Του Βασίλη Μαστρογιάννη
Η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα δέχεται την ανάγκη ύπαρξης οργανωμένου κράτους, έστω και αν πολλοί έχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την αποστολή του, τις εξουσίες των οργάνων του και τον τρόπο άσκησής τους ή την οργάνωσή του.
Η αρχή homo homini lupus μπορεί να αιτιολογήσει την ανάγκη ύπαρξης της Πολιτείας΄΄ η οποία υποχρεούται να εγγυηθεί την ασφάλεια, αλλά και τα δικαιώματα των μελών μιας κοινωνίας.
Η διοίκηση, με τις πράξεις και τις ενέργειές της, επεμβαίνει στον κλειστό κύκλο ζωής και δικαιωμάτων των ιδιωτών, αλλά οι δράσεις της, θα πρέπει να στηρίζονται σε κάθε περίπτωση στον νόμο.
Στις Αστικές Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες το πλειοψηφούν Κόμμα στη Βουλή με τους προβλεπόμενους στο Σύνταγμα συσχετισμούς, αποτελεί μέρος του Κοινοβουλίου και κατά συνέπεια δύναται να κατέχει την πλειοψηφία της νομοθετικής εξουσίας.
Οι αρμόδιοι Υπουργοί ( όταν σχηματίζεται Κυβέρνηση) καταλαμβάνουν την κορυφή της ιεραρχικής διοικητικής πυραμίδας, λειτουργώντας έτσι σε αυτό τον τομέα ως φορείς της Εκτελεστικής Εξουσίας, που αποτελεί τον δεύτερο πυλώνα εξουσίας κατά τη σχετική παραδοχή της ΄΄διάκρισης των εξουσιών΄΄.
Στην περίπτωση του τρίτου πυλώνα εξουσίας, αυτόν της Δικαιοσύνης, το Σύνταγμα επίσης προσδιορίζει τα όρια της ανεξαρτησίας και της συνεργασίας με τους άλλους πυλώνες του Πολιτεύματος, χωρίς να αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες.
Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε λίγο την δικαστική- ανακριτική διαδικασία.
Στα πλαίσια δικαστικής έρευνας σε προανακριτικό στάδιο ή στα πλαίσια κύριας ανάκρισης ( πάντα με την κατεύθυνση και τις εντολές δικαστικού λειτουργού) διατάσσονται ανακριτικές πράξεις προκειμένου να πραγματοποιηθεί συλλογή υλικού και στοιχείων που θα ΄΄δέσουν΄΄ την υπόθεση.
Αυτή είναι μια τυπική διαδικασία για την ανακάλυψη των δραστών.
Έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα έχουν αντιστραφεί λίγο οι όροι και κάποιοι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας ( ακόμη και ιδιώτες) δρουν προληπτικά κατά τη μεθοδολογία προηγούμενων ( αλλά μη λησμονημένων) δεκαετιών (1950-60), όπου οι κατευθυνόμενες παρακολουθήσεις χωρίς πολλές φορές ποινικό αντικείμενο ( παρά μόνο πολιτικό) ήταν το κύριο έργο των διωκτικών ( κι όχι μόνο) αρχών.
Μαθαίνουμε για βιντεοσκοπήσεις, για μαγνητοφωνήσεις και άλλες σύγχρονες μεθόδους της τεχνολογίας που καταδεικνύουν συμπεριφορές ( αλλά συνήθως δεν αποδεικνύουν ποινικά κολάσιμες πράξεις, ούτε στοιχειοθετούν αντικειμενική υπόσταση εγκλημάτων).
Έχω την άποψη ότι δυστυχώς στο τέλος μένει η ανεξίτηλη κηλίδα και ο κοινωνικός στιγματισμός από δημοσιεύματα, σχόλια και συνακόλουθα ταλαιπωρίες για τους ενδιαφερόμενους και κανένα ουσιαστικό ( ποινικό ) αποτέλεσμα που θα έδινε στην κοινωνία το μήνυμα ότι το κράτος Δικαίου υπάρχει, λειτουργεί και το ΄΄Δικαστικό σύστημα΄΄ εκδίδει δίκαιες αποφάσεις και απονέμει δικαιοσύνη, αλλά κυρίως ότι η Πολιτεία στο σύνολό της, προστατεύει τους πολίτες από την εξωθεσμική λειτουργία διαφόρων παραγόντων και κυκλωμάτων.
Σαφώς το ζητούμενο είναι σε κάθε περίπτωση η ανακάλυψη της αλήθειας όμως αυτή για να έχει ουσιαστικό ποινικό αποτέλεσμα πρέπει να διερευνάται με ΄΄κάθε νόμιμο μέσο΄΄, αλλιώς απλά εργαλειοποιείται και αποτελεί όπλο σε όσους θέλουν να προβούν σε ΄΄ δολοφονία χαρακτήρων ΄΄
Οι ενδείξεις ( πρέπει να) κινούν την διαδικασία δικαστικής διερεύνησης και οι παραδοσιακές αλλά και οι σύγχρονες μέθοδοι με τη συνδρομή της τεχνολογίας, συγκεντρώνουν το αποδεικτικό υλικό με το οποίο το αντίστοιχο δικαστήριο δικάζει και απονέμει τις προσήκουσες ποινές.
Μου έχει κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, μπροστά σε όλα αυτά τα ΄΄στοιχεία΄΄ που αφορούν ΄΄γνωστά ή λιγότερο γνωστά΄΄ πρόσωπα, που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα και αμαυρώνουν συνειδήσεις και προσωπικότητες πριν η Δικαιοσύνη αποφανθεί, δεν μιλάει κανείς, ούτε ο πολιτικός κόσμος, ούτε η επιστημονική κοινότητα (που σε άλλες περιπτώσεις ήσσονος σημασίας είναι λαλίστατη), ούτε οι φορείς της δικαιοσύνης. Το τεκμήριο αθωότητας άραγε πήγε περίπατο?
Πρέπει επιτέλους όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι η χρησιμοποίηση (παρακρατικών) μεθόδων διερεύνησης, χωρίς την δικαστική κατεύθυνση και έλεγχο, βάλλει ευθέως κατά της Δημοκρατίας.
Η εκτελεστική εξουσία (και κυρίως τα πολιτικά κόμματα) πρέπει επιτέλους να αφήσουν απερίσπαστη στο έργο της τη Δικαιοσύνη. Βεβαίως και η Δικαιοσύνη πρέπει συνεχώς να αποδεικνύει ότι είναι ανεξάρτητη και δεν παίζει πολιτικά ή άλλα παιχνίδια.