Του Αλέξανδρου Λάκκα
Οι εξελίξεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς- ή τον χώρο του Κέντρου- φαίνεται να είναι ραγδαίες κι αναμένονται ακόμα πολλές εκπλήξεις -που θα είναι ευχάριστες για τους ψηφοφόρους χωρίς κόμμα- που άλλοτε ψηφίζαν ΠΑΣΟΚ, μετά ΣΥΡΙΖΑ κι ύστερα τίποτα ή επιλέγουν στις δημοσκοπήσεις τον Κανένα. Η επιχείρηση “Γυρίστε Σπίτι” της Φώφης Γεννηματά θα ήταν ατελέσφορη, αν περιορίζοταν στην επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου- με μηδαμινή εκλογική απήχηση- που άλλωστε απέφυγε γι΄αυτό να κατέβει με το “κίνημα” του στις εκλογές.
Η υποψηφιότητα Καμίνη -πέρα από ό,τι σημαίνει σε εκλογικό επίπεδο- είναι αυτή που δίνει στο εγχείρημα του νέου φορέα την ευρύτερη νομιμοποίηση του στον κόσμο που θέλει ένα φορέα, αλλά να μην είναι το ΠΑΣΟΚ -και ταυτόχρονα ανασυνθέτει την έννοια της “δημοκρατικής παράταξης” -με την οποία όπως λέει ο ίδιος “κερδίσαμε δυο δημοτικές εκλογές”.
Ήδη η συμπόρευση της ΔΗΜΑΡ με τον Θανάση Θεοχαρόπουλο -αν και δεν σήμαινε πολλά σε ψήφους- είχε εκφράσει το αόριστο αίτημα για ένα φορέα συνεργασίας σοσιαλιστών, σοσιαλδημοκρατών, κεντρών και “δημοκρατών αριστερών” με εμφανή απόσταση από την δεξιά, την παραδοσιακή αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Η υποψηφιότητα Ραγκούση- που εκφράζει ένα “καθαρό ΠΑΣΟΚ”, χωρίς σκάνδαλα και εμπλοκές σε λίστες διαφθοράς- με κυβερνητικό έργο, αλλά χωρίς σκάνδαλα, το “ηθικό” κόμμα του σοσιαλιστικού χώρου επανεργοποιεί τον κόσμο που πήγε σπίτι του -μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ- ή δεν πήγε αλλού, αναμένοντας τα γεγονότα.
Το Ποτάμι με την υποψηφιότητα Σταύρου Θεοδωράκη- αν και το ίδιο απέτυχε να νικήσει το “παλιό” και τώρα προσφέρεται να το ανανεώσει θα δώσει στο εγχείρημα του νέου φορέα μια αίσθηση ανανέωσης και κυρίως πως δεν πρόκειται για επιστροφή στο αμαρτωλό και απεχθές ΠΑΣΟΚ.
Το αίτημα ήταν απο καιρό πως θέλουμε ένα νέο κόμμα, αλλά να μην είναι το ΠΑΣΟΚ, που ωστόσο διατηρούσε αξιόμαχες δυνάμεις- αν και με δυσκολία θα έβλεπες νέους στις συγκεντρώσεις του. Η χρυσή τομή -ναι μεν νέος φορέας, και διατήρηση των κομμάτων και των συμβλολων τους- βρέθηκε, αλλά όλα θα κριθούν από πόσοι θα πάρουν μέρος στις ιδιόμορφες κάλπες του Νοεμβρίου- που δεν θα κρίνουν μόνο την ηγεσία του νέου φορέα, αλλά και ίσως τον επόμενο φορέα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Οι πολλοί υποψήφιοι -όπως ο Μανιάτης, ο Ανδρουλάκης και ο Κωνσταντικόπουλος- αν τελικά υπάρξουν ως το τέλος- εκφράζουν πέρα από φιλοδοξίες την υγεία ενός χώρου που ακόμα και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ διατηρεί τάσεις, εσωκομμματική κριτική και αντιπολίτευση -σε ένα πάντα πολυτασικό και κυρίως πολυσυλλεκτικό χώρο.
Αν τις επόμενες μέρες ο χώρος αυτός ενισχυθεί με άλλες υποψηφιότητες ή εκπλήξεις η πιθανότητα για την δημιουργία -ίσως για πρώτη φορά στην Ελλάδα- ενός κεντροαριστερού- σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, με την Αριστερά και την Δεξιά του- χωρίς ηγέτη και προσωπολατρεία, ένα κόμμα αρχών με εκλογική απήχηση θα είναι πραγματικότητα.
Αν αυτό δεν γίνει ο χώρος θα αποσυντεθεί σε κόμματα, κομματίδια, κινήσεις και “προσωπικότητες”- ένα κέντρο διερχομένων- προορισμένο να αποτελέσει τσόντα του ενός ή του άλλου μεγάλου κόμματος. Η αναγκαιότητα ενός χώρου ανάμεσα στη Δεξιά, την παραδοσιακή και νεοπαραδοσιακή Αριστερά για πρώτη φορά αποσυνδέεται από την άμεση διεκδίκηση της εξουσίας.
Είναι μια ιδεολογική και πολιτική ανάγκη έκφρασης όσων όταν κατέρρευσε το ΠΑΣΟΚ δεν εντάχθηκαν κάπου ή ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μισή καρδιά και επιφυλάξεις, απογοητεύτηκαν και πέρα από ένα κόμμα εξουσίας, θέλουν ένα χώρο πολιτικής έκφρασης. Αυτό δείχνει η εμμονή κάποιων να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΣΥ ένα κόμμα …αναμνήσεων και νοσταλγίας χωρίς κυβερνητική προοπτική.
Η εξυγίανση του χώρου φαίνεται πως συνέβη όταν απαλλάχτηκε από όσους μετακόμισαν σε κόμματα εξουσίας, τους καριερίστες και τους αρριβίστες. Η συμμετοχή προσωπικοτήτων όπως ο Καμίνης, ο Θεοχαρόπουλος, μέλη της Επιτροπής Αλιβιζάτου, όπως ο Γιάννης Βούλγαρης, ή ο Νίκος Διαμαντούρος δίνουν κύρος και αθωότητα στον χώρο που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι απεχθάνεται τον Χίτλερ ή τον Στάλιν το ίδιο.
Η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε ένα τέτοιο φορέα συνιστά την έμπρακτη αυτοκριτική του. Αν αυτή η προσπάθεια δεν υπονομευθεί από μικροφιλοδοξίες και αλλαζονία, αν το συνέδριο του ορίσει την αρχές του με ένα ιδρυτικό μανιφέστο κι αν οργανωθεί η εκλογική του βάση σε τοπικό επίπεδο θα πρόκειται για την αυθεντική κάλυψη ενός πολιτικού κενού.
Το αν αυτός ο χώρος καταφέρει να είναι χώρος πολυτασικός με εσωκομματική πάλη, ιδεολογικό πλουραλισμό και πολυσυλλετικτότητα, ένα ανοιχτό κόμμα αρχών με συλλογική δοίκηση- συμβούλιο αρχηγών ή πρωτοκαθεδρία της βάσης θα κριθεί τις επόμενες μέρες. Κι αν αυτό γίνει, αν θυμηθούμε τις αποτυχημένες απόπειρες από την εποχή του 1920 ως τα προσωποκεντρικά αντιφατικά κόμματα που άλλαζαν εύκολα ακόμα και εκλόγική βάση, θα είναι ένα πρωτοφανές γεγονός για την Ελλάδα.
