Του Νίκου Λακόπουλου
H ανακοίνωση της ίδρυσης διαστημικής υπηρεσίας από την ελληνική κυβέρνηση συνέπεσε με αυτήν πως το Λιμενικό δεν έχει πρόσβαση στο Internet και τις ουρές για ένα επίδομα 70 ευρώ όπου πολλοί στήνονται από τα μεσάνυχτα. Είναι ο θρίαμβος της εποχής της …ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Η τελευταία επίδειξη του Αριστερού Μεγαλοιδεατισμού ή του Αριστερού Πτωχοδρομισμού.
Καθώς ο κόσμος αλλάζει η Ελλάδα μένει πίσω, προσκολλημένη στο παρελθόν της, περιμένοντας ένα τρένο, που έχει περάσει. Βυθισμένη στα παραμύθια που την μεγάλωσαν, αναπολώντας εθνικά μεγαλεία που δεν υπήρξαν. Φτωχή, ως Ψωροκώσταινα, νεόπλουτη, ως Ευρωπαία, νεόπτωχη, αλλά αμετανόητη, αναζητά πάλι σωτήρες.
Τις μέρες αυτές, μετά την κατάρρευση του διπολικού άλλοτε πολιτικού συστήματος καταρρέει κι ο μύθος της Αριστεράς- που εκπροσωπεί ως κλειδοκράτορας και «νόμιμος κληρονόμος» ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η Αριστερά που αντί να θέσει το ερώτημα «ποια είμαι» σε ένα κρεσέντο μεγαλοιδεατισμού έβαλε πλώρη να σώσει και όλη την …Ευρώπη και μάλλον κοιτάζει- από τις ουρές στα ΚΕΠ- τα αστέρια. Όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις πως μας κυβερνούν τα …UFO.
Οι δυο χρονιές που πέρασαν έφερε σε πολλούς μνήμες του 1974, ενώ άλλοι συνέκριναν αυτή την εποχή με αυτήν της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Η εποχή αυτή είναι εποχή αλλαγής συνόρων- δηλαδή προπολεμική και πολλοί –καθώς τα αεροπλάνα πετούν πάνω από τα ελληνικά νησιά- μετράνε πόσες φρεγάδες έχει η Ελλάδα και πόσες η Τουρκία. Πολλοί βλέπουν ήδη την επιστροφή στην δραχμή και την Ελλάδα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση κι άλλοι πιο ευφάνταστοι την διάλυση της Ευρωζώνης.
Πολλοί κοιτάζουν το Αιγαίο κι άλλοι το Κοσσυφοπέδιο με την βεβαιότητα πως θα ζήσουμε κοσμοιστορικά γεγονότα σε ένα πλανήτη που αλλάζει –δραματικά. Ίσως έχει ιδιαίτερη σημασία πως ο Έλληνας πρωθυπουργός στο Παρίσι είχε επαφές με τους –κατά τον συγκυβερνήτη- «τοκογλύφους- εκβιαστές»- τον Οίκο Ρότσιλντ. Είναι μια οικογένεια που βρέθηκε στην Ελλάδα από την εποχή των πρώτων δανείων του νεοελληνικού κράτους. Είναι μια σύμπτωση πως από την εποχή της χαμένης Επανάστασης, ως τον Εμφύλιο και την νέα χρεοκοπία κάποιες δυνάμεις ήταν πάντα εδώ- γιατί δεν έφυγαν ποτέ.
Οι λέξεις που κυριάρχησαν αυτήν την εποχή ήταν οι λέξεις δάνεια, υπερηφάνεια και ανεξαρτησία. Το ερώτημα είναι: είχαμε ανεξαρτησία και την χάσαμε ή δεν είχαμε ποτέ; Aν αναζητήσουμε μια πράξη ανεξαρτησίας του τότε κρατιδίου δεν θα την βρούμε στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου- που υπογράφτηκε το 1932 χωρίς την παρουσία του κηδεμονευόμενου προτεκτοράτου με την διπλή ονομασία. Greece και Ελλάς.
Η κατάσταση είναι πιο τραγική από όσο νομίζουμε. Μια υποθηκευμένη χώρα με συνείδηση αποικίας που δεν έχει επιλογές και μια κυβέρνηση που καταλαβαίνει πια πως δεν υπάρχουν διλήμματα, όπως ευρώ ή δραχμή, αλλά ένας και μόνο μονόδρομος. Η Ελλάδα δεν επιδιώκει πλέον ανεξαρτησία, αλλά διαπραγματεύεται τους όρους εξάρτησης. Ο κόσμος απέχει σκυθρωπός. Αφού ούτε αυτοί μπορούν τότε δεν υπάρχει για την Ελλάδα λύση.
Η επιστροφή στη δραχμή –που πολλοί συνιστούν- είναι ο δρόμος προς την καταστροφή για την εθνική αναγέννηση; To ερώτημα αυτό είναι το ίδιο με το αν η κρίση προήλθε από το νόμισμα κι αν ένα εθνικό νόμισμα συνεπάγεται και ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Αφελές, όσο κι όσοι σπεύδουν να διασφαλίσουν την ισοτιμία της νέας δραχμής με το …ευρώ. Αφελές, αν όχι πονηρό. Πως γίνεται η Άριστερά, η Άκρα Δεξιά κι ο Σόιμπλε να προτείνουν την ίδια λύση;
Η καταστροφή γεννά σωτήρες- της δραχμής κυριολεκτικά- την ίδια ώρα που καταρρέει ο μύθος πως το πρόβλημά μας είναι πολιτικό κι αν αλλάξει μια δεξιά κυβέρνηση με μια αριστερή θα λυθεί ως δια μαγείας- ή μέσω της εθνικής ενότητας. Στην πραγματικότητα αν η Ελλάδα είχε μια ισχυρή οικονομία εκτός ευρώ θα μπορούσε να μείνει στη ζώνη του ευρώ. Κι αν μια κυβέρνηση δεξιά δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα, όπως και μια αριστερή, τίποτα δεν εγγυάται ότι η συνεργασία- δυο αποτυχημένων πολιτικών- θα είναι η λύση.
Αν δυο αργόσυρτα πλοία κάνουν το καθένα δέκα ώρες να πάνε στην Κρήτη, δεν σημαίνει πως αν …συνεργαστούν θα φτάσουν σε πέντε ώρες- όσο ένα και μόνο ένα πιο γρήγορο πλοίο. Οι αντιμνημονιακές πολιτικές –ως ρητορεία με ιδεολογικό μανδύα- επιχειρούσαν να δώσουν σε ένα οικονομικό ζήτημα, όπως ένα δάνειο, πολιτική ακόμα και ιδεολογικήκαι ηθική διάσταση. Αλλά οποιαδήποτε κυβέρνηση θα βρισκόταν μπροστά στο ίδιο άδειο ταμείο, θα ασκούσε τις ίδιες πολιτικές.
Η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει η δεξιά ή αριστερή πολιτική είναι να επιτρέψει στην οικονομία να υπάρξει –και βέβαια να μην την στραγγαλίσει. Ο μύθος της αριστερής πολιτικής- που είναι αντιμνημονιακή- είναι ο μύθος πως η πολιτική μπορεί να αλλάξει τα πράγματα υποτάσσοντας- κι όχι ρυθμίζοντας- την οικονομία. Είναι δυο όψεις κρατισμού που ο ένας θέλει να απελευθερώσει κι άλλος θέλει να ρυθμίσει την αγορά- ερήμην της, ως πολιτικοί ράπτες της οικονομίας.
Ούτε αυτή ούτε καμιά άλλη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις είχε κανένα σχέδιο για την χώρα. Αν οι εκθέσεις ιδεών που αποτελούν «πολιτικά προγράμματα» -με κυρίαρχο σύνθημα το «Πάμε Μπροστά» ή το «Πάμε Όλοι Μαζί» – ήταν σχέδιο για την οικονομία τότε αυτοί που ρυθμίζουν τι θα γίνει με τα μπλοκάκια, θάχαν φροντίσει να έχουν και εισπράξεις όσοι έχουν μπλοκάκια.
Και τότε αυτοί που φασκελώνουν τον υπουργό που έσωσε τη χώρα κι αυτός νομίζει ότι τον συγχαίρουν θα μπορούσαν να πληρώνουν τους φόρους τους. Ενώ τώρα η κυβέρνηση πιστεύει πως αν αυξήσει τους φόρους θα αυξήσει και το εισόδημα. Με τον ίδιο τρόπο που ο επίδοξος πρωθυπουργός –επειδή είναι ο καλύτερος- πιστεύει πως αν μειώσει τις δαπάνες θα αυξηθεί το εισόδημα.
Αν η οικονομία είναι όντως ψυχολογία, δεν χρειάζεται τέτοιους πολιτικούς. Χρειάζεται ψυχολόγο. Πουθενά δεν είναι γραμμένο ότι οποιοσδήποτε πολιτεύεται ή όποιος παίρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την εξουσία μπορεί να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας. Το αντίθετο. Σ΄αυτή τη χώρα –από την εποχή της πολιτευόμενης βασιλείας και την εποχή των σωτήρων της χούντας ως την εποχή των πολιτικών δημαγωγών- τα κόμματα –ως οχήματα εξουσίας- ήταν μέρος της πολιτικής υπανάπτυξης και της οικονομικής κακοδαιμονίας.
Που θα πει πως το πρόβλημα δεν είναι η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία η έννοια της δημοκρατίας. Αλλά η απελευθέρωση των ατόμων –πρώτα στην παραγωγή-, των ζωντανών δυνάμεων του έθνους- στην οικονομία με στόχο την ευημερία. Η πολιτική ως κρατισμός ποτέ δεν ωφέλησε μέσα από τα μεσιανικά κινήματα τύπου Στάλιν ή Χίτλερ την οικονομία. Κι η δημοκρατία δεν υπάρχει αν δεν μπορεί να διασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών πρώτα- πρώτα στην ευημερία.
Κατά βάθος, όπως αποκαλύπτεται αυτές τις μέρες, δεν θέλουμε ούτε αριστερή, ούτε δεξιά κυβέρνηση. Θέλουμε μια ικανή κυβέρνηση. Αν η απάντηση στο ερώτημα της Αριστεράς είναι η φτώχεια και η λιτότητα, τότε δεν είναι Αριστερά ή -αυτή- η Αριστερά δεν είναι η λύση. Που σημαίνει πως αν θέλουμε να ξαναφτιάξουμε αυτή τη χώρα πρέπει να ξαναφτιάξουμε την Αριστερά, χωρίς προθέματα όπως αντι- δεξιά, κέντρο- ή άκρο- Αριστερά. Αριστερά σκέτο, όπως μπαίνεις -στην Ιστορία κι όχι όπως βγαίνεις.
