Toυ Γιώργου Μαρκάκη
Το αρχείο του Νίκου Γκάτσου βρήκε στέγη στην Βοστώνη
Εκεί που σύσσωμος σχεδόν ο Ελληνισμός είναι απασχολημένος και μιλάει και πετάει λεκτικούς μάχιμους μύδρους για την Ελληνικότητα του μέρους που γεννηθήκαμε και την Μακεδονικότητα της σύγχρονης λαλιάς μας και όχι αντίθετα κάποιων γειτόνων και περαστικών κατ’ εμάς που μπήκαν απρόσκλητοι μέσα στο κάδρο της οικογενειακής μας φωτογραφίας και τους ανακαλύψαμε κατόπιν εμφανίσεως πάνω σε χαρτί ενός παλιού τραβηγμένου φιλμ που διατηρούσαμε στην κατάψυξη και δεν θέλαμε να εμφανίσουμε για τόσα χρόνια, το αρχείο του Νίκου Γκάτσου βρήκε στέγη στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Harvard στην Βοστώνη.
Από την μία πλευρά χαίρομαι πραγματικά που το αρχείο ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή θα βρει πραγματικά άριστη μουσειακή στέγη που θα συνεισφέρει στην περαιτέρω εξάπλωση της ποίησης των θεμάτων και νοημάτων του Αιγαιοπελαγίτη μας ποιητή Νίκου Γκάτσου. Μόνο σεβασμό και την απαραίτητα σοβαρότητα περιμένω από ένα ίδρυμα σαν το Χάρβαρντ που προφανέστατα διεκδίκησε και κληρονόμησε το αρχείο του μεγάλου ¨Έλληνα ποιητή μας.
Από την άλλη διακρίνω πως για μια ακόμα φορά η λογοτεχνική παράδοση μας μένει ανεκμετάλλευτη από εμάς τους ίδιους και φωτίζει αυτόφωτα πρωτίστως αυτούς που καταλαβαίνουν βαθύτερα και πληρέστερα το έργο και την ζωή σημαντικότατων προσωπικοτήτων του Πολιτισμού μας.
Τα Nobel και η απονομή τους μεταπολεμικά σε δύο σύγχρονους ποιητές φαίνεται πως είναι το αποφασιστικό κριτήριο με το οποίο αποφασίζει τόσο η δημόσια όσο και η ιδιωτική μας τσέπη για το τι αξίζει να προβάλλουμε σωστά αφού πάρουμε απόφαση να θάψουμε πρώτα και τελευταία δημοσία δαπάνη κάποια πεφωτισμένη προσωπικότητα των Γραμμάτων μας σε αυτόν τον ανεμοδαρμένο και πολυτάραχο τόπο. Σαν να νοιώθουμε πως το χρέος μας έληξε με αυτό το τρόπο και συμπεριφορά.
Στην σύγχρονη Ελλάδα μας, όταν τα περισσότερα νεαρά παιδιά θεωρούν πως ο Επιτάφιος του Περικλέους ήταν μερικές προτάσεις που χαράχτηκαν πάνω στο ταφικό μάρμαρο του, για να διακρίνουν οι μεταγενέστΕροι ποιος θάφτηκε ακριβώς εκεί , τότε δεν χωράει αμφιβολία ότι και εμείς οι ίδιοι στην πλειοψηφία μας θεωρούμε τον Κύριο Νίκο Γκάτσο έναν συνηθισμένο στιχουργό λαϊκών τραγουδιών και τίποτα παρά πέρα.
Ποιος ξέρει…
Μπορεί μετά από μερικά χρόνια να διορίσουμε και κάποια επιτροπή σοφών για να διεκδικήσουμε την επιστροφή των στίχων Του στην μητέρα πατρίδα.