Του Παύλου Αλέπη
Ό,τι υπηρετεί το καθετί προς εξυπηρέτηση του κεφαλαίου λέγεται δεξιά. Και ό,τι παραμερίζει το καθετί, με στόχο, την υπηρέτηση του ουμανισμού αριστερά. Θα μπορούσαν νάναι απλά τα πράγματα. Τώρα, πως κάθισαν στα έδρανα στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση και πως κολλήσαμε στα ιστορικά σχήματα, είναι ένα θέμα διαδικαστικό, όπως και η βαθειά ανάλυση του γιατί διαφωνούμε πρόθυμα μέχρι και τα πρόθυρα του Διχασμού… Βλέπεις κανείς ιστορικός που σέβεται τον εαυτό του δεν παραλείπει να υπογραμμίσει το πόσο βαθειά ειναι ριζωμένος ο διχασμός στον Έλληνα..
Μ’ αυτό το καύσιμο -καυστικό σαράκι, η Δημοκρατία προσπαθεί να βαδίσει, κι όλο σκοντάφτει από το ιδανικό επιθυμητό… Και το φαινόμενο πανανθρώπινο, αφού η αρχαιότητα μοίρασε απλόχερα και τα καλά και τα… υπόλοιπα.
Πολλοί συνάνθρωποι πάλι, νοιώθουμε την ιστορική ανασφάλεια αυτής της σύγκρουσης..Χωρίς να λαμβάνουμε υπόοψιν τα αιματηρά μαθήματα των απόλυτων θεωριών… ή τουλάχιστον πρόθυμοι να τα παραμερίσουμε… 
Ο Ιταλός Ιστορικός Κάρλο Γκάλι, το διατυπώνει συναρπαστικά… Πριν η Δημοκρατία- λέει- αντικατασταθεί από τον λαϊκισμό, πριν συντελεστεί εντελώς ο κατακερματισμός της μεσαίας τάξης και όσο τα κοινωνικά δικαιώματα αντιμετωπίζονται σαν ένα κόστος και όχι ως αξία,η κοινωνία θα πολώνεται μεταξύ λίγων πλουσίων και πολλών φτωχών…
Καθαρή η φωτογραφία.
Πάμε στο όχι μακρινό παρελθόν. Οι οικονομικοί μετασχηματισμοί που ακολούθησαν την ήττα της κομμουνιστικής αριστεράς, αυτό που μάθαμε -και εν πολλοίς αποδεχθήκαμε-ως παγκοσμιοποίηση, έκαναν το κεφάλαιο πιο επιθετικό. Προφανώς επειδή είναι εκτεθειμένο σε έναν πολύ πιο έντονο ανταγωνισμό. Αλλά προκάλεσαν- οι μετασχηματισμοί- κάτι εξαιρετικά σημαντικό, την κρίση του σοσιαλδημοκρατικού συμβιβασμού, δηλαδή κάθε κατάκτηση της μεταρρυθμιστικής αριστεράς.
Καθαρή η φωτογραφία και ιστορική η εξήγηση της αλήθειας, το κόστος της οποίας πληρώνουμε. Μερικοι υπέρμετρα ακριβά. Ιδίως οι νέοι….
Χρειάζεται άραγε μεγεθυντικός φακός ; Δεν τις βλέπουμε τις παραμορφώσεις στην καθημερινότητα μας, εδώ στην Ελλάδα, στην πορεία της Ευρώπης στις λεπτομέρειες που κρύβουν τα παγκόσμια γεγονότα;
Η δεξιά, και αυτό που εκπροσωπεί, πάντα είχε μια ανατριχιαστική σαφήνεια ως προς τον στόχο της. Θέλει ατομική, προσωπική επιτυχία δια του πλούτου, που αν ειναι δυνατόν να αποκτηθεί στον μέγιστο βαθμό, παντοιοτρόπως και χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς και αναστολές. Αυτό που ο κακόπιστος θα ονόμαζε αδιαπραγμάτευτη απληστία.
Ενδεχομένως κι εγώ τώρα, να το διατυπώνω απόλυτα. Ίσως γιατί από χαρακτήρα και από τα μικρά μου έχω ταχθεί ενάντια στον εγωκεντρικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Δεν μπορώ να φαντασθώ ζωή χωρίς συντροφικότητα, συναισθηματική δοτικότητα και αγωνία, για τους άλλους.
Γνωρίζω καλά, πως η δική μου ευημερία, εδράζεται προκλητικά σε πολλές δυστυχίες άλλων σ’ αυτόν τον πλανήτη και μου προξενεί ένοχες το ό,τι δεν κάνω και πολλά πράγματα για να ανακουφίσω την ζωή τους. Η ομολογία, ίσως νάναι ένα μικρό βηματάκι κι ένα δεύτερο το να νοιάζεσαι και να το πιστεύεις, είναι και εν σπέρματι μια μορφή αριστερής οπτικής. Χωρίς να το διατυμπανίζει κανείς, αν κάνει κάτι για τον άλλον, όφελος της κοινωνίας είναι. Για να μην πω υποχρέωση…
Στραμμένο, λοιπόν, το βλέμμα διαρκώς στην κοινωνία. Και ακόμα κι αν δεν είσαι συνειδητός κοινωνιστής οφείλεις να αναρωτιέσαι διαρκώς, με ειλικρίνεια: Ποια αριστερά;; Ποιος ουμανισμός ; Ποιος και πως καταπολεμά την λαίλαπα της κρίσης που βιώνουμε… Ποιος κάνει κάτι; Και τι; Αλλά και ποιος ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ;;;
Η αριστερά οφείλει να ειναι διακριτή και αναγνωρίσιμη και να μετέχει σε όλες τις πραγματικές συγκρούσεις. Πρέπει να καταπολεμά τον φόβο και την ανισότητα με την νομιμότητα, την Δικαιοσύνη και την ελπίδα. Να παλεύει για έναν συμβιβασμό-πολύ πιο ισορροπημένο από τον σημεριν, όπου υποφέρουν άνθρωποι, που δεν έφταιξαν συνειδητά. Να παλεύει για έναν συμβιβασμό, λιγότερο γραφειοκρατικό, απο εκείνον του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος…
Ένα σχήμα αγώνα που θα κινείται ανάμεσα σε δικαιώματα ελευθερίας ανάμεσα σε Κράτος και Αγορά, ανάμεσα σε δημόσιο και ιδιωτικό… Αυτή είναι η απάντηση σε όσους πραγματικά αναρωτιούνται καλόπιστα “Ποια αριστερά”;
Μα και για τους κακόπιστους η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η ίδια….Όσο για την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά που αφήνει ελευθερίες κλείνοντας το μάτι στη ηθελημένη ασάφεια και κυρίως χαϊδεύοντας πονηρά τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ φιλοδοξίες, με αφήνουν αδιάφορο. Παγερά αδιάφορο. Στόχο με σαφήνεια καθαρότητα και αποτελεσματική δεινότητα απαιτώ από τα κόμματα μας. Και δεν την βρίσκω…
