλανήτης έχει προεξοφλήσει την παραίτησή του, μοιράζοντας προεκλογικά φιλοδωρήματα άνευ ουσίας, σε ένα κοινό που συρρικνώνεται καθημερινά και που φροντίζει να παίρνει σαφείς αποστάσεις από τον λερωμένο ηγέτη, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς επίδοξους αντικαταστάτες.  Οι εκσυγχρονιστές τελικά αποφάσισαν να απαλλαγούν από τα νανογιλέκα και έχουν ήδη παραταχθεί εναντίον του και η μόνη ελπίδα του να σχηματίσει κυβέρνηση είναι να αντικαταστήσει τις πομπώδεις τοποθετήσεις των κυριλέ σημιτικών, με κηραλοιφές και επιστολές του Ιησού της καθυστερημένης ελληνικής ακροδεξιάς. 

Μέσα σε αυτήν την απίθανη συγκυρία, η οποία λογίζεται ως ένα ακόμα δώρο του πεπρωμένου στον εφτάψυχο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν φυσικό ο κ. Τσίπρας να κλέψει εκκλησίες.  Σαν έτοιμος από καιρό, δεν αρκέστηκε απλώς στο να κρεμάσει στα μανταλάκια τον ημιθανή αντίπαλό του, αλλά επέλεξε να βγάλει το πολιτικό του πιστόλι και να τον εκτελέσει εν ψυχρώ.  Γιατί πέρα από την αυτοπεποίθηση που απέπνεε η προσωπική του παρουσία και πέρα από την προφανή επίδειξη σοβαρότητας και θεσμικότητας απέναντι στον ποταπό ωτακουστή, παρουσίασε ένα καλά επεξεργασμένο και προσεκτικά στοχευμένο πρόγραμμα που σημαδεύει στο κέντρο του πολιτικού ακροατηρίου της κεντροαριστεράς.

Η κυριαρχία του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ ενισχύθηκε και από την παρουσία του κ. Ανδρουλάκη.  Ο κ. Ανδρουλάκης ήταν δυναμικός και αξιοπρεπής, δείχνοντας επάρκεια ηγετικών δειγμάτων για το μέλλον και με τη σειρά του ισοπέδωσε ότι είχε απομείνει από την τραγική καρικατούρα που παριστάνει για λίγο ακόμα τον πρωθυπουργό, ωστόσο έπεσε θύμα της ομηρίας στην οποία τον έχει οδηγήσει το επιτελικό παρακράτος.  Και αυτό γιατί όσο η κυβέρνηση συνεχίζει να οχυρώνεται πίσω από την παράνοια του ”απορρήτου”, ο ίδιος μοιραία εμφανίζεται σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της προοδευτικής παράταξης ως εν δυνάμει εγκληματίας ή, ακόμα χειρότερα, προδότης.  Όσο δεν αποκαλύπτονται οι λόγοι που ο ίδιος παρακολουθήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες της ίδιας της πατρίδας του, ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι νομίζει ή να δίνει βάση στις πιο ακραίες φήμες, από σκιές της προσωπικής του ζωής, ως τις υποτιθέμενες βαλίτσες με τα ρούβλια.  

Ο πανικός με τον οποίο το Μαξίμου αντιμετώπισε τις εξαγγελίες Τσίπρα, μας δίνουν κάποια πρώτα συμπεράσματα:  Καταρχήν υπήρξαν εξαιρετικά διεισδυτικές και μοιραία έστρεψαν το βλέμμα της μεσαίας τάξης προς την αντιπολίτευση.  Η αναμενόμενη μάλιστα αντίδραση της κυβέρνησης που έσπευσε να αναπαράγει τα αιώνια κλισέ περί κοστολόγησης, παροχών, νέων μνημονίων κλπ, λειτούργησε ως πέμπτη φάλαγγα, αφού εξανάγκασε τους magnificent 108 να την αναπαράγουν (έστω με αρνητική χροιά), δίνοντας όμως έτσι ένα απροσδόκητο βήμα στον κ. Τσίπρα.  Γιατί η μεσαία τάξη που παραδοσιακά αμφιταλαντεύεται μεταξύ κεντροδεξιάς – κεντροαριστεράς και που τελικά καθορίζει το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα, ενδιαφέρεται λιγότερο για τις θεωρητικές λογιστικές κοστολογήσεις και περισσότερο για τον πραγματικό αντίκτυπο στον τραπεζικό της λογαριασμό και μάλιστα σε μια περίοδο που έχει δεχθεί από τη μία μια άνευ προηγουμένου φοροεπίθεση και από την άλλη μια ντροπιαστική και κακόβουλη σπατάλη δημοσίου χρήματος με αποδέκτες τους κολλητούς της Αγίας Οικογένειας.

Η σαφής δέσμευση του ηγέτη της προοδευτικής παράταξης για βασικό μισθό στα 800 (για αρχή), αφορολόγητο για όλους στα 10 χιλιάρικα, σταδιακό 35ωρο και επιτέλους προστασία της πρώτης κατοικίας (μάλιστα διευρυμένης σε επαγγελματική στέγη και αγροτική γη), μίλησε κατευθείαν στις αγωνίες των κανονικών ανθρώπων της χώρας αυτής και ανέδειξε την ανάγκη της χώρας για ένα σταδιακό U turn από τον θατσερισμό στον εκμοντερνισμό, δηλαδή στις ενέσεις σοσιαλισμού που πια είναι απολύτως αναγκαίες για την πολιτική σταθερότητα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρώπης.  

Γιατί είναι τάση πια σε όλη την Ε.Ε., ότι οι ιδεοληπτικές εμμονές στις παρωχημένες θεωρίες του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της άλλης πλευράς του ατλαντικού, το μόνο που καταφέρνουν είναι η διεύρυνση των ανισοτήτων, η μονοπωλιακή συγκέντρωση του πλούτου και τελικά ο αφανισμός της μεσαίας τάξης, μαζί με δεδομένες συνθήκες του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, όπως η αξιοπρεπής στέγαση, οι καλά αμειβόμενες δουλειές και η λεγόμενη κινητικότητα, δηλαδή οι θετικές μελλοντικές προσδοκίες.  

Στα επόμενα πέντε χρόνια, η Ευρώπη θα επενδύσει έναν πακτωλό κονδυλίων για γρηγορότερη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, προσδοκώντας να απεξαρτηθεί από τα γεωπολιτικά παίγνια των υφιστάμενων πηγών.  Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν να δοθούν πάλι στους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι θα στήσουν πανομοιότυπα μονοπώλια, που μέσω υποχρεωτικά ιδιωτικών εταιριών θα μεταπωλούν ενέργεια που παράγεται σχεδόν τζάμπα, σε τιμές χρηματιστηρίου που θα χειραγωγούν οι ίδιοι.  Μια άλλη ιδέα όμως που έχει πέσει στο τραπέζι είναι να βάλουμε όλοι πάνω από τα κεφάλια μας μερικά ηλιακά πάνελ και μέσω μιας επιδοτούμενης ecoflow (γεννήτρια μπαταρίας) να παράγουμε μόνοι μας το 70 – 80% των ενεργειακών αναγκών μας, να φορτίζουμε το ηλεκτρικό μας όχημα και τελικά να παραδώσουμε στα εγγόνια μας ένα πρότυπο ενεργειακού αποτυπώματος και μια εξωμονοπωλιακή οικονομία με κέντρο τον άνθρωπο.   

Για να το πετύχουμε αυτό, όλοι αντιλαμβάνεστε ότι πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε από το ξήλωμα των καθυστερημένων μυαλών που επιμένουν να οραματίζονται ένα οικονομικό μοντέλο όπου ένα κλαμπ φίλων της εκάστοτε εξουσίας θα ”επενδύει” δανεικά χρήματα και θα ”μεταρρυθμίζει” δήθεν ανταγωνιστικές οικονομίες εκπαιδεύοντας νέους εργαζόμενους σε στρατόπεδα μεταμοντέρνων σκλάβων και κτίζοντας κοινωνικά μοντέλα που θα έκαναν τον Όργουελ να στρίβει στον τάφο του.  Ένα τέτοιο μοντέλο εξήγγειλε ο τελειωμένος πρωθυπουργός στη ΔΕΘ ψιμυθιώνοντας το με φιλοδωρήματα της εποχής του συμπαθούς Μαυρογιαλούρου, την ώρα που οι πραιτοριανοί του βεβήλωναν ιερό πανεπιστημιακό χώρο.  

Αντίθετα, ο θριαμβευτής της ΔΕΘ ήρθε διαβασμένος, με ένα σύγχρονο σοσιαλιστικής υφής ευρωπαϊκό πρόγραμμα, προσφέροντας μια ευδιάκριτη διέξοδο στα συνήθη υποζύγια του φιλελευθερισμού και έχοντας ήδη στις δάφνες του μια έξυπνη διαχείριση που, παρά τα εμφανή της προβλήματα και την αναπόφευκτη πίεση που άσκησε στα μεσαία στρώματα, κατόρθωσε να απελευθερώσει τη χώρα από το δράκο των μνημονίων και να παραδώσει γεμάτα ταμεία και τακτοποιημένες μελλοντικές δανειακές καταβολές.   

Όσοι διαβάζετε τη στήλη αυτή, γνωρίζετε ότι ο γράφων δεν είναι ο πιστότερος ακόλουθος του κ. Τσίπρα.  Ωστόσο, αν μη τι άλλο, ο άνθρωπος αυτός, δεδομένων και των περιστάσεων αλλά και της κατάντιας στην οποία έχει περιπέσει η συντηρητική παράταξη, δικαιούται μιας δεύτερης ευκαιρίας.  Και αν την πρώτη φορά κατάφερε εν μέσω διεθνούς οικονομικού ελέγχου να σώσει ότι σωζόταν, τη φορά αυτή, χωρίς τα δεσμά των μνημονίων, θα μπορέσει επιτέλους να αναπτύξει το προσωπικό του όραμα για τους ανθρώπους της χώρας, ένα όραμα που φυσικά ταυτίζεται με τις τάσεις που σήμερα επικρατούν στην Ευρώπη.  

Το ξεκίνημά του, ομολογουμένως υπήρξε εντυπωσιακό.