Του Γ. Λακόπουλου
Μια συνέντευξη του πρόεδρου του Κινήματος Αλλαγής, Νίκου Ανδρουλάκη στην «ΕφΣυν.» μεγάλωσε τη σύγχυση που προκαλείται στο κόμμα του για τις πραγματικές προθέσεις του επικεφαλής του .
Αντί να αποσαφηνίσει την κατάσταση που διαμορφώνουν αφ’ ενός οι αντιφατικές δηλώσεις του ιδίου και αφ’ ετέρου η συγκρουόμενη στάση των δυο μεγάλων κομμάτων απέναντί του δημιούργησε νέα ερωτήματα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι στη συνέντευξη η κριτική Ανδρουλάκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη εστιάζεται κυρίως το εξής:
“Πραγματοποίησε την τέταρτη μεγαλύτερη δημοσιονομική επέκταση παγκοσμίως με 43 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα στις τέσσερις χώρες στην ευρωζώνη με μικρότερο ΑΕΠ σε σχέση με το 2019”.
Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα με αυτή τη κυβέρνηση; Τα 43 δισ. αποτελούν δικό της επιχείρημα υπέρ της πολιτικής της και δήθεν τεκμήριο ενδιαφέροντος για την κοινωνία.
Την ίδια στιγμή η αντιμετώπιση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κινείται στα όρια των χτυπημάτων κάτω από τη μέση:
“Μας κάνει μαθήματα προοδευτικότητας, ενώ είχε επιλέξει στρατηγικά ως κυβερνητικό εταίρο ύστερα από δύο εκλογικές αναμετρήσεις τον ακροδεξιό κ. Καμμένο”.
Αυτή είναι σήμερα η συζήτηση στο δημόσιο βίο; Όταν ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ επιβραβεύει στο κόμμα του τον υπόδικο Λοβέρδο, θέλει να συζητήσουμε τι έγινε πριν από εφτά χρόνια για να σταθεί η χώρα με άδεια ταμεία, την υπερχρέωση και το Μνημόνιο που παρέλαβε ο Τσίπρας. Ή ποιος ταυτίστηκε με τον Καμμένο στη Συμφωνία των Πρεσπών.
Είναι δυνατόν να καταφεύγει στη εργαλειοθήκη του Μητσοτάκη για να πλήξει το μεγαλύτερο κόμμα της Δημοκρατικής Παράταξης;
Είναι επιχείρημα σοβαρής πολιτικής να λέει ότι “ο λόγος που δεν καταρρέει η κυβέρνηση της Ν.Δ. υπό το βάρος της αποτυχίας της είναι γιατί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τρομοκρατείται από το ενδεχόμενο της επιστροφής του κ. Τσίπρα”.
Πάλι στο επιχείρημα του Μητσοτάκη καταλήγει; Δεν ξέρει ότι τα πρώτα χρόνια του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση το κόμμα του έβαλε πλάτη να τον στηρίξει;
Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης μετράει τα λόγια του πρέπει να εξηγήσει τι εννοεί όταν λέει:
“Δική μας προτεραιότητα είναι να παραμερίσουμε τα σενάρια Μητσοτάκη-Τσίπρα και να παρουσιάσουμε στον ελληνικό λαό μια αξιόπιστη πρόταση για σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που θα αντιμετωπίσει τις ανισότητες ενισχύοντας το κοινωνικό κράτος”
Αν μιλώντας για “σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση” δεν εννοεί κυβερνηση με τον ΣΥΡΙΖΖΑ-ΠΣ, τότε εννοεί κυβέρνηση …ΚΙΝΑΛ-ΝΔ. Πάει καλά ή να βάλουμε τις φωνές;
Όταν λέει “να μας δώσει ο λαός την ευκαιρία να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας”, πάει για πρώτο κόμμα και Πρωθυπουργός; Αυτά είναι γραφικότητες.
Όταν αποκλείει -όπως τον ερμηνεύουν-για τη θέση του πρωθυπουργού τους Μητσοτάκη και Τσίπρα, παίζει με του θεσμούς. Ποιον ακριβώς θα προτιμούσε; Τον εαυτό του ή τον.. Στουρνάρα -αν όχι τον αρχηγό του πρώτου, ή του δεύτερου, κόμματος;
Αναφ;eρεται σε πρόσωπα «υψηλής αξιοπιστίας” αλλά δεν διευκρινίζει αν συμπεριλαμβάνει και 4-5 από το κ;oμμα του που είτε τον αγνοούν, είτε φλερτάρουν απευθείας με τον Μητσοτάκη.
Όταν αναφέρει “δεν θα δώσουμε δεύτερη ευκαιρία σε πρόσωπα που απέτυχαν να φέρουν καλύτερες μέρες για τη χώρα ” ποιους ακριβώς εννοεί; Το κόμμα του που έστειλε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο;
Υπάρχει μια φράση στη συνέντευξη του Ανδρουλάκη που μόνο μια λογική ερμηνεία έχει σε συνδυασμό με τα προηγούμενα:
– ” Το βράδυ των πρώτων εκλογών θα τεθούμε όλοι προ των ευθυνών μας, γιατί εκεί θα φανεί ποιοι πράγματι επιθυμούν κυβερνητική σταθερότητα με προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον και ποιοι είναι εμμονικά προσκολλημένοι στη ματαιοδοξία και τις καρέκλες τους, οδηγώντας τη χώρα στην αστάθεια” .
Από αυτό προκύπτει ότι δεν αποκλείει να κυβερνήσει με τον Μητσοτάκη- για λόγους “σταθερότητας”.
Αν είναι έτσι, να το πει, αλλιώς παραπλανά το κόμμα του. Οι άνθρωποι από το ΠΑΣΟΚ που τον ψήφισαν, το πρώτο που ήθελαν να αποκλείσουν την συνεργασία με τον Μητσοτάκη. Αλλιως θα ψήφιζαν τον Λοβέρδο.
Είναι αδιανόητο να τους εμπαίζει με ήξεις- αφήξεις και μετά να πάρει την ψήφο τους και να την κάνει δεκανίκι στον Μητσοτάκη και τη ΝΔ.
Καθαρές κουβέντες. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, ως επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ, που θέλει να ονομάσει ΠΑΣΟΚ, ένα δρόμο έχει: τη συμβολή στην απομάκρυνση της Δεξιάς και τη συμμετοχή σε προοδευτική κυβέρνησης, με συσχετισμούς που θα αποφασίσουν οι πολίτες.
Τα υπόλοιπα είναι τοξικά και εκ του πονηρού.