Του Θεόκριτου Αργυριάδη
Το βράδυ των εκλογών της 7ης Ιουλίου, ο Αλέξης Τσίπρας υποσχέθηκε τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, εκκινώντας μια διαδικασία διεύρυνσης. Στο ίδιο μήκος κύματος συνέχισε και το επόμενο διάστημα, πραγματοποιώντας περιοδείες ανά την Ελλάδα, καλώντας τους πολίτες να εγγραφούν στο κόμμα. Γεγονός που συνέβη, χωρίς όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 35%, οργανωτικά άνηκε στον ΣΥΡΙΖΑ του 3%, ο οποίος προβάλλοντας επιφυλάξεις και προβληματισμούς περί «ιδεολογικής αλλοίωσης», πάγωνε κάθε δυνατότητα ανθρώπινης μεγέθυνσης. Τα νέα μέλη περισσότερο αντιμετωπίζονταν ως εχθροί παρά ως σύντροφοι. Κάποιοι κατακρίθηκαν ενώ άλλοι διεγράφησαν. Δεν συνδιαμόρφωναν, αποτελώντας ουσιαστικά ξένο σώμα. Το κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα ουσιαστικά δεν καρποφόρησε επειδή οι νεοεισελθόντες βρήκαν κλειστές κομματικές πόρτες και σφραγισμένα παντζούρια.
Το τελευταίο δίμηνο, όλες οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα σχετικά με τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα πρόσωπα που έχει επιλέξει για τον στενό, επικοινωνιακό του πυρήνα, εξέπεμπαν ένα διττό μήνυμα για τις εσωτερικές εκλογές: αφενός σεβασμός στις απόψεις των ιστορικών στελεχών και αφετέρου ανανέωση στις νομαρχιακές επιτροπές, με νέα πρόσωπα, που σηματοδοτούν την διεύρυνση, το άνοιγμα του κόμματος στη κοινωνία.
Μελετώντας τα αποτελέσματα και την ανθρωπογεωγραφία που δημιουργήθηκε, αντιλαμβανόμαστε πως το στοίχημα κερδήθηκε. Από τον βορρά μέχρι τον νότο, η συντριπτική πλειοψηφία των νομαρχιακών επιτροπών αποτελούνται από νέα (ηλικιακά και οργανωτικά) μέλη, έχοντας κοινό στόχο και όραμα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την πολυπόθητη διεύρυνση. Επιτέλους, ο γόρδιος δεσμός δείχνει να κόβεται. Όμως, ποιο θα πρέπει να είναι το ζητούμενο αυτής της διεύρυνσης;
Προσωπικά, θεωρώ πως η πολιτική διεύρυνση στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωθεί. Με τον όρο πολιτική, εννοώ τους ανθρώπους που εντάχθηκαν στο δυναμικό του, προερχόμενοι από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, η ΔΗΜΑΡ κτλ… Μεμονωμένα πολιτικά πρόσωπα υπάρχουν και θα έρθουν αλλά η συνταγή της επιτυχίας απέχει παρασάγγας απ’ αυτή την συνθήκη.
Αυτό που λείπει είναι η κοινωνική διεύρυνση, οι κοινωνικές συμμαχίες. Εκεί πρέπει να ρίξει το βάρος, στοχεύοντας στην προσέλκυση ανθρώπων που μόνο θετικά θα επηρεάσουν την εικόνα και τον πολιτικό του λόγο. Πρόσωπα με επιστημονικό κύρος, επαγγελματική κατάρτιση, δημόσια παρουσία και θετικό κοινωνικό πρόσημο.
Ανθρώπους μακριά από στενά πολιτικά καλούπια, που μπορούν να φέρουν έναν αέρα φρεσκάδας και να εισβάλλουν στους ρυθμιστές των εκλογών, στο «πολιτικό κέντρο». Πάσης φύσεως επιστήμονες, πανεπιστημιακούς, άτομα της αγοράς, της οικονομίας και της εργασίας, που ασκούν επιρροή σε συνδικάτα, ενώσεις, επιμελητήρια. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πανταχού απών και αυτό είναι ανεπίτρεπτο για ένα κόμμα εξουσίας, που αποτελεί εν δυνάμει κυβερνητική επιλογή.
Επίσης, δύο κρίσιμοι παράγοντες που υποδεικνύουν την ανάγκη για στελεχιακή ανανέωση είναι α) η έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν οι νέοι στο κομματικό σύστημα και β) η ανθρωπογεωγραφία που επέλεξαν τα μέλη προς εκπροσώπηση τους. Οι νεότερες ηλικίες μεν, εκτός από σχέδιο έχουν ανάγκη να δουν και να συνομιλήσουν με ανθρώπους πολιτικά άφθαρτους, κοντά στην ηλικία τους, με τεκμηριωμένο λόγο, αποκομμένους από σκληροπυρηνικές ιδεοληψίες. Τα μέλη δε, σε αρκετές περιπτώσεις, εξέλεξαν στις πρώτες θέσεις ακριβώς αυτού του είδους τις προσωπικότητες, αποδεικνύοντας την ανάγκη για αντικατάσταση της στενής, παλιάς κομματικής επετηρίδας από φρέσκο, ελπιδοφόρο αίμα.
Συνοψίζοντας, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να βαδίσει στον δρόμο που ανοίγουν τα αποτελέσματα των εσωτερικών του εκλογών, επιδιώκοντας την προσέλκυση ανθρώπων, που θα οικοδομήσουν το νέο του αφήγημα και θα στελεχώσουν την μελλοντική κυβέρνηση του. Με γνώμονες την ειλικρίνεια και την αυτοκριτική, να πλησιάσει τους πολίτες, μετατρέποντας την οργή και την απογοήτευση σε πολιτικό λόγο και εναλλακτική, εφαρμόσιμη πρόταση εξουσίας.
Φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ